The King Alpha.(Is My Soulmate.)

Hoofdstuk 14

"Ben je er klaar voor? We hebben niet veel tijd." Ik knikte. Hij deed zijn vriend in mijn lichaam en ik kreunde van genot.
----------------------------

I think the hardest part of losing someone isn't saying goodbye, but rather learning to live without them. always trying to fill the void, the emptiness that's left inside your heart when they go.

P.O.V Hunter
Om 8 uur 's morgens werd ik wakker en ging me douchen. Ik liet de warme stralen over me heen lopen. Na het douchen kleed ik me om. Ik ging naar de kamer van Elena en opende de deur. Ik zag een gestalte onder de dekens. Ik kwam dichter en raakte haar aan. Dat klopt niet. Ik hoor geen geklop van haar hart. In een snelle beweging rukte ik de dekens weg.

Ze is weg! Waar is ze!?
"Wachters!" Er kwam een wachter naar binnen.
"Zoek haar en breng haar naar me toe! Vind haar!" Als ik dat kreng vang zal ze er voor boeten. Ik ging naar mijn werkkamer. Door mijn woede ademde ik zwaar. Ik belde Tyler, maar hij antwoordde niet. Ik gooide de telefoon weg en alle papieren van mijn bureau.

P.O.V Elena
Ik werd wakker naast Tyler. Hij ziet er zo schattig uit. Ik wilde opstaan, maar hij trok me naar zich toe.
"Waar ga je heen?"
"TYLER! Ik moet plassen." Hij glimlachte.
"Ik mis je." Ik zuchtte en lachte.
"Ik was naast je de hele tijd."

*Tyler's telefoon ringt*
Ik kijk naar zijn telefoon.
Tyler neemt die en kijkt met grote ogen naar het scherm.
"Wie is het?" Vraag ik gespannen.
"Hunter."
" Shit!" Ik nam mijn kleren en deed die om. Ty deed het zelfde.
We deden onze schoenen aan en renden naar buiten.

We kwamen bij het kasteel. Tyler hielp me met het klimmen naar mijn balkon. Ik stuurde een lucht kusje. Hij deed alsof hij die ving en rende weg. Ik ging naar binnen.
Ik ging naar mijn badkamer en waste mijn gezicht af. Ik ging naar mijn bed en sprong er op.
"Waar was je?" Ik schrok en zag Hunter op een stoel zitten.
"Wa-wat bedoel je?" Hij stond op.
"Je weet best wat ik bedoel. Je was niet in jou ben van ochtend. En ik denk ook niet de hele nacht." Ik schudde mijn hoofd.
"Ik was hier de hele nacht. Vroeg in de morgen ging ik naar de keuken om iets te eten." Hij ging naar me. Ik stond op en keek hem recht aan.

Hij nam mijn keel beet en kneep.
"Lieg niet tegen me!" Mijn moed zonk in mijn schoenen. Ik kon niets zeggen. Ik was bang.
"Zeg me!" Zijn ogen werden rood. Ik ademde snel. Hij liet me los en gaf me een klap. Ik viel op de grond.
"Laat me dan gaan als je me haat!"
"Ik haat je niet." Ik werd boos.
"Dus waarom hou je me hier vast!"
Hij keek me recht aan.
"Omdat ik een Luna nodig heb."
"Dan zoek jou mate!" Zijn blik veranderde naar zacht.
"Ze is dood." Ik schrok.
"Het spijt me. Ik wist niet." Zei ik zacht.
Hij zuchtte en zat op het bed. Ik ging naast hem zitten.
"Hoe, hoe is het gebeurt?" Hij ruste zijn hoofd in zijn handen.
"Een ongeluk. Ze is van het raam gevallen. Ik zag haar op de grond liggen. Ik rende naar beneden. Ze was verdwenen. Ik zocht overal. Een pack lid zij dat hij iemand zag haar lichaam in het rivier gooien."
"Wanneer is dat gebeurt?"
"5 jaar geleden."
"Het is vast hard geweest." Hij knikte en keek naar boven.
"Ik wis haar elke dag. Elke dag zonder haar te leven breekt mijn hart." Dat moest ik niet vragen. Dom van me.
"Het spijt me." Hij keek me aan.
"Waar voor?"
"Omdat ik je dat vroeg." Hij glimlachte.
"Het is goed."

Hij keek naar mijn lippen. Hij kwam dichter naar me en kuste me. We kusten elkaar. Ik wilde niet stoppen. Wacht wat doe ik!? Ik duwde hem en stond op.
"Ik ben er niet klaar voor." Ik keek weg. Hij zei niets en ik hoorde hem naar de deur gaan.
Hij sloot de deur en ik zuchtte. Wat is er net gebeurt!? Hij heeft me gekust! Ik moet frisse lucht. Ik kan niet meer.

Ik wandelde door de gangen. Ik zag kleine deuren, grote deuren, brede deuren en meer. Ik ging met de trappen naar beneden. Zonder te kijken waar ik was, bevond ik me in een soort gevangenis. Eng. Ik hoorde mensen praten en verstopte me achter een muur van een cel.

"Waarom kunnen we deze !@#$%^&* niet doden?" Vroeg een man.
"Omdat we haar nodig hebben."
"Maar ze zit hier al jaren." Het was stil en ik hoorde een deur op slot gaan. !@#$%^&*! Ik Keek naar de deur. Het was inderdaad gesloten. Ik uit mijn verberg plaats en ging weg.

"Aaarrrg! The !@#$%^&*!" Iemand trok aan mijn arm en draaide me om. Ik keek recht in de ogen van de man die daar straks pratte. 
"Zo. Zo. Wat hebben we hier?"
"Een verdwaald meisje?" Hij lachte en trok mee.
"Auw stop!" De tweede man kwam tevoorschijn en opende een cel. Ze gooiden me er in en gingen weg.
Ik keek rond.
Het was een grote grot met ijzeren tralies.
"Help! Haal me hier uit!" Ik trok aan de tralies. Het hielp niet. In zat op de grond en trok mijn benen dichter naar mijn borst. Ik verstopte mijn gezicht tussen mijn benen en sloot mijn ogen.

*krak*
Met een ruk keek ik naar boven.
"Wie is daar?"
In een donkere hoek zag ik iets bewegen. Ik stond op en deed een stap naar voor.
"Wie is dat?" Vroeg ik zacht. Ik ga dood. Ik hoorde ijzeren kettingen bewegen en geschuif.
Het gestalte draaide om en stapte dichterbij.
"Ik ben Astrid en jij."
"Ik ben Elena. Wat doe je hier?"
Ze stapte naar het licht. Ze had blond lang haar. Het was heel rommelig. Ze leek alsof ze al jaren niet douchte. Ze had helder blauwe ogen. Ze was lang en elegant zelfs als ze vies was.
"Ik zit gevangen door die mannen." Ik keek haar ongelovig aan.
"Wat hebben ze met je gedaan?" Ze keek triestig.
"Gemarteld, verkracht, plezier met me gehad. Soms vergeten ze van me en krijg ik dagen niets te eten." Ik had tranen in mijn ogen.
"Hoe lang zit je hier?" Ze dacht na.
"Ik weet niet. Ongeveer 5 jaar. Denk ik of was het 6?" Mijn hart deed een sprongetje.
"B-ben j-jij Hunters mate?"
"Ja. Ken je hem?"
"Ja." Ik slikte een brok weg. Zijn mate zat hier. Meters verwijderd van hem.
----------------------------
Nog een hoofdstuk over. 😢
Wat denken jullie over Astrid?

Wie adoreren(ship) jullie het meest samen?
Tyena? (Tyler en Elena)

Of Huntena? (Hunter en Elena)
Dank je voor 2,87k 😘