Άφησε την αλήθεια να λάμψει

Κεφάλαιο 7

Προτού προλάβει να τελειώσει όμως την πρόταση εμφανίστηκε από το πουθενά η Έλενα διακόπτοντάς μας.Μόλις πλησίασε το ύφος της έκανε εμφανές το γεγονός πως πέθαινε από αγωνία να μάθει ποιό ήταν το αγόρι δίπλα μου. Δεν την άφησα να περιμένει. Σηκώθηκα από την άμμο τινάζοντας τα ρούχα μου και προχώρησα στις απαραίτητες συστάσεις που έπρεπε να γίνουν.

-Έλενα από εδώ ο Πέτρος, Πέτρο από εδώ η Έλενα η καλύτερή μου φίλη.

Καλύερα να πηγαίνω.... είπε ο Πέτρος και έφυγε χαμογελώντας μου και κάνοντάς μου νόημα πως θα τα ξαναπούμε . Προτού προλάβω να χαρώ από αυτό που μόλις έγινε με τον Πέτρο η Έλενα είχε ήδη το ύφος της Ιεράς Εξέτασης. Προτού προλάβω να αρθρώσω λέξη άρχισε να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις .    

" Και ποιός είναι???" ". . . .τον ξέρω?  . . . και γιατί δεν μου είπες πως πήγενε στο σχολείο μας? . . . . Πάντως δεν τον είχα δει..." 

Μόλις τελείωσε - προς το παρόν- άρχισα να της διηγούμαι την ιστορία μου με τον Πέτρο, η οποία για του λόγου το αληθές άρχισε πριν από αρκετά χρόνια. . . . . . . . . . 

" Ήμασταν στα μέσα του δημοτικού όταν ο Πέτρος με την οικογένειά του μετακόμισαν εδώ. Εσύ ακόμα δεν είχες έρθει εδώ οπότε ήταν σχεδόν απίθανο να τον γνωρίζεις . Με τον Πέτρο γνωριστήκαμε τυχαία σε ένα πάρκο λίγο έξω από την πόλη . Εκεί συνήθιζε να με πηγαίνει ο μπαμπάς παλιά και μια μέρα έτευχε να βρίσκεται εκεί και εκείνος. Ήταν πολύ φιλικός μαζί μου και δίχως να το σκεφτεί και πολύ μου πρότεινε να παίξουμε. Σαν παιδί παρασύρθηκα και συμμετείχα στο παιχνίδι του . Όπως περνούσε ο καιρός εκείνο το πάρκο έγινε ο τόπος συνάντησής μας , το μυστικό μας καταφύγιο . Ήταν ένα μέρος μακρυά από την βαβούρα της πόλης , όπου εμείς μπορούσαμε να δημιουργήσουμε με την φαντασία μας τους δικούς μας κόσμους και περιπέτειες . Είχαμε γίνει αχώριστοι μα τα πράγματα δεν γίνοται σύμφωνα με τις επιθυμίες μας . Έτσι πριν πέντε με έξι χρόνια η οικογένειά του  Πέτρου μαζί με αυτόν έπρεπε να μετακομίσει πάλι. Βλέπεις , ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και οι μετακομίσεις ήταν χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής αυής της οικογένειας . Έτσι είτε το θέλαμε είτε όχι οι δρόμοι μας χώρισαν και οι ζωές μας - τουλάχιστον η δική μου ζωή πήρε μια ανεξέλενκτη τροπή......και από εκεί και πέρα τα ξέρεις . . . .."  αναθημόμενη τη ζωή μου όλες οι στιγμές που έζησα , τα συναισθήματα και τα γεγονότα ζωντάνεψαν και πήραν μορφή μέσα στο μυαλό μου προκαλώντας ένα κύμα συναισθημάτων...... Χωρίς να το θέλω δάκρυα άρχισαν  να κυλούν από τα μάτια μου

" Βρε κουτό θα έπρεπε να χαίρεσε ! Μην κλαίς..." μου είπε η Έλενα προσπαθώντας να μου φιάξει τη διάθεση

" Έχεις κάποιο λόγο να στεναχωριέσαι ? Άσε το παρελθόν πίσω σου και συνέχισε . Ίσως αυτό το αγόρι να είναι η ευκαιρία σου να ξαναβρείς την ζωντάνια σου... Σκέψου το ... Άντε πάμε σπίτι ! Εδώ θα την βγάλουμε όλο το βράδυ? " είπε και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς το κλαμπ.

Εκείνη πήρε τηλέφωνο τη μητέρα της για να έρθει να μας πάρει με το αμάξι ενώ άρχισε να μου εξιστορεί τα όσα έχασα από το πάρτυ . Αλλά ακόμα και αν προσπαθούσα να παρακολοθήσω αυτά που έλεγε δεν μπορούσα αφού στο μυαλό μου στριφογύριζαν  ξανά και ξανά  τα λόγια της . . . . . . . . . . . .

 Άσε το παρελθόν πίσω σου και συνέχισε . Ίσως αυτό το αγόρι να είναι η ευκαιρία σου να ξαναβρείς την ζωντάνια σου. . .  . .  Άσε το παρελθόν πίσω σου και συνέχισε . Ίσως αυτό το αγόρι να είναι η ευκαιρία σου να ξαναβρείς την ζωντάνια σου.  . .  Άσε το παρελθόν πίσω σου και συνέχισε . Ίσως αυτό το αγόρι να είναι η ευκαιρία σου να ξαναβρείς την ζωντάνια σου...

Δίχως προειδοποίηση  ξύπνησα απότομα από τις σκέψεις μου στο άκουσμα της δυνατής κόρνας του αυτοκινήτου που μας περίμενε στην άκρη του παραλιακού δρόμου και από την αίσθηση του χεριού της Έλενας που με τραβούσε θέλοντας να με κάνει να προχωρήσω. Η διαδρομή με το αυτοκίνητο ήταν ήσυχη καμία πό εμάς δεν μιλούσε . Εγώ ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου , η Έλενα ήταν έτοιμη να κοιμηθεί και η μητέρα της είχε αφοσιωθεί στο δρόμο καθώς ήταν ελάχιστα εως καθόλου φωτισμένος και πολύ πιθανό να χάναμε τον δρόμο που θα μας έβγαζε στο κέντρο της πόλης , όπου και μέναμε.

Η μητέρα της φίλης μου ήταν μια γυναίκα γύρω στα 40 της που πάντα μου έκανε εντύπωση η ζωντάνια και ο αυθορμητισμός της. Ήταν πάντα ντυμένη πολύ κομψά και στα μάτια μου αποτελούσε τον ορισμό της κοκέτας . Λογικά από αυτήν θα πήρε και η Έλενα το " μκρόβιο της μόδας " .  Αντίθετα με αυτή τη γυναίκα η δική μου μητέρα ήταν από πάντα και πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια ένας άνθρωπος κλειστός στον εαυτό του . 

Μετά από λίγα λεπτά υπομονής το αμάξι έφτασε εξω από το σπίτι μου. Προσεκτικά μετακίνησα τη φίλη μου η οποία είχε αποκοιμηθεί πάνω μου, χαιρέτισα και ευχαρίστησα την μηέρα της και με γρήγορο βήμα κατευθύνθηκα προς  το σπίτι μου. Έβγαλα τα κλειδιά από την μικροσκοπική μαύρη τσάντα που είχα πάρει μαζί μου και προσπαθώντας να κάνω όσο πιο λίγο θόρυβο μπορούσα ξεκλείδωσα την βαριά ξύλινη εξώπορτα και κλείνοντάς την πίσω μου με προσεκτικές κινήσεις μπήκα μέσα . Στο σπίτι επικρατούσε σκοτάδι . Φαίνεται θα είχαν κοιμηθεί οι γονείς μου εδώ και ώρα . Χωρίς να χάσω καιρό  πήγα στο δωμάτιό μου έβγαλα τα ρούχα μου , ξεβάφτηκα και έπεσα στο κρεβάτι περιμένοντας να με πάρει ο ύπνος . Άδικος κόπος! Όσα μου είχε πει η Έλενα νωρίτερα το βράδυ με είχαν βάλει σε σκέψεις . . . .  . . . . . . . . . . . . .