City of Secrets 2. Angeline {TYS19}

Κεφάλαιο 7

Νιώθω κάτι να με πνίγει. Ο αέρας μειώνεται στα πνευμόνια μου και σιγά σιγά νιώθω πως χάνω τις αισθήσεις μου. Ανοίγω τα μάτια μου απότομα και...

-Είσαι τρελός;;;

Ο Εντμοντ είχε πέσει ολόκληρος πάνω μου χωρίς να καταλαβαίνει ότι κάπου εκεί υπάρχει και ένας άνθρωπος, μην αφήνοντας μου χώρο να αναπνεύσω.

-Τι εγινε;;; λέει καθώς πετάγεται πάνω τρομαγμένος.
-Γιατί θες να με σκοτώσεις;;
-Εεε εγω;;
-Καλά καλά ξύπνα πρώτα και το συζητάμε μετά!

Σηκώνομαι όρθια και πάω προς την κουζίνα. Φτιάχνω ενα γρήγορο πρωινό και πάω να ανοίξω το ψυγείο για να πάρω το γάλα.

Και ναιπ...πουθενά το γάλα. Γιατί;; Επειδή δεν έχει τίποτα. Μα καλά τι τρώει πέτρες; Τώρα που τα λεμε μπορεί!

Πήρα το πρωινό μου στην μπροστινή και γεμάτη λουλούδια αυλή. Ο Εντμοντ βγήκε και σταθηκε δίπλα μου.

-Εντμοντ...θέλω να γυρίσω πίσω, λέω χαμηλωνοτας το βλέμμα μου.

Έρχεται και ακουμπάει το πρόσωπο μου.
-Έχεις ακόμη λίγο πυρετό.
-Σε παρακαλώ...
-Καλά...μάζεψε τα πράγματα σου.

Αυτό το "καλα" δεν μου άρεσε πως μου το είπε. Ήταν μια λέξη που έκρυβε θυμό από πίσω, μια λέξη που έβγαινε με τόσο μισός όσο και το προσωπο του ανθρώπου που που την έλεγε.

Ο Εντμοντ με γρήγορες μηχανικές κινήσεις ήρθε προς το μέρος μου και με έπιασε από το σβέρκο με το ένα χέρι και με το άλλο μου έκλεισε το στόμα και τη μύτη με ένα μαντίλι που η μυρωδιά του με έκανε να βλέπω θολά.

-Τι...κανείς;
-Σσσσ...ετσι μπράβο, ήταν η τελευταια λέξη που άκουσα όταν όλα μαύρισαν.

-//-

Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι...στο σπίτι μου, στο δωμάτιο μου. Καλά είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι τόσο που ειμαι εδώ.
-Μαμα;; φωνάζω δυνατά και πραγματικά νομίζω πως με άκουσε όλο το κάστρο.

-Ααααα!!! Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ!!! φωνάζει το ίδιο δυνατά η μαμά μου καθώς μπουκάρει στο δωμάτιο τρέχοντας. Αυτό γίνεται όταν η μαμά σου σε περνάει μόνο 16 χρόνια, αναρωτιέσαι αν είναι μαμά σου ή καλύτερη σου φίλη. Πραγματικά νομίζω ότι ειναι και τα δύο.

Άρχισαν και οι δύο να κλαίμε και να γελάμε ταυτόχρονα.
-Πως ήρθες εδώ;
-Δεν...δεν θυμάμαι.
-Ας το πάρουμε αλλιώς, με ποιον ήσουν;
-Με..τον.. Εντμοντ...
-...Ο οποίος είναι...;
-...Ο καινούριος μαθητής...
-...Και...;
-Ο θάνατος...λέω καθώς χαμηλωνω το βλέμμα μου.