Yatılı Okul | WATR yaz '14 En Iyi Paranormal Hikayesi

Belki de yaşamak bir olayı dinlemekten daha basittir?

"Aaaaaaa!"

Hızla yatağımdan fırladım. Dün rüya mıydı yoksa İsimsiz gerçekten başımda bana fısıldıyor muydu? Elimi saçlarımın arasında gezdirerek kafa yoruyordum ama ne gerçek ne de rüya olduğuna dair belirti bulamıyordum. Gözüm Jade'nin yatağına kaydı. Hiç bozulmamıştı. Bavullar desen yoktu. Hemen kalkıp dolabını açtım. İçi boştu. Jade gitmişti... Kendini kurtarmıştı... Şimdi yeni bir oda arkadaşımız olacaktı ve benim işimi ne derece zorlaştırır hiçbir fikrim yoktu. Devamsızlığımı son damlasına kadar tüketmeme az kalmasına rağmen bugün derse giremezdim. Dolabımın başına gidip telefonumu çıkarttım. Uzun zamandır elimi sürmediğim belliydi. Rehberden Andy'nin numarasını buldum. Ona hemen bir mesaj attım.

*Yarım saat sonra kulübenin orda ol.

Üzerimi değiştirecekken aklıma bebek geldi. Hemen bir mesaj daha attım.

*Bebeği de getir.

Üzerimi değiştirdikten sonra mesajlarımın çok emir verici olduğunu düşünmeden edemedim. Hemen bir mesaj daha attım.

* :D

Ve odadan çıktım. Andy'den bebeği alıp o video hakkında neler öğrenmiş bir soracaktım. En azından bir şeyler bulmuştur. Kulübenin oraya geldim. Benden yaklaşık 3-4 dakika sonra da Andy geldi. Elinde bir çanta vardı. En azından onu herkese göstermeden getirmeyi düşünmüş olması beni sevindirdi. Sonuçta gece gece o bebeği ona kimsenin görmemesi için vermiştim.

"Söyle bakalım, bu bebek de ne?"

"Sanırım göstersem daha iyi olur. Odamda yatağımın yanındaki bir fayansta birşey buldum. Daha açık olmak gerekirse tahtalar kalkıyor ve altında bir kaç tane bölme var. Imm tam 5 bölme! Ve bu bebeklerin üzerinde yazan isimleri o bölmelerde de var. Onları yerleştiriyorum."

"Bir ara görsem iyi olur. Çok garip."

"Garip demişken... video?"

"Video? O video... Hatırladım tamam. Pek bir şey bulamadım ama yine de işe yarar şeyler var. Mesela video 2002 yılında çekilmiş. Şu andan tam olarak 12 yıl önce. O videodakiler şimdi bizim yaşlarımızda olmalı. 1-2 Yaş büyük ya da küçük de olabilir."

"Hiç tanıdık birisi var mı?"

"Bunu bulamadım ama bu video kesilmiş. Yani daha uzun bir video. Elimizdeki sadece bir kısmı."

"Devamını da babandan alabilir misin?"

"Bu akşam, evet."

"Harika! Yarın benim odama gel. Hem izleriz hem de bebekleri gösteririm. Diğerleri derste olur kimse gelmez. (İçimde garip bir his oluştu) Zaten oda arkadaşlarımdan birisi okuldan ayrıldı.."

"Buna çok üzüldüm. "

Neden bilmiyorum ama bunu söylerken elini omzuma koymuştu. Onun bu hareketi içimdeki tün stresi attı. Bir anda huzur hissettim. Ve gülümsemeyi başardım. Neler oluyordu böyle?

..

Akşam Ana ve ben zaten sessiz olan odamızı iyice sessiz tutmaya devam ediyorduk. İkimizde konuşmaya istekli gibi değildik. Jade veda bile etmeden gitmişti. Ve biz kendimizi suçlu hissediyorduk. Suçsuz da sayılmazdık. Bir ara göz göze geldik. Hafif bir gülümseme ile baktım. O da gülümsemeye  çalıştı. Ama bu üzüntü sadece Jade için olamazdı. Sanki onu üzen başka şeyler de var gibiydi. Bunu farkettiğimi anlamış olmalı ki daha fazla belli etmemek için arkasını döndü. Birkaç dakika sonra da yattı. Bende fazla beklemedim. Bir an önce yarın olmasına ihtiyacım vardı.

..

"Derse gelmiyor musun?"

"Hayır Ana, sen git. İyi hissetmiyorum."

Ana kapıyı çeker çekmez fırladım. Etrafı düzeltmeyebaşladım. Andy birkaç dakikaya gelirdi. Benim yüzünden okulu astığı gerçeği beni rahatsız ediyordu. Ama bu benim sorunum olmaktan çıkmıştı. Kapının sesi beni düşüncelerimden sıyırdı. Gelmişti... Kapıyı açmadan son kez odaya göz attım. Her şey yolundaydı. Kapıyı açtım. İşte gelmişti...

"Meraba, ımm geçsene."

İyice saçma konuşmaya başlamıştım. İkide bir kelimeler boğazıma dolanıyordu. Ona oturmasını işaret ettim. Odamda onunki kadar büyük bir ekran olmaması kötüydü. Bir laptop ile yetinecektik. -Ve evet teknoloji hala yasak- 

"Sen iyi misin? Dünden beri tuhaf davranıyorsun."

"Ben mi? Yok ya. İyiyim. Çok iyiyim."

Ter basmıştı beni. Laptobumu ararken yine yanlış bir şeyler yapmaktan korkuyordum. Sonunda hiçbir sorun olmadan bulmayı başardım.

"Andy videoya bakmadan önce bebekleri göstereyim. Anne'yi henüz yerleştirmedim. İşte burada."

"Çok garip. Bu bölmeler inşaat sonucu değil, özellikle açılmış gibi."

"Biliyorum, kaç gündür aklımda ama elimdeki bilgiler yetersiz... İşte Karen, ilk bulduğum bebek. Sırasıyla İsabel ve Anne. Carolyn ve Sue hala kayıplarda. Tek bildiğim birinin İsimsizde olduğu."

"İsimsiz mi? o da kim?"

"İnanmıyorum! Sana daha önce nasıl bahsetmem. O benim oda arkadaşlarımdan biri. Sözde oda arkadaşlarımdan biri. Odaya günlerce gelmiyo. Nereye gittiği ne yaptığı belli değil. Çok gizemli. İsmini bile bilen yok. İsimsiz diye kalıplaşmış artık. Arada bir sevecen olur ve bazen canavara dönüşür."

"Onunla aynı adada kalabildiğine inanamıyorum."

"Ve son nokta. Onunla uzaktan kardeş sayılırız.."

"Baştan anlat şunu"

Andy'ye okula ilk geldiğimdeki İsimsiz'den başladım, anneannesinin anneannesi olaylarını, Rose ve Brad ilişkisini hepsini anlattım. Her anlattığım olay için ayrı bir tepki veriyordu. Ama bunların ortak kısmı korkuydu. Belli etmemeye çalışıyordu. Ama korkuyordu.

"Nathalia. Tüm bunları sen mi yaşadın? Nasıl katlandın."

"Yaşamak dinlemekten daha kolay, emin ol. Hadi ama Andy bu kadar takma videoya bakalım."

Videoyu açtık. İzlemeye başladık. 2002 yılına göre oldukça iyi çekimi vardı. Bu küçük kızlar bir oyun oynuyordu. Ve küçük kız yere düşüyordu. Bu izlediğimiz kısımlardı. Sonrası şimdi başlıyordu. Bir kadın koşarak içerden çıktı ve küçük kızı kaldırdı. Ona bağırıyordu. ''Sen ahmak, küçük bir veletsin.'' Diğer kızların kaçış seslerini duyabiliyordum. ''Cazı bizi yiyecek Sue, hızlı olmaya çalış'' Çok acıklıydı. Bir evde yaşayan birkaç küçük kız ve onlara eziyet eden bir kadın. Çocukların deyişiyle ''Cadı.''

"Nathalia şuna bak bunlar onlar."

"Kimler kimler?"

"O bebekleri hatırla. İsabel, Carolyn, Sue, Karen ve Anne! Küçük kız ''Cadı bizi yiyecek Sue'' dedi. Bu ne demek bilmiyor musun? Bunlar onların bebekleri."

İşte bu bana son zamanlarda vurulan son bir darbe gibiydi. Bu kızların bebekleri neden buradaydı. Bu kızlar bu okulda olabilir miydi? 

"Andy beni iyi dinle. Senden çok şey istiyorum biliyorum ama bugün okul kayıtlarına bak. Bu isimlerdeki tüm öğrencilerin adını al. Onlar burda olabilir."

"Tamam bakacağım. Ama fazla ümitlenme. Yanlış düşünüyor olabilirsin."

"Biliyorum. O yüzden dikkatli olacağım. Sen olmasan ne yapardım."

"Bana teşekkür etme, aylarca bununla sen uğraştın."

Odadan çıkmadan bana gülümsedi. Gerçekten güzel bir gülümseme... Çok heyecanlıdım. Bakalım ne olacaktı.

..

Bundan sonra?