Ειχε φτασει Κυριακή βραδυ. Η Ευα και η Μικα κατασκηνωσαν σπιτι μου τα δυο προηγουμενα βραδια. Απο την Παρασκευη το πρωι και επειτα δεν χωρίστηκαμε ουτε λεπτο. Η Μιχαλεα -οπως τοσο οικια την φωναζε ο αδερφος μου ολες αυτες τις μερες- ηταν τρομερα ενθουσιασμενη και ηθελε λεει να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρονο. Δεν ειχε αδικο. Μπορω να πω πως περασα υπέροχα. Και αν κρινω απο τα στεναχωρημένα βλεμματα των κοριτσιων οταν έφυγαν, μαλλον κι αυτες.
Δεν έχει μια ωρα που ο Νικος και ο Θωμας ξεκηνησαν για να τις πανε σπιτια τους.
Η αληθεια ειναι πως εχω αρχισει να ανησυχώ. Ο Θωμας δικαιολογείται. Η αποσταση Περιστερι - Λεον δεν ειναι και μικρη. Ο Νικος ομως τι κανει τοση ωρα;
Η Μικα απο οσο ξερω μενει στην πολη.
Παρ'όλα αυτα καθομαι αραχτη στον καναπε και διαβαζω ενα βιβλιο με τον Ιασωνα και τον Αρη στον διπλανο καναπε να παιζουν τάβλι.
Τα δυο αγορια δεν εχασαν ευκαιρια και εμειναν και εκεινοι σπιτι μας αυτες τις μερες οπως και ο Θωμας.
Αυτοι οι δυο εχουν ξεχασει τι θα πει σπιτι. Πλεον ειμαι σιγουρη οτι πρωτο τους σπιτι εχουν το δικο μας. Ενω το δικο τους προφανώς βρισκεται σε δευτερη μοιρα. Η αληθεια ειναι πως τους βολευει. Οι γονείς μου λειπουν συνεχως σε ταξιδια για την εταιρία. Ο Ιασωνας ιδικά εχει και δικο του δωματιο. Ο Αρης συχνα κανει καμια αλλαγη περιβάλλοντος καθως παει και απο το σπιτι του Θωμα. Παρ'όλο που οι γονεις και των δυο ειναι υπεροχοι ανθρωποι και πολυ καλοκαρδοι. Εμπιστεύονται τους δικους μου και εμας αρκετα ωστε να αφηνουν τα παιδιά τους να ξημεροβραδιαζονται σπιτι μας, πολυ πριν εκεινα ενηλικιωθουν.
" Μα καλα που ειναι τοση ωρα; " ρωταω ενω μοιραζομαι την ανησυχία μου.
"Θα ερχονται μωρε" μου απανταει διχως να μου δωσει σημασία ο Ιάσωνας. Έχοντας τα ματια του ανήσυχος στο παιχνίδι.
"Κανε να ειναι εξαρες" τον ακουω να σιγοψιθιριζει.
Δεν μπορώ να καταλαβω γιατι περιμενα κατι περισσότερο σπο αυτους. Ειδικότερα ωρα που παιζουνε ταβλι.
Τοτε κανει την εμφανιση μου η μαμα μου απο την κουζινα. Στεκεται και μας κοιταει με ενα χαμογελο. Φοραει μια ποδια και εχει μια πετσετα κουζινας στα χερια της.
"Μην ανησυχείς Ελλη, μια χαρα θα είναι τα αγορια" μου λεει χαρουμενη και μου κλεινει το ματι απο την γωνιά της κουζίνας.
Η αληθεια ειναι πως η μαμα μου ειχε απο παντα φοβερη διαίσθησή. Οπως και εγω αλλωστε. Οταν συνέβαινε κατι στις ζωες μας -απο γκομενικο εως καποιο προβλημα- παντα το καταλαβαινε. Γιαυτο οταν θελαμε να της κρυψουμε κάτι, το μονο που ειχαμε να κανουμε ειναι προσευχες για ενα προγραμματισμένο ταξίδι με την εταιρία.
YOU ARE READING
How can an ANARXIC help you
Teen Fiction"Βοηθησε με" λεω χωρις να ελέγχω τον εαυτο μου. "Σου είπα πως το πιο πιθανο ειναι να μην με ξαναδείς. " μου υπενθυμίζει θυμωμενος. "Ξέρεις, σε κρατάω στο χέρι. Μπορώ άνετα να πω στους γονείς μου για τις προάλλες " λεω με μια αυτοπεποίθηση που δεν ξ...
