Concubine

14) vogeltje in een gouden kooi

Li Yu had een heel deel van de nacht lang gedaan alsof ze sliep. Dai Yu lag bijna schattig in haar bed. Haar haar op het kussen, de hoek van het deken onder haar kin gemoffeld. En ze was heel stil. Li's vader snurkte.

Toen ze vond dat het laat genoeg en donker genoeg was sloeg ze het deken weg.
Ze wist dat ze in de hoofdstad was. Xianyang dus. En ze moest terug naar de provincie LenMeng. De ontvoering herinnerend was dat een flinke afstand.

Ze stond muisstil recht. De nacht japon had ze helemaal gekreukt gekregen.
Ze had geen idee waar haar oude kleren waren. Schoenen had ze niet. Dan maar op de schoenen die ze gekregen had.

Ze nam ze van het plankje en met de schoenen in de hand sloop ze de kamer uit.
Voorzichtig de deur door en de deur achter zich sluitend. Met de oorlogen in het achterhoofd leek het haar slimmer om normaal te doen en niet te gaan sluipen ofzo.

Ze deed haar schoenen aan.
Voorzichtig begon ze te wandelen. Alle concubines van de koning liggen hier ten slotte.

Nog even uitvissen waar ze naar toe moest. De hoofdingang wist ze niet liggen. De 'achteringang' wel.

Met haar handen in haar mouwen en het mooie loopje van Dai Yu imiterende liep ze door de gang. Ze wist best dat ze er niet uit zag maar kom op. Het is nacht.

Ze kwam twee soldaten tegen. Zonder hellebaard. Want in het paleis zelf mogen geen wapens gebruikt worden.
Li knikte terwijl ze er langs liep.

Ze zeiden of deden niets. Bingo!
Met zelfvertrouwen liep ze verder.

Ze was nu de concubine gang uit.
Langs waar was het nu weer? Wat een doolhof is het hier.
Voetstappen!

Twee soldaten komen van links en maken de intentie om rechtdoor te lopen. Li stond op een T-kruispunt.
Ze wist niet goed wat ze moest doen of zeggen.

Dat ze naar het toilet moet maar de weg kwijt is? Dat ze het koud heeft tijdens de nacht en nog een deken wil?

De twee soldaten stoppen bij haar.
"Wat doe je hier!?" Ze deden geen moeite om stil te zijn.
Verdomd, wat antwoord je op zo een moment?
"Euh ik zoek de ... wc?"

Een van de twee soldaten knikte naar de andere en zei dan dood serieus: "dat zeggen ze allemaal."

Li wordt aan de arm gegrepen.
"Kom maar mee. Mevrouw Chu zal je wel straffen. Dat zullen wij niet doen."

Li werd door de sterke hand meegesleurd.
"Auw! Laat me los dikzak!"
Maar de soldaten waren immuun aan de kreten en het trekken van Li.

Ze nemen haar mee terug de concubine gang in.
Eerbiedig kloppen ze op een deur en wachten even.
Hoe ze het gedaan krijgt snapte Li Yu niet maar zelfs van net gewekt te worden zag de heks er keurig uit.

"Het spijt ons dat we u wekken mevrouw. Maar wij nemen aan dat zij een meisje is dat onder uw hoede staat?"

Chu keek nu naar Li Yu en ze kon de schaamte wel proeven.
"Dank u wel soldaat. Ik hou me er wel mee bezig."
De soldaten knikten en gingen weer door.

"Li Yu toch. Ik had je nog gezegd dat je 's nachts je bed niet mocht verlaten?"
Li Yu trok een scheve grijns.
"Kom mee."

Chu duwde Li voor zich uit.
Met tegenzin begon ze te lopen.
Terug richting het zaaltje.

Er was nog licht.

"Kan je handen stand?"
Li zag dat Chu een bamboe stok vast had.
Ze knikte van wel.
"Nu tegen de muur handen stand. En je stopt niet tot ik dat zeg."

Li durfde niet eens te maren. Ze verkoos een handen stand boven stokslagen.

Ze had het vaak genoeg op de markt gezien. Mensen die achter kinderen lopen met een stok om ze te straffen voor hun diefstal. En zelf gevoeld. Nooit nog at ze maankoeken van de markt.

Li nam een grote stap en ging in handenstand tegen de muur staan. Ze kon het wel. Ze deden het als kind na als er circus in het dorp was en acrobaten leuke trucks en salto's deden.

Maar na een minuutje kreeg ze hoofdpijn. En Chu zei niets. Ze zat op een stoel en keek met de bamboe stok op schoot toe.

"Mevrouw."
"Blijven staan."
"Maar..."
Chu schudde nee.
"Voor elke nieuwe ontsnappingspoging van je wordt de straf erger."

Li beet op haar tong.
De hoofdpijn was niet meer te houden. En ze voelde dat haar polsen het ook niet leuk meer vonden.
"Mevrouw!" riep ze. Ze was bijna misselijk nu.

Maar Chu zei niets. Li Yu wou door haar armen zakken. Maar zo vallen deed minsten even veel pijn.

"Kom maar naar beneden" zei Chu verlossend.
Onhandig kwam Li naar beneden.
"Laat het me niet meer voorvallen. Naar je kamer!"
Met haar stok sloeg ze Li slechts één keer. Maar hard. Om te zorgen dat ze zo snel mogelijk de kamer uit zou zijn. En om misschien toch ook een beetje terug tot haar positieven te komen.

Li liep met handen voor haar ogen terug naar haar kamer.

Wat is ze stom geweest.