"Bir ölüm gerçekleşti, tan vaktinde. Binlerce hayatı alacak olan.
Ve kadının ruhu, sıkışıp kaldı ölümün içinde. Ruhu kurtaracak bir adam çıktı, ölümün ta kendisi olan.
Bir imza, kadını gökyüzünün esiri yaptı.
Adam ise yeryüzününe zincirlendi."
❄️
...
Merhaba, buraya kadar gelen güzel insanlar. VERTA'yı okuduğunuz için çok teşekkür ederim. Bölümün sonunda düşüncelerinizi paylaşırsanız ve oylarınızı eksik etmezseniz fazlasıyla mutlu olurum. Özellikle de beğenmediğiniz, aklınıza takılan yerleri söylerseniz hikayenin gelişmesine çok büyük bir katkınız olacaktır. İyi okumalar 🌷
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
27.07.2017
✿
ÜZGÜN LALE İLE KIRGIN GÜNEŞ❄️
Verdiğim son nefeste ölen bir adam vardı; bileklerine balonlar bağlanmış, parmaklarının her birine kuş misali birer lale konmuştu. Ne yazıktı ki o beyefendinin bir saniyede, bin kere kaybolduğum gözleri açılmamak üzere kapanmıştı. Her zaman özlüyordum, okyanustan bile derin gözleri. Kanadı kırık bir kanarya gibi sıkışmış ruhumu gökyüzünde olduğuna inandıran gülüşünün yokluğunu hissetmemek elimde değildi.
O neşeliydi, bu yüzden de bir beyefendi en fazla bu kadar acı çekebilir derdim. Şimdi, istediği gibi can alan bir adamı görüyordum. Acının bambaşka bir boyutu, o adamın içine işlemişti belki de.
"Orada saklanacak mısınız, Bayan Albertin?" diye sordu Lord Aaron, üst kattaki yatak ile duvar arasına sıkışmış bir şekilde oturan bana. Elbisenin fazlalık olan etekleri buruşmuş ve yere dağılmıştı, tüm gece boyunca orada oturduğum için. "Üstünüzü değiştirmeyi veyahut kahvaltı etmeyi düşünmüyor musunuz?"
"Nasıl bu kadar rahat olabiliyorsunuz?"
"Neden olmayayım ki?" Duraksadı, masanın başından kalktığını çıkan seslerden anlamıştım. Birkaç dakika öncesine kadar bu odada değildi, Prens'in yanındaydı ve o dakikalar kadar huzur verici bir an yoktu bu son haftalarda. "Ah, anladım. Dükten bahsediyorsunuz, değil mi?"
"Tanrım!" diye isyan ederek ellerimi hafifçe bozukmuş olan saçlarımın arasına doladım. "Canınız her acıdığında biri ölecek, diyerek beni ne büyük bir korku bataklığına düşürdünüz tahmin edemezsiniz."
"Dükün ölümü gerekliydi fakat sıra onda değildi." Derin bir nefes aldı, bedenine dolan hava karanlığa karışık yok oldu. "Düşes yüzünden öldü, sizin bir suçunuz yok."
Kaşlarımı çatarak ayağa kalktım, kenara doğru giderek aşağı baktım. "Düşes ne yaptı?"
"Zaten üzgün olan bir hanımefendiyi daha da kırdı." dediğinde nutkum tutulur gibi oldu. "Ben bir söz verdim, Bayan Albertin. Hatta birçok söz. Hepsini de tutacağıma yemin ettim. Bu sözde, kağıda imzanızı attığınız andan beri benimle birliktesiniz ve ben, ortaklarımın canını yakana bin katıyla karşılığını veririm. Canınızı yakıp da cezalandıramayacağım tek kişi, kendimdir. Merak etmeyin, elimden geldiğince size karşın kibar olmaya çalışacağım."
