Ik was zeker vijf minuten zo blijven staan. Compleet bevroren als een wassenbeeld, geen kans om uit mijn rare positie te komen. Het was pas toen Jackie me een schouderstootje gaf dat ik me terug ontspande. "Hoe heeft hij dit hotel gevonden?" Fluisterde ik zonder mijn ogen van hem af te halen. Hij leek nog snel zijn gesprek met de man achter de balie af te ronden voor hij zich terug naar ons draaide. "Toeval?" Vroeg Jack waarna hij ik haar aankeek met een blik van ongelovigheid. "Apps," zei Anne met een grijns en vouwde haar armen over elkaar. Terwijl ze dat zei, kwam hij al naar ons toegelopen. Ik voelde hoe mijn hart van mijn ribbenkast naar mijn keel kroop, maar ik liet dat me niet overnemen. "Hey," zei hij en keek me recht aan wat een gevoel van ongemakkelijkheid wekte, "ik heb misschien mijn gsm in die trui van deze ochtend laten steken". Elke trilling van zijn stem golfde door mijn lichaam wat me enorm stoorde, hoe kon iemand zo vreemd zo een indruk op me maken. Ik overstemde het gevoel en viste de trui uit mijn tas.
"Hier, maar je gsm ben je kwijt," zei ik en duwde de trui tegen zijn borst aan. "Wacht wat?" Vroeg hij en ik zette mijn handen in mijn zij om een gelijkaardige breedte te krijgen als hem, maar van binnen bleef ik me gekleineert voelen door hem. "Iemand heeft je gsm gebeld en daardoor hebben ze 'm meegenomen" legde ik uit en hij keek weg van me met een diepe zucht. "En nog wat, Britney Spears? In welke tijd leef jij?" Hoorde ik van Jackie komen waarna ik me pas realiseerde hoeveel afstand de twee van ons hadden genomen. Hij keek even naar haar, haalde zijn schouders op en richtte zijn blik terug op mij. Een lach speelde kort op zijn lippen waarna deze weer overging in een vorm van stress. "Wie is je leerkracht?" Vroeg hij en ik keek hem spottend aan. "Ik ga jou niet nog meer mijn reputatie bij mijn leerkrachten laten naar beneden brengen," antwoordde ik waarna hij traag dichterbij komt. "Wie is je leerkracht?" Herhaalde hij traag op een intimiderende toon. Het grappige daarvan was was dat dat het enige aspect van hem was dat geen invloed op me gaf.
"Daar heb ik al op geantwoord," zei ik eigenwijs met een kleine glimlach waarna hij de afstand tussen ons terug laat groeien. "Kijk, ik wil echt niet lastig doen," zei hij op een lichte vermoeide toon," maar ik heb dat ding echt nodig. Kan jij hem dan gaan vragen?". Het leek alsof hij plots een compleet andere persoon was geworden, zelfs zijn stem was verandert. Het gevoel van irritatie dat in mijn laatste paar zinnen met hem was gegroeit, smolt weg als sneeuw voor de zon.
"Alleen als ik je beltoon mag kiezen!" Riep Anne voor ik kon instemmen. Die deal zag ik wel zitten, alles is beter als Britney. Eindelijk kreeg hij weer een lach en knikte. Die gezichtsuitdrukking warmde me op waarmee ik vol zelfvertrouwen terug naar meneer Monroe stapte, die nog bij het koffieapparaat in de lobby stond met wat andere leerkrachten. Hij was degene die de telefoon in zijn handen kreeg geduwt waarna hij hem maar af moest krijgen, iets wat hem lang geduurt had. "Meneer Monroe?" Vroeg ik vriendelijk waarna hij zich naar me omdraait. "Zeg het eens, Jane" zei hij open wat me al op het juiste pad bracht. "Mag ik alsjeblieft die telefoon terug. Ziet u, die was niet van mij, iemand had hem per ongeluk in mijn tas gestoken en hij is nu terug om 'm op te halen," zei ik en voordat hij kon antwoorden viel meneer Jones, mijn lichamelijke opvoeding leerkracht, ten nadele in.
"En je bent zeker dat dit niet een van je simpele uitvluchten is?" Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen, mijn weg naar succes leek enkel smaller te worden. "Ik denk dat u me verward met Jackie" antwoorde ik waarna hij zijn armen kruist. "Wel dan, als dat niet de jouwe is, waar is die dan wel?" Vroeg hij en ik nam snel mijn echte gsm uit mijn zak. Hij keek ernaar, gebaarde dat Monroe de afgenomen telefoon in zijn hand moest leggen en nam de mijne om daarna hem gewoon te verwisselen met die van Frans-Belgische jongen daar. "Hey!" Riep ik en keek toe hoe mijn gsm weg werd gestoken. "Je krijgt hem morgen terug, jouw zak is jouw verantwoordelijkheid," zei hij kil waarna hij zich terug op de leekrachtenkorps richtte. Slechtgezind loop ik terug naar Anne en Jackie, die blijkbaar toch een conversatie hadden vastgehouden terwijl ik weg was. "Je wordt bedankt, nu hebben ze mijn gsm" mompelde ik en duwde zijn toestel terug in zijn warme handen. Hij keek schuldig naar zijn gsm en dan op naar me. "Wacht, om het goed te maken neem ik jullie mee naar Giovanni," zei hij al helemaal overtuigd van zijn beslissing. "Meer gratis eten? Daar ben ik wel oké mee," zei Jackie meteen waarna ze een kleine, maar verwachte tik van Anne kreeg. "Geld gaat mijn gsm niet op magische wijze terug in mijn zak brengen," antwoorde ik wispelturig. Hij trok speels een wenkbrauw op, juist zoals een kleuter die net een geniaal plan had bedacht om aan de hoog gelegen koekjeskast te geraken.
"Loop deze straat af weg van de Champs, op het einde vind je een kleine pizzeria genaamd 'Gionvanni'. Ga daar binnen, ik kom er zo aan," zei hij en liep al weg. "Moeten we wel een aanbod aannemen van iemand waarvan we de naam niet van kennen?" Betwijfelde ik maar voelde hoe iets in me daar al antwoord op gaf. "Het is een pizzeria, Jane. Daar kan je geen nee op zeggen,"zei Jackie vastbesloten," en als je dat wel wilt antwoorden, snoer ik je mond met de dichtsbijzijnde ducttape rol die ik kan vinden". Met de klassieke Jackie-zin was mijn mond gesnoerd en ging Anne mee akkoord. "En ik moet zijn beltoon nog veranderen, dus we mogen hem niet weer kwijtgeraken," zei ze en ik schudde lachend mijn hoofd. We stapten buiten en gingen zoals gestuurd naar rechts. De zijweg was helemaal niet druk tot je pas aan het einde kwam. Daar was terug een groot plein omringd door Franse brasserietjes die verschillende geuren produceerden waar je mond van kon wateren. "Maar even, die gast heeft duidelijk iets voor je," zei Anne plots stil in mijn oor terwijl we de namen van de restaurantborden aflazen. Ik draaide me om naar haar met een vragende, maar hopende dat ze wat meer uitleg ging geven. "Voor deze ene keer moet ik An gelijk geven," sprong Jackie bij. "En dat hebben jullie kunnen opmaken uit die normale conversatie van daarnet?" Vroeg ik, betwistend dat dat mogelijk was. "Daar is die pizzeria trouwens," wees ik waardoor we traag naar de overkant van het plein liepen. "Tuurlijk, je kan veel lezen in z'n ogen," antwoorde Jackie snel en ik trok een wenkbrauw op. "Sinds wanneer bestaat er zoiets 'als ogen lezen'?" Vroeg ik aan haar terwijl ze me serieus aankeek. "Ik meen het, hij toont iets wat hij niet doet als wij alleen met hem praatten," zei ze en ik duwde de deur van Giovanni open. De geur van versgebakken pizza kwam als een windvlaag door het deurgat en het typische Italiaanse interieur gaf de plaats een warme sfeer, alsof je net Frankrijk had verlaten.
"Bonjour, des jeunes filles. vous avez réservé?" Vroeg een man met een zongebruinde huid en bolle wangen. Hij keek ons vriendelijk aan vanachter een toog terwijl we geen flauw idee wat hij juist zei.
"Elles appartiennent à moi," hoorde we in een vers Frans accent achter ons. "sous le nom de La Forte,
Max La Forte,"
---
Ik weet nu al ZO een goede openingszin voor het volgende hoofdstuk XD
Ik ben een beetje ziek holy aahahahahah vermoord mij...
Ook ik hoop dat La Forte niets verkeerd betekent, het klonk gewoon leuk hehe
Update
Het betekent de sterke, fair enough
Don't fail this day
And hate mr Jones
StaywithSpeedy
YOU ARE READING
Wolven van Parijs ✓
Werewolf"Niemand is menselijk, We zijn allemaal monsters op onze eigen manier," ☾ 𝐌𝐮𝐬𝐭 𝐛𝐞 𝐜𝐢𝐭𝐲 𝐥𝐨𝐯𝐞 - 𝑏𝑜𝑒𝑘 𝟷 Wanneer Jane met haar klas laatstejaars naar Parijs trekt, lijkt alles te glijden als een droom. Een nieuwe stad om te ontdekke...
