Bijles (Voltooid)

10

David

Het is maandag en ik heb afgesproken om met Mark te ontbijten in de Starbucks. Als ik bij hem aan bel gaat de deur na een hele tijd open. Mark staat daar met half dichtgeknepen rode ogen. Hij ziet er uit alsof hij weken niet heeft geslapen. "Uhm hey.." zegt hij terwijl hij in zijn ogen wrijft. "Hey... gaat het wel?" Vraag ik als ik langs hem naar binnen ga. Hij doet de voordeur dicht en schudt zijn hoofd. Als ik de tranen in zijn ogen zie gooi ik mijn armen om hem heen. "Wat is er? Is er wat ergs gebeurt?" Hij knuffelt me terug en begint te huilen. "Ik-ik ben het kwijt... voor altijd. Het laatste wat ik van hem had.. weg foetsie!" Ik masseer hem op zijn rug terwijl we langzaam op de bank gaan zitten. "Wat ben je kwijt?" Hij slikt en kijkt me aan. "Het meest dierbaarst wat ik bezit. Ma-maar nu niet meer." Ik veeg met mijn vinger een traan van zijn gezicht weg. "En wat is dat dan?" Hij bijt op zijn lip kijkend naar de grond. Hij pakt mijn hand vast en dan alleen mijn ringvinger. "De ring. De ring van mijn beste vriend." Hij kijkt diep in gedachten naar mijn vinger. "Ring?" Hij kijkt dan strak naar mij. "Weet je waar het is? Heb je het gezien?" Vraagt hij met grote ogen. Ik kijk om me heen. Een ring.. een ring... een ring! "Misschien wel ja. Er zat gisteren een ring in mijn zak, maar ik heb geen idee waar het vandaan komt..." Zijn ogen worden groter en hij mompelt een 'oh mijn god'. "Waar wachten we nog op? Ik moet weten of dat de ring is!" Ik kijk hem een beetje verbaasd aan. "Ga je me niet eerst vertellen wat die ring inhoud? Want ik snap er niks van..."
"Niet nu. Eerst moet ik weten of het de ring is." Zegt hij als hij opstaat. "Ik heb het in mijn kamer liggen. Maar mijn vader is nu niet thuis en ik heb geen sleutel bij me..." zeg ik als ik mijn zakken in ga, maar dan voel ik wat en haal het er uit. "Huh... maar ik dacht dat ik het had weggelegd?" Mark pakt het uit mijn handen en kijkt er naar en glimlacht dan naar boven. "David. Ga maar naar school ik leg alles uit de volgende keer we elkaar zien!" Zegt hij als hij me de deur uit gooit.

Als ik op school kom en wiskunde heb komt onze mentor naar binnen gelopen. "Goedemorgen allemaal. Ik moet jullie helaas vertellen dat meneer Luthe niet meer op deze school werkt. Dus voor het komende jaar valt mevrouw Jansen in, maar die is vandaag ziek dus hebben jullie nu een tussen uur. Gebruik het goed!" Zegt hij terwijl iedereen begint te juichen, omdat we een tussen uur hebben. En sommigen vragen elkaar wat er met Mark is. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht omdat ik weet dat hij niet gestraft zal worden als ik eindelijk 18 wordt. Dat duurt nog wel een half jaar maar het wachten is het waard, hoop ik... als het dan wat wordt. Hij moet me nog wel wat vertellen over die ring... ik snap nog steeds niet hoe het steeds in mijn zak terecht komt. Ik voel weer in mijn zak en vindt weer de ring. Ik snap het niet meer. Droom ik? Ik raak in paniek en weet niet wat ik moet doen. Ik accepteer het maar gewoon dat het zo is. Ik stop de ring om me vinger zodat het in zicht blijft en ga dan met de meiden kletsen.

Woensdag

Mark
Als ik David ophaal ziet hij er heel mooi uit. Hij heeft een strakke broek aan waardoor je zijn mooie strakke kont kan zien. En een witte The Beatles shirt dat een beetje doorschijnt. Ik bekijk hem van top tot teen en zie hem rood worden. "Wauw!" zeg ik uiteindelijk. "Dankje." Zegt hij terwijl hij op zij lip bijt. Ik kijk hem nog een keer na en zie een ring om zijn vinger. Nee, dat kan toch niet waar zijn. Ik kijk naar mijn hand en zie de ring. "Is er iets?" Vraagt David bezorgt en ik schud mijn hoofd. Ik pak zijn hand en leid hem naar mijn auto en ik rijd dan de stad uit. Als we in Utrecht zijn kijkt David om zich heen. "Waar gaan we naar toe?" Vraagt hij als hij mijn hand vast pakt. "Naar het park." Zeg ik als we langzaam naar het park lopen hand in hand. Ik voel zijn hand wat warmer worden en hij kijkt overal om zich heen voordat hij in mijn oor fluistert. "Is dit wel een goed idee?" Ik stop met lopen en kijk hem aan. "Wat?"
"Ha-hand in hand lopen? Straks k-komen er mensen die ons in elkaar slaan..." Ik sla mijn armen om hem heen. "Maak je geen zorgen Daaf. Laten we door lopen." Hij knikt en we steken het regenboogzebrapad over. Als we het park in zijn gaan we in het gras zitten naast het water onder een boom. Als ik een zakje brood uit mijn tas pakt kijkt David mij vragend aan. "Wil je de eenden eten geven?" Vraag ik en zijn ogen beginnen te glinsteren in het licht. "Ja!" Ik geef hem de helft van het brood en we geven de eenden wat lekkers. Als het brood op is zijn we omringd door eenden die gezellig zitten te kwaken tegen ons. "Duss... ga je me nog wat vertellen over die ring?" Ik knik en ga rechtop zitten. "Ik had een hele goeie vriend, Sam. En ja ik heb mijn hond naar hem genoemd. Maar hij was ziek geworden, heel erg ziek. Hij had kanker in zijn longen. Tenminste daar begon het mee. Hij had de kanker overleefd en het was weg voor drie jaar. En in die drie jaren was er veel gebeurd... We werden verliefd. Ik had hem ten huwelijk gevraagd in het derde jaar, maar hij wees het af en begon te huilen. Hij zei dat hij naar de dokter was geweest en dat hij niet lang meer had. De kanker zat in zijn hele lichaam. Hij gaf de ring terug en zei, bewaar het. Bewaar het voor de volgende. Ik zal je helpen kiezen. En voor nu zijn we weer beste vrienden. Twee dagen daarna is hij- is hij- is hij doodgegaan." Zei ik terwijl ik begon te huilen. David pakte mijn hand. "Het spijt me zo erg... Dat wist ik niet. Hier heb je de ring." Hij haalde het van zijn vinger af. "Ik had het omgedaan zodat ik het niet uit het oog verloor." Hij stopt de ring in mijn hand en knuffelt me dan. Na een tijd gehuild hebben we het weer gezellig gehad en praten over van alles en nog wat. Daarna reed ik weer naar huis en zette hem af. Maar voordat hij wegging legde ik mijn hand op zijn hand en vroeg hem om mijn vriend te zijn. Hij zei ja en daarna kusten we en stapte hij de auto uit. Ik zwaaide naar hem en ging naar huis met een grote glimlach op mijn gezicht.