Just one night

~ Just one night ~ Hoofdstuk 17

A nightmare becomes real

Mijn blik vestigt zich op twee heldere ogen waaruit geen enkele emotie uit op te maken is. Mijn hoofd wordt steeds warmer en het spiertje bij mijn kaak begint steeds meer te trillen. Bibberend adem ik in en uit en ik verwacht dat ik elk moment neer kan storten. Puur omdat ik zo veel zenuwen niet aan kan. 

Ik sta op het moment om iets te zeggen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Zie je wel, mijn lichaam vindt dit ook een slecht idee. Ik verbreek het oogcontact maar vind gelijk mijn weg weer terug naar zijn ogen. Ik voel de tranen branden achter mijn ogen en mijn keel besluit om pijn te gaan doen. 

Weer open ik mijn mond om iets te zeggen, en op dat moment stort ik in. Niet letterlijk, maar figuurlijk. Warme tranen glijden over mijn wangen en volgen elkaar snel op. Ik laat me zakken op de grond, tegen de bank, en probeer mijn snikken tegen te houden. 

Ik voel een stekende haat door mijn lichaam gaan. Ik ben zwak. Ik grom en trek mezelf omhoog aan de bank. Ik veeg mijn wangen droog en bijt op de binnenkant van mijn wang om nieuwe tranen tegen te houden.

"Ik hou van je." fluister ik zachtjes. "En ik haat mezelf ervoor." 

Ik schiet wakker met een bonzend hart wakker. De woorden blijven na echoën in mijn hoofd; 'Ik hou van je, en ik haat mezelf ervoor.'

Ik pak met mijn handen mijn hoofd en merk dat mijn wangen nat zijn. Ik probeer tegen mezelf te zeggen dat het alleen maar een droom is. Ik meende het niet, wat ik in mijn droom zei. Daarom zeggen ze toch ook dat dromen bedrog zijn?

Ik trek mijn benen in en maak me zo klein mogelijk. En hoewel ik onder een dekbed lig, klappertand ik. 

*

Strompelend loop ik de woonkamer in ga haast automatisch naast mijn vader aan de eettafel zitten. Dat was nou eenmaal altijd mijn vaste plek. Ik gaap en mijn hand rijkt al naar de vlokken als ik mijn moeder aankijk, die tegenover me zit. Ze kijkt een beetje ongemakkelijk naast haar. 

Ik probeer te bedenken waarom ze naast haar kijkt, en mijn blik glijdt naar de stoel. Mijn hand die inmiddels al de vlokken had vastgepakt, laat van schrik het pak los. 

Mijn adem schiet naar 'gejaagd' en mijn ogen worden groot.

Nee. Dit kan niet. 

"Hij is toch een vriend van je?" hoor ik mijn moeder de stilte verbreken. 

Ik klap mijn tanden op elkaar om mijn sarcastische antwoord binnen te houden, maar er glipt toch wat sarcastisch gemompel uit mijn mond.

"Wat zei je?" bemoeit mijn vader zich er ook mee.

Merken ze echt niet hoe erg ik hier dood ga? "Dat jullie hem niet herkennen." breng ik dan uit.

Mijn moeder kijkt verbaasd naast zich, en dan naar mijn vader. Mijn vader kijkt al even nieuwsgierig naar mijn moeder.

Ik heb het gevoel alsof mijn buik in brand staat en mijn kaken voelen alsof ze zich met warm bloed vullen. 

Dan zie ik mijn moeder eindelijk iets beseffen, en ze slaat een gil van het besef. "Jij bent hem." Het kwam bibberend uit haar mond, en ze wijst met een al even bibberende vinger bijna in zijn gezicht. 

En nog steeds geen emotie op zijn gezicht. Hoe krijgt hij het voor elkaar?! Hij zat gewoon naar mij te kijken, alsof er niets aan de hand was. 

"Je herkent hem dus alleen zonder shirt." zei ik sarcastisch als antwoord. Ik heb het al gezegd voordat ik er erg in heb, maar ik hoop ermee te verbergen hoe erg ik in de war ben.

Het blijft stil. Een drukkende stilte waarin mijn moeder nog steeds bijna Blake's ogen uitprikt. Ik mijn arm -blijkbaar- nog steeds uitsteek, terwijl de vlokken verspreid over de grond liggen. En ik in Blake zijn ogen een sprankeltje zenuwen zie verschijnen. 

Hij herstelt zich snel en schraapt zijn keel. "Marian en Jan, excuses dat ik binnen kwam via een smoesje. Maar het is waar, ik ben een vriend van Fleur. Alleen moet ik dat maar zien te bewijzen. Fleur, kan ik je spreken?" 

Als mijn mond net al openstond, dan ligt mijn kaak nu op de tafel. Hij heeft net wat gezegd?!

"Nee." breng ik met moeite uit, waarna ik mijn twijfelachtige antwoord probeer te versterken door met mijn hoofd nee te schudden. 

Mijn vader geeft me een duwtje in mijn rug alsof hij wilt zeggen dat ik wel móét gaan. Blake was al opgestaan en staat me nu aan te kijken met een denkrimpel. 

Mijn hoofd schreeuwt heel hard 'nee', maar mijn hart werkt tegen en voordat ik het doorheb sta ik al buiten met mijn nachtmerrie - letterlijk. 

Ik leun tegen de voordeur aan die ik net had gesloten en kijk Blake aan die op het muurtje zit van onze voortuin. 

Ik weet het niet, misschien ligt het wel aan mij, maar ik zag langzaam wat emotie op zijn gezicht verschijnen. Hij kijkt op en er komt een twijfelende uitdrukking op zijn gezicht, waarna hij begint te praten.

_______________

Oh, wat ben ik toch gemeen om hier te stoppen. :)) Ik zit nog steeds te twijfelen wat ik ga doen met mijn idee voor een nieuw boek. Ik bedoel, het is een kort boek met in elk hoofdstuk iets van 10 zinnen. Wat zou ik doen? Het online gooien aan het eind van deze maand en dat er dan om de twee dagen een update komt van dat boek en gewoon normale updates van "Undercover as a criminal" en dit boek, of alleen de normale updates van mijn boeken?