Bak Kadın.

SONBAHAR

Hızlıca azılırken kelebek ömrü gibi
Düşlerim
Ben gülüşlerini düşlerim
Buz sarkıtları gibi yanlızken
Sonbara döndü gülüşlerim

Gündüzlerim kısaldı
Bitiyoruz
Magmaya düşmüş kar gibiyiz
Eriyoruz
Niye böyle olduk en çokta bunu bilmiyoruz
Ardına bakmadan gidiyorsun
Sonbahar oldum ölüyorum.

Kaktüs gibi hayat diken diken
Hayat bir terziydi
Mutluluk kumaşından Bana hüzün diken
Ben karıncayı bile üzemezken
Eylüldü ayrılık bize erken gelen.

Eylülde geldi sonbahar ve hazan
İnan ki kalemim değil kalbim
Bunları sana yazan
Su bile sızmazken ne oldu sızan
Ben kendimi bile kaybettim
Bari sen kazan.

Hep söylediler kendini hissettir veda
Sen yolun açık olsun dedin de
Bu nasıl intahara sürüklemek
Ne tür bir elveda
Biraz mutluluk kalmadımı taş kalbinde
En azından güldürecek kadar
Ben yazı beklerken erken geldi
Sonbahar.

Bu yoldan geçenler söylediler ,duymadım
Sen bana baharlar lütuf ettin ama uymadın
Benim de kalbim vardı insan yerine koymadın
Sonbaharın suçu yok
Yokluğuna başka mevsim bulamadım.