İki Evren✔

Bölüm 5~

Bölüm 5~

5 yıl önce

Herkesin hayalleri vardır. Kimi daha fazla para, kimi göreceği sevgi, kimi ise mutlu olmayı hayal eder. Herkesin Tanrı'dan istekleri ve bunlar için elinden geleni yapmaları vardır, hayatın işleyişi buydu. Aslında herşey ufak çabalar ve her zaman daha iyisini ulaşmak için verilen mücadeleydi, geriye kalan ufak mutluluklar, hissedilen sevgi bile böyleydi, bir süre sonra size yetmezdi, daha fazlasını isterdiniz. Yaşam eğer herşeyiniz varsa size anlamsız gelirdi, bu yüzden ona böyle diyorlardı 'zengin piçi' Bunu haketmek için ne yaptığını bilmiyordu, hiçbir zaman bilmemişti. Evet herşeye sahipti. Zengin bir ailesi vardı, istediği herşeye sahipti, iyi bir okula gidiyordu, denene göre oldukça yakışıklıydı da, sporda yetenekliydi, zekiydi, sağlıklıydı ama herşeyden çok ihtiyaç duyduğu şey yoktu...Gerçekler... 16 yıl boyunca bir yalanı yaşamıştı. Her zaman şüphesi avadı aslında, onlar gibi değildi o farklıydı, her zaman oraya ait olmadığını hissetmişti.Ama haklılardı işte, doğruydu, o bir piçti.Jongin gözyaşları damlarken kendini korkulukların önünde bulmuştu.Bunu yapacak kadar cesareti var mıydı? Düşündüğü tek şey bir an önce duyduklarını unutmaktı, artık burada olmak istemiyordu, bu sefil rüyaya bir son vermek istiyordu.Tereddüt etmeden kendini ön tarafa atmıştı, altındaki boşluğu, yüksekliği hissedebiliyordu.Aslında bu düşündüğünden daha harikaydı, şimdiden özgür hissediyordu, evet 16 yaşındaki zavallı genç adam yok olmak istiyordu, diğerlerinin istediği gibi hiç var olmamış olmayı diliyordu, ne de olsa o bir piçti.

Sohyun, okulun her zaman ön sıralara geçip dersten başka birşey düşünmeyen, kısaca 'inek' dediğimiz örneklerindendi. Ailesi buradakilere göre oldukça gelir durumu düşük olan memurlardı, o yüzden dersleri elbette iyi olmalıydı. Kafasını toplamak için okul çıkışları çatıya çıkar ve rüzgarın onu gülümsetip, özgür kılmasını hissetmeyi severdi. Çatının kapısı aralıktı, bu olmazdı, oraya gelen bir tek kendisiydi. Merakla dışarı çıktı ve korkuluklardan kendini aşağı atmayı deniyen genci gördü, ne yapacağını bilmiyordu.Donmuştu, ağzını açtı ama kelimeler çıkmıyordu işte. Onu tanıyordu evet, Jongin, Kim Jongin. Okulun gözdesi, herkesin imrendiği çocuk, hayatı kısaca mükemmel olan çocuk kendini öldürmek istiyordu. Ne yapmalıydı? Bağırırsa onu korkutur muydu? Tereddütle bir kaç adım attı ama çocuk hissetmiş olacak ki ona döndü.Gözleri kıpkırmızıydı, ağlamaktan şişmişlerdi.Kız 'Yapma...' diye bağırmak istediyse  de ses, mırıltı halinde çıkmıştı.Çocuk ona hüzünlü gözlerle bakıyordu.Hayır dedi içinden Sohyun, belki de hiçbir şey göründüğü gibi değildir, mükemmel bir hayatı değil tam bir cehennemi yaşıyordur belki de...

Günümüz

'Oradan...oradan neden atlamak istedin?Onunla böyle tanıştınız değil mi? Seni kurtardı... Sohyun seni kurtardı.'Jongin'in gözleri dolmuştu, anıları beynin de dolanırken kendini tutamamıştı.Herşeyden önce bu kız bunca şeyi nerden biliyordu?

Minah bakışlarını ellerine çevirmişti, parmaklarıyla oynuyordu.Jongin sessizliği böldü 'Sana nerden bildiğini sordum Minah.'Kız kafasını kaldırıp hafif bir tebessümle ona baktı.'Sana söylemedim değil mi?Her gece seni gördüğümü, anılarında kalbinle bana geldi Jongin, her acını-'Minah elini kalbinin üstüne götürerek'her sevgi taneni...Hepsini bende tadıyorum.Nasıl olduğunu sorma bilmiyorum sadece, sen gülersen bende gülüyorum sen ağlarsan bende ağlıyorum.Anılarından seni uzun zamandır tanıyorum Kim Jongin.'

supernaturel~