Bir besteci,eserin herhangi bir yerinde kesinlikle doğru olduğundan emin olduğu eksen akorunu hiçbir zaman değiştirmez ve eseri ona göre düzenler.
Tabi olaya eksen ek altılı akoru karışmazsa.
***
Yoonmin fic.
Rahatsız olacaklar okumasın.
Erkek bir besteci olarak söylemem gerekir ki bazı kızların sakal takıntısını anlayabilmiş değilim. Sakal insanı erkeksi gösterirmiş,oldukça çekiciymiş.
Şimdi size sakalı bütün yüzünü kaplayan ve bir kez bile aşık olmamış bir besteciden bahsedeceğim.
Brahms.
O kadar iğneleyici ve kötü bir ağızla konuşurmuş ki,Viyana'da onun hakkında insanlar dedikodular çıkartmaya başlamıştı. Sert,kaba,soğuk,aksi ihtiyarın tekiymiş. Yani anlatılanlara göre,böyle. Ancak onun bile bir zaafı vardı.
O küçük çocuklara deli oluyordu.
Öyle ki cebinde her zaman ufak hediyeler ve şekerler taşırmış.
Şimdi size neden bundan bahsettiğimi soracaksınız.
Aslında bu,o gün Park Jimin'i ufak bir kız sadece tatlı bir şeyler için sorduğunda Park Jimin'in ona iki poşet dolusu çikolata verdiğini görene kadar benim de umrumda değildi.
***
"Tanrım sonunda!" Hoseok koşarak gelip bana sarıldığında bakışlarımı Park Mükemmel Jimin'den çekemiyordum. Daha önce hiç melek görmemiştim ama bir melekten bile daha güzel olabilirdi.
Kollarımı hafifçe atıma sararken Jimin,gözleri kapalı bir halde gülümsüyordu. Bu anın fotoğrafını çekip onun güzelliğini ölümsüzleştirmek istiyordum. Ancak hala beni boğmak üzere olan bir Horseok vardı.
"Hoseok yetmez mi sence de?" Mırıltım kulağına ulaşmış olsa gerek bağırarak cevap verdi. Kulaklarımın bana lazım olduğunu anlayacağı günü merakla bekliyordum.
"Yetmez! 1 haftadır odadan çıkmıyorsun! Senin kemiklerini kırsam bile haklıyım!" Gözlerimi devirirken odaya yayılan ilahi bir ses ile titredim.
Park Jimin kahkaha atmıştı.
Beynim bütün hücrelerime sinyal gönderirken parmak uçlarımın bile karıncalandığını hissediyordum.
"Hyung bence de bırak artık kıpkırmızı oldu." Hoseok sinirlerimi bozan bir kaç ses çıkartıp beni bıraktığında derin bir nefes aldım. Sebebi boğuluyor olmam değildi,Jimin'in kahkahasıydı.
22 yıllık hayatımda bu kadar daha önce hiç kimseden bu kadar etkilenmemiştim ve bu korkunçtu. İliklerime kadar titremek,nefeslerimin kesilmesi hiç hoş değildi.
Ayrıca kendimi kötü hissediyordum. Çünkü bu kadar etkilenmemi sağlayan çocuğun bir sevgilisi vardı. Gördüğüm fotoğraflar tekrar zihnime ulaştığında gözlerimi yumup başımı salladım.
O görüntüleri unutmam,Park Jimin hakkında böyle düşünmemem gerekiyordu.
Benim tek aşkım piyanoydu.
Yani,öyle sanıyordum.
***
Bir kaç saattir koltukta oturmuş atımın ve Jimin'in dans ederken ne kadar mükemmel gözüktüklerini izliyordum.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
