Bak Kadın.

İNTİHAR

Bu sokaklardan bu şehirden
Seni hatırlatan herşeyden senden
Gözyaşlarından geldiğim yaşımdan
Kendimden bile
Nefret ettirdin beni
Ben affetmedim Allah affetsin seni

Benim duygularım meleklerden ibaretti
Sen gelince şeytana uydular

Kalkmaya gücüm yok yoruldum
Sevdimde ne oldu
Nefrete duruldum
Ben sevgi doluydum ayrılıklara kuruldum
Sol tarafımda sana cennet vaad ederken
Sırtımdan vuruldum

Şimdi diyorsun
Kim bakar bu aptala
Senin oyununu çocuklar oynamadı parklarda
Mecnunda dönmüştü abdal a
Hayallerimi satmadım
Ödünç bırakdım solumdaki katlara

Bu şehir benden bu kadar uzak durmazdı
Acılarım yerinde dururdu
Kimse yüzüme böylesine vurmazdı
Koca şehirde yanlızım
Biri nasılsın diye sormaz mı

Tek kurtuluş ölümdü
İntihar yaşamdan kurtuluş için son dönümdü
Biriktirdiklerim mutluluk gölümdü
Hayat kısa dediler
Kapalı olan geleceğim önümdü

O kadar çaresizce bekledim gelmedi
Ağaç oldum yaprak vermedim
Kurudum kendime hiç gelmedim
Nefes alıyorum diye sanmayın ki ölmedim.
Yaşarken ölüyüm acılarımı bölmeyin

Nefes alıyorsam zorunluluktan
Aşka inanmıyorum o saçma kuruntudan.