Her Imperfections [Fukanzen]

San-ju Yon

I don't know how i survived that tragic.
I became a revel. I drink alcohols halos gawin ko na tong tubig. Halos tumira narin ako sa Club, i pay big time dahil hindi nila ako papa pasukin at my age. I do drugs. Yes i do it. Makasalanan na kung makasalanan. Gusto kong maka limot.

I make my life a living hell.

Pero unti-unting nag bago ang lahat.

My life changed. From a living hell to a peaceful and contented living.

Mahirap sa umpisa. Sobrang hirap.

Hindi ko alam kung gaano karaming luha na ang tumulo sa mga mata ko simula nung mamatay siya.

Six years na rin ang naka lipas. Pero kahit ganon hindi parin sapat ang pag luluksa ko. I still worry about her.

Isa na akong piloto. Tama ang basa niyo. Piloto nga. Bakasyon ko sa ngayon, at katulad ng nakasanayan ko mula ng nawala si Aubrey lagi akong nag tutungo sa simbahan upang mag dasal. Hindi ko sinisisi ang Diyos dahil sa pag ka wala ni Aubrey. Sa kristan rin ako sa simbahan kapag wala akong pasok sa pag pi-piloto.

"What happen?"
I ask really about her.

"Gabriel, kaylangan namin ng tulong ng anak ko. Please help me."
She said while crying.

"Shh. What happen with you and Yohan?"
I ask habang patuloy siyang pinapatahan.

"He can't accept our child."
She confess.

"What? Imposible."
Im really shock when i hear that. We're talking about Yohan here. I know his a maniac pero anong koneksyon? He will never dis own a responsibility. Knowing Yohan, he'll not dis own that child. He will accept it as a blessing.

"What do you want me to do?"
I ask when, i recovered.

"I don't know. I even don't know why i go here. Im thinking that maybe you can help us?"
She ask.

"Okay, okay."
Sabi ko tapos hinawakan siya sa pulso. At pinasakay siya sa kotse ko.

"Saan tayo pupunta?"
She ask.

"In my condo."
Mix emotions siyang lumingon sa akin.

"Not what you think. Im staying at our house. You and the baby can stay at my condo for the meanwhile habang nag iisip ka."
I said.

When we reach the condo building agad kaming umakyat papunta sa unit ko.

"Its been a while since the last time i go here."
Sabi ko at pinag pag ang throw pillow sa sofa.

"Your a pilot!?"
She ask while touching the glass of my picture frame. The photo was taken years ago.

"Yan yung first ever flight ko as a real pilot."
Sabi ko habang ina alala ang mga memorya na yon.

"I thought you're a priest."
She said akwardly.

"Akala ko rin mag pa-pari ako. But my destiny brought me there."
I said tapos hinayaan ko lang siyang tingnan ang iba ko pang mga larawan.

"Akala ko hindi na ulit ako sasakay ng eroplano. But look at me now, i overcome my fear. I promise to myself na sa bawat lipad ko sa ere kailangan madala ko lahat ng mga pasahero ko sa patutunguhan nila."
Pag ke-kwento ko.

"Care to tell me?"
Sabi niya at umupo sa tabi ko.

"Its a long story to tell."
I said then heavily sigh.

"Im here to listen, Gabriel. You can always lean on me. Kung hindi ka pa handa na i kwento sa akin its okay. Privacy mo rin naman yun e."
Sabi niya at ngumuso.

"Can i ask something?"
Tanong ko. Kahit nag aalangan siya ay tumango ito.

"Alam na ba ni Ma-, i mean ng Mama mo ang tungkol sa baby?"
Tanong ko. I want to know. I need to know.

"H-hindi pa. At ayoko munang sabihin. Ayoko munang malaman niya dahil hindi pa siya totally na nakaka recover tapos sakit sa ulo na naman ang sasabihin ko."
She said.

After that we have a small talk. Masaya ako habang kasama ko siya, dahil sobrang saya niyang kasama. I hope hindi ako boring kasama.

"Anong gusto mong kainin?"
I ask.

"Ayoko pang kumain."
Sabi niya at ngumuso.

"No you need to eat. Hindi pwedeng hindi ka kumain makakasama sa baby mo."
Pangangaral ko sa kanya.

"Sige na nga. Gusto ko ng pizza, ice cream, mangga, fries, chocolate, shrimp, hot choco, ano pa ba?"
Sabi niya na animoy nag iisip.

"Dikaya sumakit ang tiyan mo diyan? Halo-halo yata ang gusto mo e."
I pointed out then laugh.

"Hindi nga kase ako gutom."
Sabi niya at ngumuso.

"Hindi ka pa gutom sa lagay na yon?"
Sabi ko at tumawa. Ang sarap sa feeling na asarin siya kahit mugto yung mata niya nagagawa niya akong patawanin dahil sa mga pinag gagawa niya.

"Sige na nga! Gusto ko ng bulala. Yung maraming mantika ang gusto ko."
Sabi nito at ngumuso. Ang hilig niyang ngumuso.

"Masama ang sobra sa mantika. Dapat mag ingat ka sa mga kakainin mo lalo na at may isa pang kumakain sa tiyan mo. Dapat healthy living!"
I suggested.

"Ikaw na lang kaya mag isip ng kakainin ko. Kinokontra mo lahat e. Tinanong mo pa talaga ako kung ano ang gusto ko."
She frowned.

I just laugh with her words.

"Ansaya mo, Gabriel."
Sabi niya at ngumuso.

Tinitigan kong mabuti ang babaeng ka harap ko. Hays.

I've been her stalker for almost half of my life. Kara Medina is Kara Medina. She can please everybody by her smile. She can make guys droll by simply touching her short hair. She can be the kindest person you'll know. But she can also your worst nightmare. She can stand by her own without anyones help. I salute her for that.

That's why when i had the opportunity to talk to her ginawa ko na ang dapat kong gawin. Talking to her is a pleasure.

I know every single detail about her.

Kara Medina.

"Favor please?"
Sabi ko sa kanya.

Im not what you think people.

"Sige. Since ikaw na ang mag papakain sa akin from now on. Kawawa ka Gabriel."
She joked. Then laugh.

Im not an obsessed stalker.

"Call me Kuya."

Im her brother.