Daughter of A Vampire, Son Of A Werewolf (DUTCH)(GEEN TWILIGHT FANFICTIE)

Hoofdstuk 30

17 uur later
'Oké, dit lijkt me wel een goede plek om te stoppen.' Zeg ik en wijs naar een grot. 'Eindelijk.' Verzucht Dakota en sleept zichzelf de grot in. Sophia en Ben volgen zijn voorbeeld en laten zich uitgeput op de grond vallen. Ik leg het gesprokkelde kreupelhout op een brandstapeltje neer en binnen een paar minuten brand er een vuurtje. 'Oké, wie neemt de eerste wacht op zich?' Vraagt Ben nadat hij zich heeft terugveranderd in zijn mensenvorm. 'Ik kan wel de eerste wacht nemen.' Stel ik voor maar Dakota schud zijn hoofd. 'Waarom niet? Ik heb geen slaap nodig. Ik kan net zo goed de hele nacht de wacht houden.' Zeg ik verbaasd. 'Scarlett, je bent lijkbleek.' Zegt Dakota. Ik rol met mijn ogen. 'No shit, sherlock. Ik zou ook echt geen vampier zijn.' Zeg ik sarcastisch. Dakota geeft me een veelbetekenende blik. 'Best.' Zucht ik en sta op. Hij zit al de hele dag te zeuren dat ik moet gaan jagen. 'En je gaat niet alleen.' Zegt Dakota als ik op het punt sta om naar buiten te gaan. Met een ruk draai ik me om. 'Hoezo niet? Ik heb het in mijn eentje tegen een heel leger van weerwolven opgenomen, Dakota.' Roep ik uit. 'Ja, en hoe eindigde dat?' Kaatst Dakota terug. Ik grom. 'Best.' Mompel ik dan en ren de grot uit. Aan de voet van de berg waar de grot in zit is een groot dennenbos. Er zijn heel andere dieren dan bij mij thuis, maar het kan ermee door. Zonder verder op Dakota te wachten duik ik het bos in. Wie denkt Dakota wel niet dat hij is? Mijn vader? Ik kan prima voor mezelf zorgen. En wat kan er nou misgaan tijdens het jagen? Ik ben praktisch onverwoestbaar. En ik heb het tegen Carlos opgenomen en dat zonder er een schrammetje aan over te houden. 'Scarlett, wacht!' Hoor ik Dakota in de verte roepen, maar mijn neus vangt al de geur van bloed op en ik kan me niet langer bedwingen. Ik haal een keer diep adem en geef me dan over aan mijn vampiersinstincten.

Na een uur veeg ik met een tevreden gezicht mijn mond af en trap het karkas van een sabelmarter weg. Het bloed smaakt hier anders dan thuis, maar niet vies. Helaas zijn hier ook wolven te vinden, wat de sfeer een beetje verpest. Al heb ik liever wolven dan weerwolven. 'Klaar?' Vraagt Dakota vanuit een boom. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Hoe ben je daar in geklommen zonder iets te breken?' Vraag ik. Dit is uniek. Dakota haalt grijnzend zijn schouders op. 'Oefenen.' Zegt hij en begint aan een tak te slingeren. Uitslover. 'Pas maar op. Straks val je er nog uit.' Waarschuw ik hem maar Dakota gaat ongestoord door. 'Best, ik heb je gewaarschuwd.' Zucht ik en beuk tegen de boom aan. Met een kreet komt Dakota naast me neer. 'Och nee toch. Heb je je pijn gedaan?' Vraag ik met een lieve glimlach. Dakota kijkt me vernietigend aan. Ik schiet in de lach en loop terug richting de berg. Onderweg dood ik nog een paar dieren voor Dakota, Ben en Sophia. 'Je moet me dat echt een keer leren.' Zegt Dakota als we bij de grot aankomen. 'Wat? Hoe je niet uit een boom moet vallen?' Vraag ik en plof neer. Dakota geeft me een klap tegen mijn schouder. 'Nee, hoe je zo jaagt.' Zeker weten dat hij geen boomklim les wil? Ik haal mijn schouders op. 'Prima.' 'Echt waar?' Vraagt Dakota verrast en komt naast me zitten. Ik knik. 'Tuurlijk, waarom niet?'