Destiny H.S

Η φωνή

Στην επόμενη φάση θα πρέπει να τραγουδήσει η κάθε μία μόνη της για να εξετάσουν τις φωνές μας με τραγούδια που θα διάλεγαν εκείνοι.

Έτσι η Νίκη θα έλεγε το " Εγώ σ ' αγάπησα εδώ" της Τσαλιγοπούλου
Η Κατερίνα το " Το κόκκινο φουστάνι" της Αρβανιτάκη που τους ταίριαζαν απόλυτα αφού είχαν λεπτές φωνές.
Έπειτα εγώ με την Κώννα που είχαμε πιο βαριές. Έτσι θα ερμήνευα το "I was made for loving you baby" των Kiss που είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια και η Κώννα το "Rolling in the deep" της Adele.

Τα πήγαμε υπέροχα και έτσι συνεχίσαμε στην επόμενη φάση μέχρι που κερδίσαμε.
Ένα συμβόλαιο με μια μεγάλη εταιρεία της Ελλάδας και ένα χρηματικό ποσό ήταν η ανταμοιβή μας. Ήμασταν τόσο χαρούμενες που καταφέραμε να κάνουμε ένα από τα όνειρα μας πραγματικότητα. Το δεύτερο μας όνειρο όμως ήταν σε εκκρεμότητα. Θέλαμε να ταξιδέψουμε εκτός Ελλάδος και να κάνουμε αυτό που λατρεύουμε. Δύο μήνες πέρασαν γεμάτοι από συναυλίες και τραγούδια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Το σχολείο συνεχιζόταν παράλληλα μέχρι να κλείσουμε για Πανελλήνιες που σε μια εβδομάδα δίναμε το πρώτο μάθημα.

Η τελευταία μέρα του σχολείου

"Τι έχουμε τώρα;" ρώτησε η Κώννα.

"Αργυράκη." Απάντησα ενώ αποχαιρετήσαμε τα κορίτσια και πήγαμε στην τάξη μας. Εγώ και η Κώννα είμαστε Γ1 ενώ η Νίκη και η Κατερίνα Γ3.

"Πάλι τελευταία μπήκες Αναγνωστάκη;" παρατήρησε ειρωνικά ο καθηγητής που είχε γίνει και την προηγούμενη φορά το μπέρδεμα με την έκθεση μου. Τι έχεις αυτός ο άνθρωπος με εμένα;

"Μην ανησυχείτε κύριε, δεν θα με ξαναδείτε οπότε κάντε υπομονή αυτή την ώρα." Χαμογέλασα και εγώ ειρωνικά.

Μόλις τελείωσε η ώρα ο κύριος Αργυράκης με κράτησε μέσα.

"Αναγνωστάκη παιδί μου, είναι η τελευταία μέρα σήμερα που θα είσαι στο σχολείο και θα ήθελα να σου πω ότι είμαι περήφανος για όλα αυτά που έχεις καταφέρει. Πάντα πίστευα σε εσένα και σου μιλώ ειλικρινά αν και δεν στο έδειχνα. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ότι επιθυμείς να το φέρεις εις πέρας και ξέρεις κάτι; Μου θυμίζεις εμένα μερικές φορές."

Σκέφτηκε για λίγο.

"Πείτε μου!" Ζήτησα.

"Τι να σου πω;"

"Την ιστορία σας."

"Εγώ λάτρεψα την φιλοσοφία και τους ανθρώπους με ένα ξεχωριστό τρόπο. Μόνο που οι άνθρωποι με απογοήτευσαν στην πορεία. Έτσι μετά από το Πανεπιστήμιο έγραφα βιβλία ή ποιήματα σύμφωνα με την ζωή και τον άνθρωπο χωρίς να δηλώσω ποτέ το όνομα μου. Όμως δεν ήμουν ευχαριστημένος, κάτι σαν να έλειπε. Ήθελα να μεταδώσω την αγωνία και τα ερωτήματα μου και σε άλλους άμεσα και έτσι έφτασα εδώ να σας διδάσκω για το αυτονόητο."