Niemand mag het weten

Het is beter, dat jullie mij gewoon vergeten

Finn struikelt bijna en vloekt binnensmonds. 'Niet zo mopperen.' Sem zucht.

Flashback...
Ik kan het niet meer. Ik sta voor de zoveelste keer bij het spoor. Waarom heb ik het nog niet gedaan? Gesprongen bedoel ik. 'Ik wil geen pijn meer leiden voor niks,' had ik gezegd tegen mezelf. Maar ik ben hier nog steeds. 'Anne, wat doe jij nou hier?' Ik kijk aan de overkant van het spoor. Het is mijn opa. Ik kijk of er niet binnen nu en een paar minuten een trein komt, ik wil wel dood, maar niet voor de ogen van mijn opa. Ik ren naar hem toe. 'Hoi opa.' Ik geef hem een knuffel en een kus op zijn wang. 'Hoi meisje van me.' Hij glimlacht. 'Zullen we samen wat gaan drinken in de stad?' Ik kijk naar mijn opa, waar ik zo zielsveel van hou. Opa knikt. 'Het is die kant op.' Ik wijs. Gelukkig hoeven we niet over het spoor.

Z'n 2 maanden later moest hij naar een verzorgingshuis, en hij ging erg achteruit, maar hij leeft gelukkig nog. Maar hij is helaas wel dement, hij is alles al een keer vergeten, dat zijn vrouw al drie jaar gelden overleden is, dan we in Nederland wonen en niet in China of Amerika. De naam van mijn beste vriendin, Roos. Maar mijn naam is hij nooit vergeten, maar hij is er nog, daar gaat het om.

'Anne... Anne...' Sem zwaait met zijn hand voor Anne' ogen. 'Huh..' Anne kijk naar Sem, hij glimlacht. 'Had je weer een flashback?' Ze geef Sem een stomp. Anne en Finn weten ook daar niets van. 'Je hebt ons niks vertelt over flashbacks,' zegt Roos. 'Anne?' Sem kijkt haar aan. 'Ik heb flashbacks, oké.' Anne loopt door. 'Waarom vertel je me dit niet.' Je hoort de brok in Roos' keel.
'Ik wilde niet dat je je zorgen ging maken om Niks.'
'Niks?'
'Ik ben Niks, snap je dan nou nog niet!'
Anne kijkt naar haar vrienden die verslagen tegenover haar staan. 'Het is beter, dat jullie mij gewoon vergeten.' Anne loopt de bosjes in. 'Anne!' De stem van Sem klinkt schor. 'Vergeet mij.' Ik probeer de brok in mijn keel te verbergen. 'Wat moeten we nou?' Je hoort Roos huilen. Kan Anne dit wel doen? Zelfmoord plegen en haar vrienden achterlaten? 'Haar tegenhouden!' Sem' stem klinkt breekbaar. 'Hou me niet tegen!' Probeer ik. 'We moeten toch iets doen.' De stem van Finn klinkt zachter. Anne loopt door. 'Wat moeten we dan doen?' Sem zijn zachte, lieve stem klinkt verslagen. 'We kunnen dit toch niet laten gebeuren?' Roos huilt harder. Tuurlijk wel. Anne is Niks, dat weet ze zelf ook. Andere zeggen dat het niet zo is. Maar ze weet dat het een leugen is. Ze wil een leugens meer horen. Het liefste wat ze wil is zichzelf uit laten hongeren, tot ze dood zal gaan. Of gewoon gelijk zelfmoord plegen. Ze wacht daar al lang op, de dood in de ogen kijken en zeggen dat ze wil gaan. Hoe lang wacht ze daar nu al op? Daar wachtte Anne al op voor De Dag. Anne was al niet de vrolijkste meer. Op een zonnige dag zag ze alleen maar donder wolken die boven haar hoofd vlogen. Ze had genoeg vrienden. Haar ouders waren nog aardig tegen haar. Op school ging het goed en ze speelde nog piano. Die heeft haar vader gesloopt op De Dag. Maar ze zag het nut van het leven niet meer. Ze raakte in een dipje. En dat dipje groeide uit tot een depressie. 'We kunnen haar niet laten gaan!' Dit is geen huilen meer, Roos krijst alles bij elkaar. Moet ze toch terug gaan? Zonder dat Anne het door had was ze begonnen met huilen. Ze weet het niet meer. Ze loopt terug naar haar vrienden. Duwt hier en daar een tak aan de kant die de weg versperren. Sem is de eerste die opkijkt. Hij kijkt in de betraande ogen van Anne. Sem loopt naar Anne toe. Finn en Roos kijken nu ook op. Sem slaat zijn armen om Anne heen. 'Ik snap niks meer van mezelf! Ik weet niet wat ik moet.' Anne begint harder te huilen. Tranen lopen over haar wangen. 'Het komt goed.' Sem wrijft over Anne haar rug. 'Dat zeggen mensen als ze niet meer weten wat ze moeten zeggen, maar degene waar ze het tegen zeggen gerust willen stellen, omdat ze van diegene houden.' Het is even stil. 'Je hebt gelijk.' Sem probeert de brok in zijn keel te verbergen. 'Laten we maar doorlopen, we moeten jou ouders echt gaan aangeven.' Finn zet grote stappen. Anne knikt. Het is één van haar diepste wensen om haar ouders te zien wegrotten in de cel. Maar waar moet zij dan eigelijk wonen? Bij Sem? Bij Roos? Of bij Finn? Of toch bij die strenge buurvrouw van nummer 23? Of bij haar opa, in het verzorgingstehuis? Anne slentert achter haar vrienden aan, diep in gedachten.

Na een uur lopen zien ze dan eindelijk het kamp. 'Daar zijn jullie eindelijk!' Meester Senna komt aanlopen. 'Meester? Kunnen we even met je praten?' Sem kijkt naar meester Senna. 'We hebben nu een activiteit. Is het belangrijk?' Sem kijkt naar Anne. 'Nee helemaal niet, wat gaan we doen meester?' Anne loopt snel door, ze wil het niet verstellen. 'Daar zijn jullie eindelijk.' Juf Simone klinkt opgelucht. 'Als jij het niet zegt, zeggen wij het,' sist Sem in mijn oor. 'Jullie hebben beloofd niks te zeggen,' hoort Roos zichzelf zeggen. Het is waar. Ze hebben het beloofd. Ze gaan die belofte toch niet breken? 'Oké, ik wil even de aandacht!' Meester Senna gaat voor de groep staan.

Na de activiteit is het tijd voor het avondeten. We speelde leven stratego. Team rood heeft gewonnen. Anne en haar vrienden zaten in dat team. Sem vond de vlag en gaf hem over aan Roos die op het laatst een sprintje trok naar onze post om Thomas van team geel voor te blijven. Thomas struikelde ongeveer drie meter voor onze post, dus Roos kon langzamer gaan lopen en haalde alsnog met gemak onze post. We eten frietjes, met een snack. Maar ze hebben allen frikandellen meegenomen. Ze waren vergeten een kaassoufflé mee te nemen. Meester Senna bood nog aan om er een te gaan halen, maar dan vond Anne onnodig en begon haar friet op te eten. 'Anne?' Ze kijkt om naar Sem en krijgt een klodder ketchup op haar neus. 'Sem!' Anne lacht. Sem haalt met zijn duim de ketchup van Anne's neus en likt het van zijn duim af. Anne begint een gesprek met Roos en ze eten weer verder.

Na het avondeten en het avondspel moesten ze gaan slapen. Finn en Sem waren heel goed in het spel. We speelden sneaken. Dan word er met zaklampen op je geschenen door de docenten en moet je onherkenbaar naar hun toe lopen. En als ze weten wie je bent roepen ze je naam. Finn was één keer geraden en Sem nul keer. Roos zijn allebei twee keer niet gesnapt. Anne kruipt in haar warme slaapzak en wenst Roos, Eef, Julia en Nienke welterusten en staart nog uren naar het plafond. Ze wil dat haar ouders worden opgepakt. Ze wil ze zien wegrotten in de cel. Maar waar moet ze dan wonen?

{Hey lieve lezers, hier een nieuw hoofdstuk! Het was wel heftig, maar hopelijk vonden jullie het goed. Als je tips heb of gewoon een leuke reactie mag je die achterlaten een de comments! En een stem is altijd lief.
Dikke kus, Gail!}