ANSIZIN GELEN

15.BÖLÜM

Gözyaşları insanın gözüne ok misali batarmiydi hiç?Yada ağzından çıkarmak istediğin cümleler boğazına bir mengene misali yapışırmıydı hiç?..İşte bunların hepsi bende mevcuttu şu an,hatta daha fazlası..Hani derler ya her güzel şeyin bir sonu vardır..Belki bu bizim için bir son değil başlangıçtı,ama yinede acı aynı acıydı..

Şimdi ise kelimelerin anlamı yitirdiği bir yerdeydim..Ne konuşacak bir sözüm vardı,ne de usul usul akan gözyaşlarıni dindirecek bir tesellim..Şu an bu lanet olası hava alanında tek yapmak istediğim şey onu omuzuma atıp kimsenin bilmediği bir yere götürmek ve doya doya sarılıp koklamakti...Ama bu hayatta istediğimiz hiç birşey, hiç bir zaman istediğimiz şekilde olmuyordu..Aynen şu anda olduğu gibi..

Ağlıyordu..Bunu belli belirsiz sarsılan omuzlarından anlıyordum..Anlıyordum anlamasına da elimden bir şey gelmiyordu..Ta ki kulağıma fısıldayip,buda yetmezmiş gibi nefesinin yalayıp,yakıp geçtiği yerlere ufak bir öpücük kondurup gidene kadar..İşte o vakit herşey dank etmişti kafama..Gidiyordu ve ben sap gibi dikilmekten başka hiçbirşey yapamiyordum..Derken nihayet ayaklarıma söz geçirip ardından koşmaya başladım ve çıkış kapısından hızla kendimi dışarı attım..Yanlışlıkla itekledigim insanlara bile aldiriş etmeden uçağa binen yolculara bakarak ilerledim ve hedefimde ki kadını gördüm..Sarı saçları,uzun boyu ve valiz kadar çantası ile onu nerde olsam tanırdım...Ben onu herşeyi ile tanırdım,çünkü o benim yıllardır kurduğum tek hayalimdi..Düşüncelerimi bir kenara bırakarak adımlarımi hızlandırdım ve yanina geldiğim gibi onu kollarıma alıp sımsıkı sarıldım..

"İzin vermem güzelim,ölsem de özlemin bizi yakmasına izin vermem.."dedim saçlarını koklayarak..

"A-asaf.." diye fisildadiğinda,yavaşça onu kendimden uzaklastirip,işaret parmağımla öpmeye doyamadığım dudaklarına dokunup,konuşmaya başladım.

"Şimdi beni dinle güzelim..Üzülme..Ben ne yapar, ne eder seni görmeye gelirim..Bu süreçte senden tek bir,sadece bir tane isteğim var..Lütfen senden rica ediyorum o telefonu yanından hiç ayirma oldu'mu bebeğim.." deyip az önce parmaklarımın dokunduğu yere küçük,minicik bir buse kondurdum..

"Tamam..Hadi git artık yoksa geç kalacağım ve yalanım başım da patlayacak " diyen kadına gülümseyip tekrar sarıldım..

"Güle güle git miniğim ve her ne olursa olsun beni aramayı unutma.Musait değilsen bile mesaj at tamam mı?"

"Anlaşıldı efendim..İsterseniz buna gidince karar vereyim. Hayır yani gidecek bir uçak bulursam tabi"

"Hadi zıpla küçük hanım..Yoksa burda kalacaksın "dediğimde valiz yavrusu çantasını eline alıp koşarken,bir yandan da bana el salliyordu...Yaklaşık beş dakika sonra pistte dönen uçakla,bende yavaş yavaş arabaya doğru ilerledim.Bu sırada elimde telefon mesaj yazmayı 'da ihmal etmiyordum güzelime..

"En kısa zamanda o minik ellerinden,o baklavayı yiyeceğim haberin olsun bebeğim "..İşte bu mesajdı gülümseme'me sebep olan..Onu önlüğü ile mutfakta hayal etmek işte buydu beni benden alan..İşte bunlardı nefes alamami bir nebze olsun kolaylaştıran...