Wolven van Parijs ✓

-|| 34 || wat het Waren

Na misschien een dikke vijf minuten van stilte hoorde ik Max zuchten, maar dan uiteindelijk spreken. "Nino heeft je verteld wat ze zijn, hé?" Zei hij met een zwakke, schorre stem die me kippenvel gaf. Ik knikte met mijn hoofd dat nog steeds tegen het raam geduwt was en antwoordde: "Rogues". Ik hoorde hoe hij zijn pinker aandeed en de auto traag langs de weg bracht, waarna hij deze stilzette. "Sorry dat je daarbij hebt moeten zijn. Ik wilde je juist weghalen uit die situatie, maar ik heb niet genoeg nagedacht over mijn acties," zei hij en voor de eerste keer draaide ik me traag terug om naar hem. Zijn normaal wat getinte huid was maar zwak van kleur maar zijn lippen waren nog steeds rozenrood. Hij leek enorm vermoeid en zijn haar zat wat in de war door de regen die nog steeds op het dak tekeer ging. "Ik weet dat je het allemaal goed bedoelde, ik heb gewoon overdramatisch gereageerd op iets klein," zuchtte ik en hij grinnikte vol ongeloof. "Jane, je reactie was doodnormaal. Het is al een wonder dat je niet van je stokje bent gedraait," zei hij en ik draaide mijn lichaam helemaal naar hem, waarbij ik tijdelijk mijn gordel losklikte. "Toen wij in onze roedel maar 4-5 jaar waren, werden we altijd bijeen gebracht om van volwassenen les te krijgen over lezen en schrijven, daarvoor hebben we geen aparte school. Wat ze dan deden was een vals gevecht opzetten in het midden van de les tussen de alfa en een andere wolf, totaal onverwacht. Meeste van die kleuters zien dan pas voor de eerste keer hoe een transformatie eruit ziet, en zoiets doen bij vierjarigen is werkelijk traumatiserend," zei hij en ik kon het niet helpen om te grinniken. "Wat ik bedoel is dat ik weet hoe vreemd het voelt en lijkt, maar wat je daar hebt gezien kan je geen weerwolven noemen," zei hij en beet op zijn lip. "Wolven leven in roedels, waarbij één van hun aan het hoofd staat, een wolf die vasthangt aan een bloedlijn van alfa's. Rogues zijn wolven die verstoten werden, meestal door bizar en wreed gedrag dat compleet tegen onze regels in gaat. Zij zijn zoals straathonden en soms zoeken ze elkaar op, meestal enkel met het doel om zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Ze zijn verslaafd aan wraak, compleet verslaafd," zei hij en ik zette me in kleermakers zit op de zetel.

"Dus die mannen waren er zo'n?" Vroeg ik en hij knikte. "Normaal houden ze zich koest sinds we ze al vaker een lesje hebben geleerd, maar ze wouden duidelijk weer eens een poging maken om onze roedel in te doen storten," zei hij en ik slikte. "En dat kwam door mij," zei ik zacht en zag Max wat geschokt naar me kijken, maar knikte dan zacht. "Maar waarom ik? Ik ben maar een mens, ik zou niemand van hun kwaad doen," zei ik en hij nam dezelfde positie als mij in op zijn stoel. "Wel, dat is een deel dat ik je nog niet verteld heb," zei hij en duwde zijn tanden op elkaar. "Een zielsverwant van een alfa wordt zijn luna. Diegene die met hem een roedel begeleid," zei hij en keek wat onzeker naar me. "Zoiets kan ik toch nooit?" Antwoorde ik met gefronste wenkbrauwen. "Je moet wel leiderskwaliteiten hebben, anders zou de maangodin je niet uitkiezen," zei hij en leunde met zijn hoofd zijwaarts tegen zijn hoofdsteun. "Normaal als een alfa zijn zielsverwant vindt, krijgt hij de eer van zijn vader om de roedel op zijn schouders te nemen. Maar omdat ik nog zoveel onzekerheid met je had heb ik die traditie tijdelijk op pauze gezet".

"Dus je bedoelt dat ik eigenlijk voor eeuwig hier zou moeten blijven?" Vroeg ik zacht en hij sloot zijn ogen, maar knikte dan. Ik werd terug compleet stil, zoiets kan ik totaal toch niet. Ik was een mens, ik moet me normaal aan een nine-to-five job vastklampen achter een bureau tot ik sterf, dit kan ik niet aan. Na een minuut stilte vroeg ik hem iets wat ik al heel de ochtend wilde vragen.
"Kan het niet gebroken worden?" Vroeg ik en hij draaide zijn hoofd terug naar me na een tijd uit het raam gestaard te hebben. "De band," zei ik zacht en frunnikte aan de eindes van mijn mouwen. "Jane, ik-" begon hij maar ik kapte hem af. "Is die er of niet?" Vroeg ik kortaf en voelde me direct schuldig door mijn woorden. Hij zuchtte diep en draaide zich terug naar het stuur waarna hij de auto terug startte. "Ja," zei hij en staarde recht door de voorruit waarna hij zijn wagen terug op de baan bracht.

Of ik me schuldig voelde over die vraag? 100%.
Ik kon het zelfs niet geloven dat ik er überhaupt aan dacht. Maar toch was er een kant aan me die de logica erin zag. Ik bedoel, ik ben bijna 18 en ik ben zo dichtbij om mijn schoolcarrière af te werken. Mijn hele familie wacht nog steeds op mijn thuiskomst in België, ik zou deze voor geen geld in de steek kunnen laten. Maar ik wist even goed dat ik dat ook niet met Max kon doen. Het was een constant getouwtrek en ik wist niet welke kant ik moest loslaten. Ik schrok op uit mijn gedachtes toen we terug bij de ijzeren poort waren.

Hij doofde de motor en opende de deur, waarna ik hezelfde deed. Hij liep naar de passagierskant en keek me kort aan, waarna hij hetzelfde lederen bandje terug voorzichtig in mijn handen legde. Ik keek hem neutraal aan, iets wat me enorm veel moeite kostte. "Weten ze hier zelfs wel dat ik een mens ben?" Vroeg ik en draaide de band rond mijn pols. Hij zuchtte," nee, maar dat is voor je welverdiende veiligheid,". Ik slikte, hij was duidelijk geraakt door mijn vraag van daarnet. In stilte volgde ik hem door de poort. Deze keer namen we een andere weg die sneller bij zijn huis uitkwam. Hij opende de deur en hield deze verder open voor me, waarna we terug in de grote open hal kwamen met de twee trappen. Max liep vluchtig richting deze, en ik volgde hem op de voet. Toch gebeurde er iets waardoor hij bevroor en betrapt een paar stappen achteruit zette.

"Haar geur maskeren is niet genoeg om haar ziel te redden, Maximus,"