Waarheid of leugens?

Deel 68

Deel 68 uit Waarheid of Leugens?

(Pov Achraf)

Ik heb mijn vrouwtje lang niet gezien. Ik mis haar. Ik mis haar stem aanraking alles. Ik word met de dag gekker en gekker.

Mijn kleine boefje mis ik ook. Ik ben een slechte vader. Nassim verdient een betere vader.

Hoe kon ik zo dom zijn. Hoe kon ik met die Karima in bed gaan. Ik was dronken wat voor mongool ben ik.

Ik ga Amina en Nassim terug halen kostte wat kost. Ik liep naar de kamer van Nassim en de kamer van mij en Amina. Ik liet een traan vallen.

Hoe ga ik zonder hun kunnen leven. Ik keek naar mijn armband. A&A stond erop. Ik weet nog dat ik een ketting aan Amina gaf op haar verjaardag met A&A op.

Nog een keer liet ik een traantje vallen. Ik liep maar de spiegel en bekeek me zelf. Ik zag er slecht uit.

Ik had wallen onder mijn ogen heb rode opgezwollen ogen en stink. Ik besloot om een douche te nemen. Na dat ik een douche genomen heb besloot ik om een bos bloemen voor Amina te kopen en alles recht te zetten.

Toen ik de deur uit liep zag ik een meisje genaamd Soumia naar me toe komen. Ze is mijn ex.

Ze zoende me volop. Ik schrok me dood van wat ze deed. Ik duwde haar van me af en schreeuwde tegen haar. Ze liep met een grijns weg. Ik volgde naar waar ze liep en zag Amina daar staan.

Wauw wat heb ik haar gemist. Ze ziet er niet zo goed uit. Zou ze me missen? Ik zag dat ze met open mond mijn kant op keek. Toen ik Soumia iets scherps zag pakken schreeuwde ik: AMINAA!

Maar het was te laat Soumia had haar gestoken ik haar maag. Ik keek geschrokken naar Amina die pijn leed. Ik rende er naartoe en duwde Soumia op de grond.

'WAT DOE JE EH K*** HOER?' Schreeuwde ik hystirisch. Ze rende weg en ik keek Amina aan. Ik tilde Amina op en zetten haar in de auto en racte naar het ziekenhuis.

Ik zag dat ze niet alleen bloedde bij haar buik. 'W-waar... waarom bloed je op die daar?' Vroeg ik. Ze keek naar haar broek en schrok.

'NEEEEEE.' Schreeuwde ze en voordat ik het wist viel ze weg. 'Amina?' Vroeg ik. Geen reactie. 'AMINA.' Schreeuwde ik harder. Niks...

'SHIT.' Schreeuwde ik. Ik reed met volle vaart naar het ziekenhuis en droeg haar daar naartoe. Waarom gebeuren deze dingen haar.

Doktoren hielpen haar meteen. Ik rende achter hun aan maar de dokter hield me tegen. 'Meneer zou u aub willen wachten tot we u vrouw hebben geholpen.' Zei hij. 'BEN JE WEL LIJP IK MOET HAAR ZIEN.' Zei ik.

'Meneer als ze u zo gestrest ziet schrikt ze zeker en maakt u haar bang en word het erger.' Zei hij. Ik knikte maar en wachtte.

Waarom gebeurd dit allemaal bij ons. Dit gaat te ver. Dit allemaal gaat te ver voor ons.

Ik kon niet meer wachtte en greep de eerste de beste dokter die ik zag. 'Meneer hoe gaat het met Amina (..) vroeg ik.

'Ik ga heel even kijken.' Zei hij. Ik wachtte en wachtte weer en eindelijk kwam hij. Ik stond met een ruk op. 'En wat is er met haar?' Vroeg ik bezorgd.

'Uhm nou ik heb goed en slechtnieuws.' Zei hij. Wat is het goede nieuws? Heeft ze het overleeft maar kan ze niet meer goed lopen? Ya rabi laat haar snel beter worden.

'Het goede nieuws eerst.' Zei ik. 'Het goede nieuws is dat mevrouw het heeft gered.' Zei hij. Ik haalde diep adem. Ik zuchtte van opluchting. Maar wat is het slechte nieuws?

'Meneer ben u haar man?' Ik knikte. 'Nou het slechte nieuws is dat u kind het niet heeft gered gecondoleerd.' Zei hij sip en legde zijn hand op mijn schouder.

Had ik een kind? Shit Amina was zwanger en we hadden ruzie. Allemaal mijn schuld. Mijn zoon/dochter is o-overleden...

'Meneer mag ik haar zien.' Hij knikte. Toen ik mijn hand op de deur klink legde kwamen alle tranen eruit.

Ik deed de deur open en liep zachtjes naar binnen. Ik zag mijn princes op het bed liggen. Meskina...

Ik pakte er een stoel bij en toen pas merkte ze dat ik er was. Ze keek me twee secondes aan en keek weg.

'Amina hoe gaat het?' Vroeg ik voorzichtig. Ze keek me zonder emotie aan. 'Slecht.' Zei ze.

Hoezo slecht? Ik wilde vragen waarom maar ze begon met praten. 'Wat doe je hier?' Vroeg ze. 'Jou bezoeken mijn vrouwtje bezoeken.' Zei ik.

'Wie is jou vrouw ik nou dat ben ik over een week niet meer.' Zei ze. Dit brak me letterlijk. 'A-... Amina ik wilde niet vreemd gaan maar iemand deed wat in mijn drinken wollah.' Zei ik.

'Ja lekker naar shisha-lounge gaan is ook al handig hé.' Luister het spijt me we hebben nu een kind verloren maar ik wil jou niet verliezen.' Zei ik.

'MIJN KIND IS OVERLEDEN DOOR JOU STOMME WIJF.' Schreeuwde ze huilend en deed haar handen voor haar gezicht.

Ik hen spijt. Spijt van alles. Ik wil Amina en Nassim terug. Mijn 2 wereldjes wil ik terug.

Ik pakte Amina's hand voorzichtig en keek haar diep in der ogen aan. Ik dacht en dacht hoe kon dit. Ik dacht na en dacht na.

Toen herinnerde ik het me. Ikram deed wat in mijn cola. Zei ging mijn cola halen omdat ze het zo graag wilde.

~flashback~

Ik liep voor de laatste keer de shishalounge in. Ik wil dit niet maar mijn vrienden maken me steeds gek.

Ik liep naar binnen en veel schaarse meiden lopen waar ik geen aandacht aan gaf.

Ik liep naar een tafeltje en we gingen voetbal kijken.

Plots kwam er een meisje ik ken haar nergens van. Ze liep mijn kant op en stak haar hand uit. 'Ikram.' Zei ze. Ik keek haar ongeïntereseerd aan en liet haar maar zo.

'Zal ik een cola voor je halen?' Vroeg ze. Ik schudden mijn hoofd. 'Kom op ik doe het graag ben trouwen ober dus ja.' Zei ze. 'Een cola dan.' Zei ik.

Ze haalde de cola voor me en ik concentreerde me op het voetballen. Ik dronk een slok van mijn cola. Mijn cola smaakte heel raar.

Ik negeerde het en dronk verder. Toen ik alles op had gedronken voelde ik me heel raar. Ik zag Ikram mijn kant op lopen en toen vergat ik alles.

Ik was me zelf niet meer. Iemand anders bestuurde me lichaam gewoon. Zo leek het erop.

~einde flashback~

'Ik weet het.' Zei ik. Amina keek me raar aan. 'Ik was met vrienden gewoon een cola aan het drinken en Ikram was de serveerster en haalde een cola voor me en hij smaakte raar maar negeerde het nadat ik het op had was ik mezelf niet meer en raakte ik de weg kwijt.' Zei ik.

'A-achraf.... i-ik geloof je maar ik weet het niet...' zei ze. 'Hou je nog van me.' Vroeg ik. Ze knikte. 'Kom op Amina doe het voor Nassim zijn geluk... en voor 'ons'.' Zei ik met de nadruk op ons.

Ze knikte en knuffelde me stevig. 'Laat me nooit meer alleen alsjeblieft.' Zei ze huilend. 'Tuurlijk niet schat.' Zei ik.