Sabahlar seninle olmadı hiç.
Yanarım...
Kalbimdeki yerine,
Gözlerimin önündeki yüzüne,
Elime hiç değmemiş ellerine,
Söyleyemediğim "gitme" kelimesine,
Sensiz geçirdiğim onca yıla,
Tükettiğim her damla mürekkebe,
Ve seni hep seven yüreğime,
Gözyaşlarıyla geçirdiğim her geceme,
Beklediğim hep güz mevsimine,
Heba olmuş gençliğime,
Aşk adını verdikleri bu yangına,
Yanarım...
Yüreğimdeki alevleri söndüremiyorum.
Kim bilir kaçıncı siirim bu sana,
Kim bilir kaçıncı mısram daha bitiyor,
Kim bilir sensiz bu kaçıncı gün,
Kaçıncı kış,
Gözlerine doyasıya bakamadığım kaçıncı mevsim,
Seviyorum diyemedigim kaçıncı ayım,
Karşımda oturmadan yudumladığım kaçıncı kahvem bu?
Cevabını yine alamadığım son mektubum,
Kendimden bir parça daha verdiğim son şiirim,
Ömrümden bir sene daha verdiğim son günüm...
Belki bir kez sarılsaydım dinerdi tüm acılar.
Bir kar tanesi daha düştü avcuma.
Ve eridi ardından.
Senin benden gittiğin gibi.
Kayıp gitti geride elimde bıraktığı soğukluk kaldı,
Senin yüreğimde bıraktığın alevler gibi.
Oysaki bu kış seninle olmalı,
Kar tanelerinin düşüşünu seninle izlemeli,
Hayal kurmalıydık bir yandan kahvemizi yudumlarken.
Ardından bağırmaliydım seviyorum diye.
Soğuğa, kara, kışa aldırmadan seviyorum diyebilmeliydim.
Sensiz geçmesini istemiyorum günlerin.
Tam bir sene önce bugün ,
Gittiğin gün,
Bittiğim gün,
Kaldığım gün,
Geçemedigim gün...
