Άφησε την αλήθεια να λάμψει

Κεφαλαίο 2

Ντύθηκε γρήγορα και μην έχοντας την ψυχική διάθεση να πάρει πρωινό έφυγε κατ' ευθείαν για το σχολείο.  Γενικά δεν ήταν κοινωνικό άτομο και αυτό φαινόταν ξεκάθαρα από την όλη συμπεριφορά της. Όλα άρχισαν το προηγούμενο καλοκαίρι. Ο εφιάλτης που έζησε την άφησε πληγωμένη βαθιά αν και η ίδια δεν ήθελε να το παραδεχτεί ούτε καν στλν ίδιο της τον εαυτό. Κάθε μέρα που ξυπνούσε ένιωθε κενή, σαν να ζούσε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, στην πλήρη απομόνωση. Τα όσα έζησε την άφησαν συναισθηματικά ένα σκουπίδι.

Χωρίς να το σκεφτεί έστριψε σε ένα από τα παλυάριθμα σοκάκια της πόλης. Αν και όλοι αναέρονταν σε αυτά ως τα πιο επικίνδυνα μέρη τώρα πια που είχε συνειδητοποιήσει που βρισκόταν δεν την ένοιαζε. Καθώς περπατούσε μέσα στην ομίχλη που είχε σχηματιστεί από την πρωινή υγρασία το μόνο που άκουγε ήταν τα βαρυά βήματά της στο υγρό έδαφος. Παράξενο σκέφτηκε. Ποτέ τόση ησυχία δεν βγαίνει σε καλό. Κι όμως η μοίρα αυτή τη φορά ήρθε για να την διαψεύσει.

Μόλις μπήκε στην αυλή του σχολείου κατ'ευθείαν εντόπισε την καλύτερή της φίλη. Με την  Έλενα ήταν φίλες από παλιά ήταν η μόνη που ήξερε τι είχε περάσει. Χωρίς να σταματήσει να περπατά κατευθύνθηκε προς το μέρος της κοπέλας η οποία μόλις την είδε έτρεξε προς το μέρος της. Με μια σφιχτή αγγαλιά την καλημέρισε και κατευθύνθηκαν μαζί προς τις τάξεις.

Ε: Λοιπόν πως είσαι ? ρώτησε η Έλενα τη φίλη της με ανησυχία

Α: Τα ίδια .... Κάθε φορά τα ίδια .Σαν να μην έχει περάσει μια μέρα ....... 
   Μα ας σταματήσουμε πια να μιλάμε για εμένα εσύ τι κάνεις?

Ε: Συμφωνώ απόλυτα ρε χαζό! Είναι ώρα να φτίαξουμε τη διάθεσή σου . Γι'αυτό θα πάμε βόλτα σήμερα με τα παιδιά

Α: Ά σε με εμένα πήγενε εσύ

Ε:Καλά θα τα πούμε αργότερα.... 

Είπε και έφυγε η Έλενα αφήνωντας μόνη την Άννα έξω από την τάξη. Μπαίνοντας μέσα αδιαφόρησε για τα ενοχλητικά βλέμματα των "αγαπητών" συμμαθητών της και κάθισε στη θέση της αφού το κουδούνι θα χτυπούσε σε λίγα λεπτά. Έβγαλε το κινητό της και προτού προλάβει να το ανοίξει καν μπήκε δυναμικά μέσα στην τάξη ο διευθυντης. Μα δεν ήταν μόνος. Καθώς έπμαινε στην αίθουσα εκείνος, η Άννα μπορούσε να διακρίνει ξεκάθαρα κάποιον να κατευθύνεται προς την τάξη τους. Προσπάθησε να δει το πρόσωπό του μα μάταια. Άφησε στην άκρη την περιέργειά της για τον άγνωστο και γύρισε μπροστά της. Μα στο άκουσμα των όσων έλεγε ο διευθυντής δεν μπόρεσε παρά να γυρίσει προς την μερία του. 

Δ:...........Και θα ήθελα έτσι να σας γνωρίσω τον καινούργιο σας συμμαθητή..............

Εκείνη ήταν η στιγμή που κατάλαβε πως τον συγκεκριμένο "άγνωστο" τον ήξερε και μάλιστα πολύ καλά.