yazar:bayanclara
"Keşke sen de zahmet etmeseydin buraya kadar. Dün numaramı almıştın zaten, arasan da yeterdi."
"Olur mu öyle şey?" dedim kafamı sallayarak.
"Hem zaten sadece anneni sormak için gelmedim ben." Anlamayarak kaşlarını çattı.
"Nasıl yani?"
"Dün gece dolabımda bir şey buldum ve senin de görmek isteyeceğini düşündüm," diyerek elimi ceketimin cebine attım ve katlanmış kâğıtları çıkardım. Beril şaşkınca bir bana bir de çıkardığım kâğıtlara bakarken "Ne ki onlar?" diye sordu.
Hafifçe gülümsedim ve kâğıtları ona uzattım.
"Bence kendin bakmalısın."
Beril kaşlarını çattıktan sonra çekinerek bana doğru uzandı ve elimdeki kâğıtları aldı. Mektubu kucağına koyduktan sonra küçükken çizdiği resmi yavaşça açtı. Ve şaşkınlıkla kalakaldı.
Ela gözleri kocaman olurken bir elini ağzına kapadı ve şaşkınlıkla inledi.
"Bu," dedi. Sesi titriyordu. "İnanamıyorum. Bu nasıl olur?" Bakışlarını bana çevirdiğinde ellerimi iki yana açtım. "Kader."
Beril, bir süre yüzümü inceledikten sonra resmi bıraktı ve kucağındaki mektubu avcunun içine aldı.
Kısık bir sesle "Ne olur düşündüğüm şey olmasın," diye mırıldandıktan sonra mektubu zarifçe açtı. Kâğıdı gördüğünde ağzı şokla açılıp kapandı ve alt dudağı titrerken, elaları kendi el yazısının üzerinde gezinmeye başladı. Beyaz teni yazdıklarını okudukça kırmızının tonlarına boyanırken gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım.
Nihayet kafasını kendi yazdığı mektuptan kaldırarak bana döndü ve titreyen sesiyle "Sen," diye fısıldadı.
Yavaş yavaş utanmaya başladığımı hissederken elimi enseme atıp kaşıdım.
"Ee, şey... Evet, ben. Mert Atalay. Küçük Beril'in süper kahramanı..."
OY VE YORUMLAR
