Just one night

Eerlijk en open

Zes maanden geleden was ik voor het laatst online op Wattpad. En ondanks dat ik toen erg vrolijk leek, ging het op dat moment niet goed met me. Het ging al 1,5 jaar niet goed met me.

Wat zeg ik?

Ik had geluk dat ik niet dood was. 

Dit klinkt dramatisch, en wat zou ik graag willen zeggen dat dit overdreven is. Maar nee. Ik had er niet meer kunnen zijn. Met een BMI van (dit kan triggering zijn) 13, had mijn (toch al niet goed werkende hart) er elk moment mee op kunnen houden.

Dit schrijven kost me veel moeite en enorme angst raast door mijn lichaam heen terwijl ik deze tekst typ. Maar ik had het beloofd: het eerlijke verhaal.

Ondanks dat ik zeker weet dat dit hoofdstuk toch nauwelijks of niet gelezen gaat worden, schrijf ik alles op. Mijn hele verhaal. Omdat ik hoop dat het misschien het weinige aantal lezers die ik nog overheb, kan bereiken. Echt bereiken. Als in: maak niet de domme fout die mij bijna mijn leven heeft gekost. Nog steeds kán kosten, want mijn organen hebben een enorme klap gehad.

Voor de mensen die het al geraden hebben: het afgelopen jaar heb ik geknokt voor mijn leven.

Een eetstoornis. Nooit had ik gedacht dat ik 'die vrouw met een eetstoornis' zou worden. Ik lachte er eigenlijk altijd om. Hoe konden ze zo dom zijn?

Nu weet ik hoe ík zo dom kon zijn. Nou ja, weet? Meer realiseren, want als ik terug kon in de tijd zou ik mezelf slaan, net voordat ik van de rand liep en zo het ravijn in viel: de neerwaartse spiraal van een eetstoornis. Het is slopend, en ik heb het grootste deel huilen door gebracht.

Een eetstoornis was bij mij meer dan gewoon niet meer willen eten. Er is veel gebeurt in mijn leven. Misschien teveel naar wat ik aan kan. Ik wilde ergens controle over. Ik wilde in ieder geval ergens invloed op kunnen uitoefenen. Er zijn in korte tijd veel mensen overleden: sommige door zelfmoord, andere door stom toeval. Gehaat toeval.

Ik liep op het randje en had symptomen van depressiviteit. Maar ik liep door. Want zolang ik doorliep kon ik niet omvallen, toch? Toen kreeg ik een obsessie, zodat ik me daar op kon richten, inplaats van de storm van gevoelens die in mij woedde. Ik begon gezond te eten. En o wat was ik trots op mezelf.

Ik heb altijd veel gesport, en had dus al meer eten nodig dan de gemiddelde vrouw. Maar ik maakte gemakkelijk spieren aan, en sloeg ook gemakkelijker vet op. Dus had ik mezelf wijs gemaakt dat ik best wat smaller kon worden. En daar was het begin van een lange en slopende reis.

Ik ga het lange verhaal kort maken, maar mijn dieptepunt was bereikt toen ik een paniekaanval kreeg omdat iemand mij een smintje aanbood, en ik het niet wilde eten. Ja, een smintje. Zo'n klein, onbenullig pepermuntje. 

Ik snap dat veel mensen dit lezen en denken: wat stel jij je aan. En om heel eerlijk te zijn, vond ik dat in die tijd ook. Maar mijn hoofd was ziek en het enige waar ik aan kon denken was dat iedereen tegen me samen zweerden en me allemaal dik probeerden te maken. Elke dag stond ik op, plannend wat ik mocht eten (minder dan wat een peuter eet), en zelfs dat vond ik eigenlijk al te veel.

Het is zo bizar dat ik niet doorhad hoe slecht ik eraan toe was. Dat mijn botten uitstaken en ik er dood uit zag: ironisch niet waar? Ik was letterlijk een wandelende zombie. Geen energie, niet het vermogen om normaal na te denken. Ik was doodziek. 

Artsen geven aan hoe veel geluk ik moet hebben gehad. Menig lichaam was er mee opgehouden, en ik? Ik leef!

De knop ging op een gegeven moment om. En ondanks mijn enorme angst, verdriet en boosheid heb ik het geflikt! En nu kan ik, met veel trots, zeggen dat ik 8 maanden helemaal hersteld ben (ja, met de menstruatie die weer opgang is gekomen na 1,5 jaar niet meer ongesteld geworden te zijn).

Ik geloof dat je kán herstellen van een eetstoornis, maar ik weet ook dat het altijd op de loer ligt. Een terugval is zo gebeurd, omdat het macht der gewoonte was om eten als de vijand te beschouwen. Maar, en dat moet eigenlijk in hoofdletters staan, wat ben ik dankbaar dat ik nog om de zoveel seconde ademhaal.

Ik heb nu eindelijk de hulp die ik nodig had, maar nooit om durfde te vragen. Ik kan alles op een rijtje zetten: ben mezelf langszaam aan het terugveroveren.

Ik ben er niet. Nog niet. Maar ik kom elke dag weer een stapje dichterbij mijn vroegere persoonlijkheid. Ik wil niet meer doorrennen zodat ik niet omval, maar stilstaan hoort ook niet bij me. Ik ben nog opzoek naar mijn manier van leven. Mijn manier om alles te verwerken en te genieten van al het moois dat nog op mij wacht.

Ik wil ook zeggen dat als je ergens mee zit, kom alsjeblieft, als je wilt, naar mij toe. Mijn prive-inbox staat altijd open!

Liefs.