My soldier H.S

Φοβάμαι

Κάθισα στο κρεβάτι του μικρού μου δωματίου και άρχισα να σκέφτομαι. Η ώρα ήταν πλέον 23:30 και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ο αδερφός μου άφαντος το ίδιο και ο Liam. Η κοπέλα μου συστήθηκε πριν λίγο. Kylie Stewart ετών 16. Είμαι 18 και εκείνη ντύνεται σαν να είναι παραπάνω από 25 σε αντίθεση με εμένα. Μου έρχεται να την χτυπήσω. Δεν ξέρω αν είναι χαζή ή παριστάνει την χαζή πάντως με εκνευρίζει. Δεν την νοιάζει που δεν ξέρουμε τι θα απογίνουμε τόσο εμείς όσο οι δικοί μας.

Έχω μείνει μόνη μου και κλαίω την μοίρα μου. Μισώ τον πόλεμο και μισώ τους ανθρώπους που παίρνουν την ζωή από άλλους ανθρώπους χωρίς κανένα δικαίωμα. Οι γονείς μου που είναι; Θέλω να είμαι μαζί τους.

Η πόρτα χτύπησε και μπήκε μέσα στο δωμάτιο το αγόρι που με έσωσε. Φορούσε ένα στρατιωτικό παντελόνι, ένα φανελάκι άσπρο, λερωμένο. Άφησε το όπλο και το σακάκι του στο κομοδίνο.

"Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;" ρώτησα ενώ σκούπιζα τα δάκρυα μου.

"Σταμάτα να κλαις πια." Ανέβασε τον τόνο της φωνής του.

"Είσαι στο διαμέρισμα μου, στο κρεβάτι μου και ρωτάς τι θέλω εδω;" γέλασε. Γιατί με ειρωνεύεται; Που ξέρω εγώ ποιος είναι και ποιο είναι το δωμάτιο του.

"Συγγνώμη." Είπα και σηκώθηκα για να φύγω. Με σταματησε με το χέρι του και σκούπισε τα τελευταία δάκρυα που έπεσαν από τα μάτια μου.

Μου γέλασε.

"Τώρα μπορείς να πηγαίνεις!" Είπε όμως ήθελα να ρωτήσω κάτι.

"Τι έγινε με τους γονείς μου; Δεν τους είδα πουθενά είπες ότι θα τους έφερναν και εκείνους σε ένα ασφαλές μέρος."

"Μπορεί να μην τους έφεραν εδώ." Είπε και ξάπλωσε στο κρεβάτι.

"Και κάτι άλλο. Ο αδερφός και το αγόρι μου είναι στο στρατό. Μήπως ξέρεις που μπορώ να τους βρω;" ρώτησα ενώ ακούμπησα στον τοίχο.

"Θα μου πεις ονόματα και θα δούμε αύριο. Παρεπιπτόντως είμαι ο Harry." Μου είπε. Harry, τι όμορφο όνομα;!

"Είμαι η Anna." Απάντησα και βγήκα έξω από το δωμάτιο του και κατευθύνθηκα στο άλλο δωμάτιο. Ήταν μικρό αλλά καλό.

Έβαλα τα κλάματα πάλι. Δεν έχω κανέναν και φοβάμαι πολύ. Πρώτη φορά φοβάμαι στη ζωή μου.

Η πόρτα χτύπησε και μπήκε μέσα το αγόρι με τα πράσινα μάτια. O Harry.

"Εγώ φεύγω. Το πρωί θα γυρίσω. Μην κάνεις καμιά βλακεία." Είπε απότομα. Ο φόβος μου διπλασιάστηκε ξαφνικά και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα καθώς κουνουσα καταφατικά το κεφάλι μου.