Flashback

6.1

Na de hele middag spelen met haar oom was de kleuter meer dan moe, maar toegeven zou ze niet. Knikkebollend zat ze achter in de auto en met een glimlach keek Eva naar haar toen ze voor het stoplicht stonden. 'Mama?' Fluisterde het meisje zachtjes.
'Ja lieverd.'
'Pim uit mijn klasje woont bij zijn papa en mama en zijn broertje en ook mijn zijn oom en neefje.' Vertelde ze.
'Dat is gezellig zeg.' glimlachte Eva.
'Ja. Maar waarom woont oom Maus niet bij ons dan mama? Dat kan toch!' zei ze ineens opgewekt.
'Nee schat, dat gaat niet.' Voordat Eva verder kon vertellen had Lilly haar armen al boos over elkaar heen geslagen.
'En waarom niet?' Vroeg ze net zo boos. Via de achteruitkijkspiegel keek Eva even naar haar dochter.
'Niet zo boos doen dame, je laat me niet uit praten.' Sprak ze streng waarna ze verder ging met wat ze wilde vertellen. 'Oom Maus heeft heel veel zorg nodig, en kan eigenlijk niet alleen gelaten worden.' Ze dacht na over haar woordkeuze, het moest natuurlijk wel duidelijk zijn voor de vijfjarige. 'Daarom woont oom Maus op de boerderij, daar zijn dag en nacht héle lieve mensen die hem overal bij helpen. En die heel goed voor hem zorgen.'
'Maar jij kan toch óók goed voor oom Maus zorgen. Als hij bij ons komt wonen!' Zei Lilly simpel. Eva glimlachte. Soms zou ze zo graag willen dat de wereld net zo simpel was als dat haar dochter het zag. Dat zou alles zoveel makkelijker maken.
'Mama kan niet goed genoeg voor hem zorgen.'
'Wel.' vond Lilly.
'Nee lieverd.' Schudde Eva spijtig haar hoofd. 'Mama moet werken, en mama heeft Lilly.' somde ze op.
'En toch kan het.' hield de kleuter eigenwijs vol.
'Lilly, het gaat écht niet.' Benadrukte Eva. 'Mama heeft voor oom Maus gezorgd hoor, vroeger. Voordat Li er was.'
'Echt waar?' Vroeg Lilly ongelovig en haar moeder knikte.
'Echt waar.' Bevestigde ze. 'Maar het is echt heel veel beter voor oom Maus als hij blijft waar hij nu is. Op zijn eigen plekje, bij de diertjes. En daar wordt heel goed voor hem gezorgd.' Beloofde Eva.
'Maar waarom moet dat dan mama? Want de oom van Pimmie, hoeft niet voor gezorgd worden hoor.' Eva dacht even een korte seconde na, soms vond ze het lastig om dingen uit te leggen aan haar dochter. Ze parkeerde de auto voor hun huis en draaide zich om naar de kleuter.
'Kom, dan legt mama het binnen uit.' het gaf haar nog even de ruimte om na te denken.
'Mijn benen doen het niet meer mama.' Pruilde de kleuter en glimlachend stapte Eva uit. Ze opende de deur van haar dochter en tilde haar uit haar zitje.
'Kom maar schat.' glimlachend kuste Eva haar wang en Lilly drukte zich stevig tegen haar moeder aan.
Eenmaal binnen had Eva haar dochter bovenop het aanrecht geparkeerd. Blij dat zijn meisjes weer thuis waren kuste Wolfs eerst zijn dochter en daarna zijn vriendin. 'Was het gezellig vanmiddag eendje?' Vroeg hij belangstellend maar daar had zijn dochter geen tijd voor.
'Even wachten papa.' Zei ze streng en ze keek vragend naar haar moeder.
'Nou, nou.' Zei Wolfs en hij richtte zich weer op het fornuis, waar het avondeten stond te pruttelen. Eva hielp Lilly met haar jas uit trekken. 'Weet je nog dat meisje dat bij jou in de klas heeft gezeten, die al heel snel naar een andere school ging?'
'Fem!' wist Lilly direct wie haar moeder bedoelde.
'Ja, Fem. Weet je nog waarom ze naar een ander school ging Li?'
'Ja. Omdat Fem héél hoog begraaft is.' knikte de kleuter serieus. Eva glimlachte.
'Hoogbegaafd.' Knikte ze en haar dochter knikte mee. 'Weet je nog wat dat is?'
'Dat je héél slim bent, en héél veel meer schooldingetjes kan leren. Daarom ging ze naar de nieuwe school. Want daar waren andere jufjes die Fem beter dingetjes konden leren.' Vertelde ze.
'Precies.'
'Maar waarom moet ik vertellen over Fem? Jij ging vertellen over oom Maus mama!' bedacht Lilly ineens.
'Omdat Fem hoogbegaafd is, maar het kan ook zijn dat iemand zwakbegaafd is. Dat is het tegenovergestelde. Dat is oom Maus.' Vertelde Eva.
'Is oom Maus dan dom?'
'Nee, niemand is dom Li.' Leerde haar moeder haar. 'Minder slim, noemen we dat.'
'Oh.' De kleuter dacht na en Eva wist niet of ze het begreep.
'Oom Maus is dus zwakbegaafd. En daardoor zijn heel veel dingen, die voor jou en mij heel gewoon zijn, een beetje moeilijker. Zoals voor zichzelf zorgen.'
'Dáárom moet voor oom Maus gezorgd worden.' Snapte Lilly het. Eva knikte.
'Inderdaad.'
'Maar hoe kan dat dan mama dat iemand begraaft is?' vroeg ze nadenkend.
'Daar wordt je mee geboren.'
'Oh wat zielig.' Pruilde de kleuter.
'Dat is niet zielig hoor lieverd. Maar dat kan soms wel lastig zijn.' knikte Eva glimlachend.
'Maar dan kan oom Maus toch wel hier wonen mama? Bij ons! Dan kunnen wíj voor oom Maus zorgen!' snapte Lilly het probleem nog steeds niet. 'Papa alsjeblieft?!' smekend keek ze naar haar vader, misschien dat ze bij hem meer succes had.
'Oom Maus heeft speciale zorg nodig eendje, die krijgt hij waar hij nu woont.' Zei Wolfs en zuchtend keek de kleuter terug naar haar moeder.
'Jullie snappen er helemáál niets van.' Besloot ze en ze sloeg haar armen over elkaar. 'Oom Maus is héél groot, hij kan best een beetje voor zichzelf zorgen en de rest doet Lielie wel.' zei ze serieus.
'Oom Maus is héél groot.' Knikte Eva glimlachend. 'En heel sterk.'
'Ja groter dan jou mama.' Knikte de kleuter boos.
'Veel groter, én ouder dan mama.' Knikte Eva. 'Maar in zijn hoofd..' Eva tikte tegen het voorhoofd van Lilly. '..daar is oom Maus nog een kind.'
'Dat is gek.' Zei de kleuter nadenkend. 'Waarom dan? Omdat hij zwak begraaft is?' Eva knikte.
'Jouw hersenen leren elke dag nieuwe dingen..'
'Ja inwikkelen!' riep Lilly. 'Want dat doen de hersenen van Fem véél sneller!' wist ze nog.
'Ontwikkelen.' Eva glimlachte breed.
'Oh ja.' Giechelde de kleuter.
'Maar heel goed, dat klopt inderdaad. De hersenen van oom Maus kunnen dat eigenlijk niet. Daarom is hij van buiten wel een héle grote sterke volwassen man, maar in zijn hoofd niet.'
'Ow!' knikte Lilly overdreven en ze gaapte uitgebreid. 'En voor kindjes moeten gezorgd worden toch mama.' Zei ze en haar moeder knikte.
'Precies.'
'Kan oom Maus echt niet bij ons wonen?' probeerde ze voor de laatste keer. Spijtig schudde Eva haar hoofd.
'Het kan écht niet lieverd. Waar oom Maus nu woont, kan véél beter voor hem gezorgd worden. En het is niet altijd leuk, of eerlijk, maar soms is het voor iemand echt veel beter als hij ergens anders woont.'
'Oké.' Teleurgesteld keek het meisje naar haar handen.
'Nu kan hij bij de diertjes wonen hè.' Eva aaide over haar hoofd en Lilly keek weer op. 'Dat vind hij héél erg fijn.'
'Ja dat is leuk.' Knikte ze. 'Lie is gewoon begraaft toch mama?' vroeg de kleuter voor de zekerheid. Lachend streelde Eva een wilde pluk haar uit haar gezicht en ze knikte bevestigend. 'Gelukkig. Diertjes zijn wel héél leuk maar Lie woont toch liever bij mama.' Gaf ze toe. Glimlachend omhelsde Eva haar dochter en Lilly klemde zich stevig aan haar moeder vast. Trots keek Wolfs toe. 'Gaan we al eten?'
'Heb je nu al weer trek?' lachte Eva en de kleuter knikte giechelend.
'Het duurt nog heel eventjes, ga nog maar even spelen.' Zei Wolfs.
'Ik kan niet meer spelen hoor.' zuchtte Lilly. 'Mijn beentjes doen het niet meer.' zei ze opnieuw.
'Ga maar even op de bank zitten dan.' Eva tilde haar dochter op en bracht haar naar de bank. Het favoriete dekentje werd over haar heen getrokken en Lilly zette zelf de televisie aan. 'Niet te hard hè.'
'Nee mama.' Zei ze braaf. Eva liep terug naar de keuken, waste haar handen en ging op de plek zitten waar haar dochter net had gezeten.
'Hoe was het met Maurice?' vroeg haar vriend belangstellend, eindelijk had hij de ruimte om zijn vraag te stellen. Eva knikte.
'Goed. Hij zag er echt goed uit.' zei ze tevreden.
'Mooi.' Glimlachte Wolfs.
'Ik heb hem beloofd dat jullie de volgende keer pannenkoeken gaan bakken.' Zei ze. 'Samen met Li.' Wolfs grinnikte.
'Tuurlijk.' Uiteraard had ze niet overlegd, maar dat was ook niet nodig. Hij deed het graag. Verontschuldigend glimlachte Eva.
'Hij had het de vorige keer ook al gevraagd.'
'Het is oké Eef. Laat maar weten wanneer hij komt.'
'Misschien volgend weekend.'
'Das snel.' Glimlachte Wolfs en Eva knikte.
'Ja. Ik zie hem echt veel te weinig, de laatste keer is vier maanden geleden denk ik.' Daar wilde ze verandering in brengen, maar vaak ontschoot het haar door alle drukte. 'Ik wil echt meer tijd voor hem maken.'
'Dat zal ik fijn vinden.' Wolfs liep naar haar toe en ze sloeg haar armen om zijn nek. Zijn handen gleden over haar heupen en ze drukte kort haar lippen op die van hem.
'Was het niet te ingewikkeld voor haar?' vroeg ze twijfelend.
'Ik denk het niet. Als ze het niet had begrepen had ze dat wel gezegd.' Eva knikte, dat was waar.
'Ze dramde zó door over het feit dat hij wel hier kon komen wonen. Ze nam er geen genoegen mee toen ik zei dat dat niet kon.' Wolfs lachte.
'Net zo'n volhouder als haar moeder hè.' De kleuter had het echt absoluut niet van een vreemde. Eva rolde met haar ogen en glimlachte.
'Wat eten we?'
'Spaghetti.' Hij gaf haar een vluchtige kus en liep terug naar het fornuis.
'Mét gehaktballen.' Het was geen vraag, het was een eis. Wolfs grinnikte.
'Ja lieverd. Helemaal zelf gemaakt.' Eva glimlachte tevreden.
'Mooi.' Zo at ze het het liefst. 'Ik ga even douchen.'
'Niks ervan, dek de tafel maar.' lachte Wolfs.
'Ik kan héél snel douchen hoor.' glimlachte Eva schijnheilig en haar vriend knikte.
'Het is goed met je.' Hij gaf haar het servies en ze sprong ze van het aanrecht af.
'Nou vooruit dan.' Besloot ze. 'Ik wil er wel wat voor terug straks.' zei ze serieus waarna ze glimlachend de tafel dekte.

Vergeet geen reactie achter te laten :)