Άφησε την αλήθεια να λάμψει

Κεφάλαιο 5

Ειλικρινά μας πήρε αρκετή ώρα να ετοιμαστούμε μα άξιζε αφού όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ήμουν αγνώριστη (με την καλή  έννοια). Το ριγέ παντελόνι που είχε διαλέξει για έμένα η Έλενα εφάρμοζε καταπληκτικά πάνω στο σώμα μου. Από πάνω διάλεξα- μόνη μου αυτή τη φορά- ένα απλό άσπρο πουκάμισο και για να ολοκληρωθεί το σύνολο φόρεσα και τισ μάυρες μου ψηλοτάκουνες μπότες μου οι οποίες είχαν μπροστά και πίσω τρούκς, για αυτό το λόγο τα είχα και αγοράσει άλλωστε. Δεν πίστευα ποτέ πως θα το έλεγα αυτό αλλά ακόμα και ένα απλό παντελόνι είναι ικανό να τονώσει την αυτοπεποίθησή σου όσο τίποτε άλλο.Έτσι και τα ρούχα μου εκείνο το βράδυ με έκαναν να νιώθω δυναμική. Η Έλενα πό την άλλη σε αντίθεση με εμένα που δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα φορέματα  είχε επιλέψει ένα εξίσου όμορφο μαύρο φόρεμα και αυτό που ξεχώριζε από αυτό ήταν η εξωφρενικά όμορφη πλάτη του που ήταν ντυμένη με δανδέλα. 

Χωρίς καν να το καταλάβουμε η ώρα είχε πάει εννιά και θα έπρεπε να φύγουμε! Το πάρτυ όπως με πληροφόρησε η φίλη μου γίνεται στην θάλασσα. Παρά το γεγονός πως τις τελευταίες εβδομάδες έχει αρχίσει να κάνει κρύο για τα καλά αυτός που διοργάνωσε το πάρτυ επέλεξε ένα κλαμπ δίπλα στην θάλασσα. Ό,τι του έρθει του καθενός αλλά μπορεί και να είναι ωραία.Θα δούμε.

Μόλις φτάσαμε εκεί(μας πήγαν οι γονείς μου) αμέσως αναγνωρίσαμε πολλά άτομα από το σχολείο. Αποχαιρετίσαμε τους γονείς μου και μπήκαμε στο κλαμπ. Η μουσική όπως συνηθίζεται στα πάρτυ ήταν αρκετά δυνατά. Παντού υπήρχαν παιδιά στην ηλικία μας γνώριμα και μη τα οποία χορεύανε στον ρυθμό της μουσικής. Άλλα πίνανε ποτά αγνώστου προελεύσεως και άλλοι κάνανε τα όργια. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δίχως να χάσει χρόνο η Έλενα με τράβηξε στο κυρίως μέρος του χόρου όπου και κάθονταν κάποια κορίτσια από το σχολείο. Καθώς περνούσαμε μέσα από το πλήθος ένιωσα δύο γνώριμά μάτια να έχουν εστιάσει πάνω μου. Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα το δρόμο μου για να φτάσω με λίγη ταλαιπωρία στους γνωστούς μας. 

Η ώρα πέρασε γρήγορα την περισσότερη ώρα χορεύαμε στα αγαπημένα μας τραγούδια. Κάποια στιγμή καθώς χόρευα με την Έλενα ήρθε εκείνος ο συμμαθητής της που είχαμε συναντήσει νωρίτερα στο σχολείο(εκείνος έκανε το πάρτυ) και ως ευγενικό άτομο που είμαι έκανα τη χάρη στη φίλη μου και τους άφησα μόνους. Ένιωθα κουρασμένη όχι τόσο από το χορό αλλά από τη φασαρία και τη βαβούρα που επικρατούσε μέσα στο κλαμπ. Έτσι αποφάσισα να πάω μια βόλτα στην παραλία. 

Κάτω από το βραδινό φεγγάρι η θάλασσα έμοιαζε μαγική και ο ήχος των κυμμάτων που φημίζεται για την ιδιότητά του να γαληνεύει ψυχές ηρέμισε και το κεφάλι μου που βούιζε από την δυνατή μουσική. Παρασυρρόμενη από την ομορφιά της φύσης έχασα την αίσθηση της ώρας. Μάλλον θα έχει περάσει μισή ώρα. Ούτως ή άλλως προτιμώ να μείνω εδώ έξω. Όμως αυτές τις σκέψεις μου ήρθα να τις μετανιώσω το επόμενο δευτερόλεπτο καθώς άκουσα βήματα στα ψιλά βότσαλα που στόλιζαν περίτεχνα την ακροθαλασσιά. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τρέξω αλλά προτού καν ακόμα μπορέσω να σηκωθώ άκουσα μια άγνωστη φωνή να που απευθύνει το λόγο.