Het maginternaat

Hoofdstuk 2 : haar laatste normale schooldag

Snel at ze een appel terwijl ze haastig een bedankbriefje aan haar mam schreef. Ze verzon het ter plekke maar wou er iets liefs van maken. Er stond in:Mama bedankt om mijn kleren klaar te leggen. Het spijt me dat ik het je niet persoonlijk kan zeggen.Ik zeg ook snel dat ik van je hou, zodat je het niet vergeten zou. Hopelijk begin je de dag met een stralende lach en ik geef al mijn liefde aan jou en pap. Er zit nog een tekening in de map. Ze hadden een map waar ze alle tekeningen in verzamelden die Emma had gemaakt. Die legde ze nog onder het briefje en toen ging ze op weg.

Emma had geluk, ze moest maar 1 keer stoppen en buigen. Terwijl ze dat deed hoorde ze een nieuwtje bij de bewakers. Ze wist dat hij er expres over begon maar toch sloeg haar hart een paar seconden sneller dan anders.Want de bewaker zei "Hé, is het waar dat onze grote leider eindelijk genoeg goud heeft voor het hele land?". Zijn partner antwoorde:"Eigenlijk heeft hij dit al want als hij ons buurtland koopt heeft hij de militaire macht, snap je?".Gespeeld geschrokken zei de ander: "Wat! Neemt hij ons onder vuur? Wat doen de buurlanden dan?". Zijn buur lachtte: "Weet je dat dan niet? Die zijn allemaal ook onder zijn bewind na deze actie. Hij neemt de wereld precies over.".Emma had genoeg gehoord en snelde naar haar fiets. Ze had een zakje met koekjes laten liggen en fietste nu op topsnelheid naar school.Plots werd ze met een gevoel van misselijkheid en angst overvallen.

Emma stopte aan de kant en dat was maar goed ook want ze zag een beeld dat niet meteen kon. Ze zag zichzelf tijdens de speeltijd op school en er kwam een groep mannen aan, de Verzamelaars. Ze verzamelden geen stenen of schelpen en kwamen zelfs niet voor de dure schilderijencollectie van de school.Nee, ze kwamen voor de speciale kinderen. Het was algemeen geweten dat kinderen tot hun 13 jaar magische krachten konden beginnen te vertonen.En raad eens, dit was Emma's 13de levensjaar.Ze had het al wel 2 jaar kunnen verstoppen omdat het alleen als dromen kwam. En als ze het per ongeluk buiten had, deed ze alsof ze hoofdpijn had en lieten de kinderen en volwassenen haar even met rust.

Blijkbaar was ze ontdekt. Emma was diep aan het nadenken hoe dat gebeurt is.Ineens sperde ze haar ogen open en dacht: "Misschien moet het nog gebeuren,tijdens de eerste 2 lessen! Kan ik het echt niet tegenhouden?" . Ze zuchtte en dacht. "Waarschijnlijk niet, nee. Dat was nog nooit gelukt.".Toen trapte ze haar fiets terug op gang en reed het laatste stuk naar school. Voortdurend werd ze met gedachten van wat ze had gezien geplaagt. Emma voelde een traan over haar wang rollen toen ze aan haar beste vriendinnen,die ook magische krachten hadden en dus waren meegenomen, dacht. Haar mam zou ook mega ongerust zijn. Ze besloot met een alcoholstift op het zadel van haar fiets een afscheidsbrief te schrijven nadat ze die op slot had gedaan in de fietsenstalling. Plots werd het haar te veel en barstte ze in huilen uit. Ze ging op de grond zitten en huilde al leunend tegen haar fiets uit.

De poort van de fietsenstalling knarste en ze keek op. Door de zon zag ze niets maar ze hoorde wel een jongensstem. " Emma, alles in orde? Waarom huil je?"."Hoi Robbin" zei Emma "Leuk je te zien. Misschien is het wel de laatste keer.Ik ga meegenomen worden door de Verzamelaars en dan zie ik je niet meer.Zorg je er dan aub voor dat mijn mam mijn fiets krijgt?" . Robbin hurkte naast haar neer en omarmde haar. Emma kreeg weer een visioen. Daarin zag ze dat Robbin 5 minuten na dat zij in de auto werd gedwongen,er mee werd ingepropt.Robbin voelde haar huiveren en vroeg "Wat is er ? Heb je kou?". Ze schudde haar hoofd en stond recht. Haar vriend volgde direct. Zoals altijd hoorde ze allebei het gefluister van de kinderen.Emma draaide zich om naar een groepje en riep kwaad " Wanneer gaan jullie uilskuikens eens snappen dat wij gewoon vrienden zijn en geen relatie hebben!".Ineens klonk het "Ah, dag Emma. Ik dacht al dat ik je zoetgevooisde stem hoorde". Haar beste vriendin Lisa grinnikte en liep glimlachend op hen af.

"Lisa" zei Emma met een stem vol paniek en verdriet. "Dit is onze laatste dag hier.De Verzamelaars komen ons halen. Robbin en mij." Ze drukte Lisa tegen zich aan."Ik ga je missen, meid. Vergeet ons niet. We komen voor je terug, hé Rob?"Robbin knikte met tranen in zijn ogen." Hoe kunnen we haar ooit vergeten?". De bel ging en ze wistte alle drie hun tranen weg. "Doen alsof er niks gebeurt is want er is nog niks gebeurt, oké? We rekken het zo lang mogenlijk.". Daarop zuchtte Emma en Lisa vervolgde" En als iemand iets vraagt zijn we op elkaar gebotst en deed het veel pijn." Emma sprak met een lacherige toon. "Het doet ook pijn, in mijn hart." Robbin knikte instemmend terwijl ze in de klas gingen zitten. "Hartverscheurend is het juiste woord, zo voelt het" zei Robbin zacht tegen de meiden.

Mevrouw Meyers kwam binnen. " Neem allemaal jullie wiskundeboeken op jullie bank en open ze op pagina 84. Snel alstublieft, we hebben geen hele dag de tijd.". Zo was de lerares, kort, bondig en strikt.Telkens dat ze een uitleg gaf of de leerlingen oefeningen maakten liep ze in haar grijze pak ( iedereen moest grijs en wit dragen,geen kleuren) rond. In haar handen had ze een oude , houten regel, de vrees van alle kinderen. als er iemand praatte of naar een verkeerde kant keek, tikte ze met die regel op de handen of hoofden van die kinderen. Ze werkten dus zwijgend maar de papiertjes met boodschappen waren niet tegen te houden. De les passeerde goed maar Emma werd met de minuut bleker en bleke.

Mevrouw Meyers vertrok en de schriele Meneer Peeters schuifelde binnen. Met zijn monotone stem zei hij:"Vandaag hebben we het over de geschiedenis van de Neerval en de Opkomst van de Grote Leider. Geef deze bladen door en luister naar mij. Vul ondertussen de papieren voor je neus in.". Hij begon te vertellen en al gauw staarde Emma glazig voor zich uit. Ze vroeg zich af hoe het met haar ouders was. Het duidelijke beeld van haar nietsvermoedende mam die de was deed, doemde langzaam op. Ze voelde de rust die haar moeder voelde en glimlachte een beetje. Dan dacht ze aan haar vader en de mijn doemde op. Doodsangst , paniek en verdriet sloegen haar om het hart.'Het is mijn droom!' dacht ze geschrokken. Emma zag de stenen vallen die hem zouden insluiten en maakte de grote fout."Neeeee papa neee! ga niet dood!".Het meisje huilde tranen met tuiten omdat ze wist dat het nu echt was terwijl de leraar de Verzamelaars opriep.

20 minuten later was het speeltijd. Terwijl de 3 vrienden schichtig rondkeken , kuistte Emma haar bril. "Zeker dat ze tijdens de speeltijd komen?" vroeg Lisa aan haar. Emma zette haar bril op en knikte: " Heel zeker.". Ze keek naar Lisa en knuffelde haar. "Ik ga je missen .... en reken er maar op dat ik een manier vind om te praten. Al projecteer ik mijn gedachten in de jouwe, dan kunnen met gedachten praten en kan je me als een herinnering of zoiets horen!" Lisa pinkte een traan weg " Je zit zo vol fantasie, Ems, maar ik weet dat het je gaat lukken.".10 minuten lang waren ze afscheid aan het nemen en herinneringen aan het ophalen. De schoolpoort ging open en 2 mannen in zwarte pakken met zonnebrillen op kwamen binnen. Ze liepen over de inmiddels stil geworden speelplaats naar hen.

"Emma Electi , wil je met ons meekomen a.u.b?" Lisa balde haar vuisten en riep "Wat als ze dat niet doet? Je kan haar niet dwingen." 1 van de twee lachtte " Haha , dat kunnen we wel. Emma, je zou toch niet willen dat ik je vrienden pijn doe". In zijn hand verscheen een blok ijs." Dan veranderen ze in dit".Het meisje knikte verslagen en wandelde naar de Verzamelaars toe. " Ik ga mee maar doe mijn vrienden geen pijn,nooit. Zweer het , dat is het enige dat ik wil.". "Je bent de eerste die zoiets vraagt. Ik ben bereid dit te accepteren dus bij deze zweer ik het voor ons beide.".De beide mannen knikten en wandelden naar de auto met Emma tussen hen in. "Hé, wat staat er in brand?" Ze draaide zich om en zag Robbin woedend met een grimmig lachje kijken naar de mannen. Ze keek naar hen en zag dat ze rond aan het springen waren omdat hun schoenen in brand stonden. "Robbin stop! Stop , het is niet nodig!". Hij schrok en het vuur doofde langzaam omdat de schoenen verteerd waren door de vlammen."Robbin Ignis, jij komt met ons mee"."Mijn naam is Robbin Tekenes, niet Ignis!".De man haalde diep adem en zei"Nu niet meer, je achternaam wordt een verwijzing naar je kracht".Robbin tuurde kwaad en mompelde "Emma heeft geen verwijzing, je weet niet welke kracht ze heeft hé"."Daar komen we gauw achter.":stelde de man hem gerust. Emma keek naar Lisa" Zie je snel weer!" Lisa glimlachtte door haar tranen heen en toen zaten Emma en Robbin in de auto en reden ze weg.