Niemand mag het weten

Bewaar het met je leven

Anne pakt haar laatste spullen voor kamp in en pakt het cadeautje voor Roos, haar beste vriendin. Ze zijn vandaag twaalf jaar beste vriendinnen, en ze zijn nu beide veertien, dus dat is best lang. Ze loopt haar kamer uit en loopt voorzichtig de trap af met haar grote weekend tas om haar schouder geslagen, wat best wel pijn doet omdat haar vader haar gister weer op haar schouder heeft geslagen. 'Hey stuk ongeluk, niet vergeten hé, je houd je mond over je mishandelingen, het moet geheim blijven. Bewaar het met je leven,' roept haar vader arrogant als ze de woonkamer in loopt. 'Ja pap,' brengt Anne bang uit. 'Hier je ontbijt,' zegt haar moeder arroganter als haar vader en gooit twee boterhammen met kaas op tafel en zet met een klap een mok met melk op tafel. 'Hier een stuk worst er bij, dat is goed voor je,' zeurt haar vader. 'Pap ik ben vegetariër,' zegt Anne bang. 'Opeten,' zegt Anne haar vader als hij zijn vuist balt. Anne eet haar brood op en gooit haar melk achterover. 'Nu de worst nog,' snauwt haar moeder. Anne pakt het plakje worst en geeft en snel aan Pien, haar hond, en staat op van haar stoel. 'Hoe durf je,' snauwt haar vader. Ze kijkt snel op de klok, ze moet nu gaan. Haar vader balt zijn vuist. Snel pakt ze haar tas en rent de deur uit. Snel haar fiets van het slot en springt op haar fiets, en gaat richting school. 'Asociaal kind,' krijst haar moeder.

'Anne,' roept Roos, de beste vriendin van Anne. Roos rent in de richting van Anne en slaat haar armen om haar vriendin heen. 'Auw.' 'Wat is er,' vraagt Roos geschrokken. 'Nee-nee niks,' zegt Anne snel. 'Kom dan gaan we m'n fiets weg zetten,' zegt Anne. Roos knikt, en ze lopen al pratend naar de fietsenstalling. Ze lopen door het hek van de school en slaan af, Anne gooit haar fiets in de stalling en doet hem op slot. Ze pakt haar tas uit haar mand en slaat hem om haar schouder. Een pijn scheut gaat door haar lichaam, door haar pijnlijke schouder. Ze lopen het hek weer uit en gaan bij de rest van hun klas staan. 'Oh, ik heb je cadeautje bij,' zegt Roos en pakt een roze pakje met een blauw strikje uit haar jaszak, en geeft het aan haar vriendin. Anne maakt het strikjes los en scheurt het papier los en er komt een kettinkje uit. Het is een grof geslepen steen in een lichtroze kleur. Anne houd het steentje tussen mijn vingers en bekijk het. Er rolt een traan over haar wang, niet van verdriet, maar van vreugde. 'Dankje Roos,' zegt Anne als ze haar neus ophaalt en haar vriendin omhelst. 'Geen dank,' zegt Roos als ze elkaar weer loslaten. 'Ik heb ook een cadeautje voor jou,' zegt Anne en pakt het groene pakje met paarse stipjes uit haar zak en drukt het is de handen van Roos. Roos kijkt naar het pakketje en Anne doet de ketting om haar hals. Roos haalt voorzichtig de plakbandjes los en opent het pakketje. Er komt een een roze kralen armband uit met allemaal hangertjes, een hond, een vis, een gitaar, een aardbei en veel meer. 'Bedankt!' 'Geen dank.' Roos en Anne omhelzen elkaar, en intussen begint één van hun leraren te vertellen. De vriendinnen laten elkaar los en beginnen te luisteren. 'Fijn dat jullie er zijn, we gaan met de bus naar het kamp, dat hebben jullie vast al gemerkt. Ga maar zitten naast wie je wilt,' zegt meester Senna, met nog wat regels waar ze zich aan moeten houden, maar dat gaat waarschijnlijk nooit gebeuren. 'Ik ga me echt niet aan die onzinnige regels houden,' snauwt Tess, de bitch van de klas. 'Hopelijk komen we niet met haar in een blokhut,' fluistert Roos naar Anne. Maar het schijnt net iets te hard te zijn. 'Wat zei je? Ik met jullie in een blokhut? Pff mocht je willen,' snauwt Tess en loopt de bus in, gevolgd door haar vriendinnen. 'Ik eet nog liever vlees,' fluistert Anne. 'Maar je bent vega,' zegt Roos terug. 'Daarom ook,' lacht Anne. 'Stap maar in, Anne, Roos,' zegt meester Senna met een lach. Anne en Roos gaan achter juf Simone zitten, waar meester Senna waarschijnlijk naast komt. Als iedereen in de bus zit gaat meester Senna vooraan in de bus staan, en klapt in zijn handen. Iedereen kijkt op. 'Houd je aan de regels, en dan kan het kamp... beginnen,' zegt meester Senna, en gaat op zijn stoel zitten.

(Is een keer geen fanfictie, want ja als ik later schrijver wil worden, moet je normale boeken schrijven denk ik, dat wil in ook gewoon XD, maar ja hier een tienerfictie, hebben jullie er zin in?:) dit is wel een ander soort stijl als ik normaal schrijf, want dit is eigenlijk een soort van in de vertellers POV soort van ofzo. Maar hopelijk vinden jullie het leuk <3 xxx Gail)