Wolven van Parijs ✓

-|| 62 || Regenwater

"Ik weet niet of ik dit kan," zei ik zacht terwijl Max de wagen tot stilstand bracht. Hij draaide meteen zijn hoofd naar me en haalde wat haar uit mijn gezicht. "Je kan hem vertrouwen, Jane," zei hij en liet zijn hand langs mijn gezicht rusten," ik ken meneer Jones. Hij heeft niet enkel bij jou les gegeven". Ik keek hem twijfelend aan," hij is zeker geen..?" Maar hij liet me mijn zin niet afmaken. "Was ooit. Maar hij kent deze situatie," zei hij en ik leunde zachtjes tegen zijn handpalm. We hadden uiteindelijk enkele uren in dat restaurant doorgebracht, maar ik wist dat er zeker een einde aan ging komen. Jammer genoeg, was dat te snel.

"Jane," zegt hij dan wat zachter," ik weet dat dit vreemd is, maar je moet hier even door". Ik knikte zacht, waarna hij zacht glimlachte," we moeten nu echt wel uitstappen, anders moet Richard in de regen blijven wachten". Ik fronste," je mocht hem bij zijn voornaam aanspreken?". Hij grinnikte voorzichtig, "Nee, dat was streng tegen de regels. Juist daarom dat ik het zo gewoon ben geworden". Ik glimlachte zachtjes, voor ik de autodeur opende en de flauwe regen tegen mijn huid voelde.

Hij had de wagen een eind van het hotel geparkeerd omdat mijn klasgenoten niet mochten weten dat ik bij hem was. Meneer Jones stond hier ergens op een straathoek te wachten die Max kende, zelfs de leekrachtenkorps bezitte de informatie niet dat ik totaal niet in een spoedopname zat. Max had het me gezegd, de macht die zijn familie heeft is bijna sterker als de wet. Ik had mijn verhaal op een papiertje gekregen, bewijze van spreken. 'Wanneer ik vertrok uit het café waar mijn klas ging ontbijten, ben ik onderweg flauwgevallen omdat er bepaalde stoffen zijn vrijgekomen door de brand in het station waardoor ik luchtweegproblemen krijg,' iets wat ze blijkbaar al heel de tijd als feit vertellen aan mijn cerieuze medeleerlingen.

Het was al donker, wolken hadden ons contact met de laatste zonnenstralen doorbroken. Wanneer Max de auto afsloot, liep hij vrijwel meteen naar me toe om me terug vast te nemen, alsof hij dacht dat als hij me los liet ik zou stoppen met ademen. Terwijl de regen de lucht vulde met een kletterend geluid, leek ik toch door stilte omringd te zijn. Een mager aantal auto's had nog de weg bestegen, ontdanks dat het nog in de vroege avond was. "Ik heb via Richard geregeld dat ik morgen op het perron geraak," zei hij plots en ik draaide mijn hoofd onder zijn grip naar hem. Het moment kwam binnen als een sneltrein, morgen verlaat ik echt zijn stad. Ik slikte en voelde hoe emoties zich terug naar mijn ogen probeerde te hijsen, maar ik probeerde deze te verberegen door met mijn hoofd tegen zijn schouder te leunen. Enkele meters verder durfde ik het hem pas vragen," hoe kan ik afscheid van je nemen?". Hoe vreemd het klonk, ik had geen antwoord. Ik wist het niet, ik had geen idee. Hoe laat ik hem achter, hoe kan ik plots met een snelheid van 100 km/u uit zijn leven verdwijnen?

Max streelde zacht mijn schouder met zijn vingertoppen. "Denk er eens deze nacht eens over," zei hij en ik sloot mijn ogen even, wetende dat hij me verder leidde over het voetpad. "Weet je, zoek deze nacht nog 1 vraag die je me wilt stellen," vervolgde hij plots en ik draaide mijn hoofd terug naar hem. "Het mag alles zijn, gewoon nog 1 ding dat je nog wilt weten," zei hij wat afwezig, waarna ik zacht knikte.

Onder een straatlamp zag ik meneer Jones staan, waarna we met enkele stappen bij hem waren. "Fijn om je terug te zien, Jane," waren de eerste woorden die hij sprak in een oprechte stem. Max liet me zachtjes los, iets wat ik echt niet wilde. "Dankjewel dat u dit doet, Richard," zei hij met een zachte tevreden zucht en Jones knikt gewoon met een zachte lach. "Je was misschien niet een van mijn favoriete leerlingen, Maximus," zei hij en vrijwel direct knikt Max begrijpend," maar als ik zie hoe je bent verandert sinds WU, vindt ik dat je respectwaardig bent geworden". Ik glimlach wanneer ik Max dat ook zie doen, blij dat hij dat compliment accepteerde. "Ik hou haar veilig," zei meneer Jones nog voordat hij me naar mij keerde en ik voorzichtig knikte. Max gaf me nog één lach, voor we beide andere richtingen uitgingen. "Was hij dan echt zo'n slechte student?" Vroeg ik aan meneer Jones die direct grijnst bij de gedachte die bij hem opkwam. "Wel, hij was speciaal," zei hij en ik kon daar perfect mee akkoord gaan. "Hij was er uiterst goed in om uitzonderlijke manieren te vinden om voor de directeur zijn bureau te belanden," zei hij en ik grinnikte terwijl ik het led bord van het hotel al zag. Hij terwijl hij me naar binnen leidde, werd ik bijna gebombardeert door vragen van mijn klasgenoten. Jones wees deze allemaal af en hield het excuus staande dat ik nog onder invloed van medicatie was. Hij nam me via de trap mee naar boven, waar ik naar een nieuwe hotelkamer werd gebracht. Blijkbaar doordat er al leerlingen vertrokken waren, was de kamerindeling gewisseld. Hierdoor lag ik alleen met Anne samen aan de andere kant van het gebouw. Toen ik op de juiste verdieping kwam, zag ik Anne al in een deurgat wachten. Vrijwel meteen toen ze zag dat de deur van de trappenhal openging, had ze haar weg naar me begonnen. "Goedenacht, Jane," zei Jones nog voor hij zelf terug de trap afging waarna ik terug aangevallen werd door Annes armen. "Ik ben echt blij om je terug te zien," zei ze en ik fronste mijn wenkbrauwen. "Je hebt me enkele uren geleden nog gezien," zei ik, maar ze haalde haar schouders op voor we terug richting de open deur wandelden van haar kamer. "Ik heb te lang moeten wachten om dat te zeggen," zei ze en keek me even aan, voor ze een arm rond me legde. "Ik wil het gewoon echt even vergeten," zei ik kortaf en ik zag haar met moeite knikken. Ze ging dit duidelijk niet laten vallen.

De kamer was gelijkaardig met de kamer waar ik met Jackie op was, maar deze had gewoon 1 stapelbed en was van kleinere grootte. Wat had ik anders verwacht, deze ruimte is maar voor 2 personen. "Ik had je spullen al ingepakt," zei ze waarna ze de deur achter ons sloot," voor morgen". Die laatste woorden vocht ze met haar adem uit te brengen. "Dankje," antwoorde ik en zette me neer op het bed dat nog net opgedekt was. De vermoeidheid had ik al al deze uren proberen te verbergen, maar ik voelde dat deze me begon in te halen. "Ik denk dat ik nu gewoon al ga slapen," mompelde ik en liet me achterover vallen op de witte lakens. Ik zag uit mij ooghoek hoe ze me een vriendelijk blik schonk, maar ik zag dat daarin ook medelijden schuilde. Ik wilde echt niet dat ze zich zo voelde over me, maar dat tegen haar vertellen zou geen zin hebben. "Hey Jane," zei ze plots en ik draaide mijn hoofd weg van de witte muur waar mijn ogen naar waren afgedwaalt. Ze zat inmiddels ook al neer op haar matras in een ongemakkelijke positie. "Ik..." maar ze kwam niet verder. Ik fronste zachtjes naar haar, maar ze haalde diep adem voor ze haar hoofd schudde. "Laat maar, je hebt al genoeg op je boterham," ik kwam terug wat recht waarna ik me volledig terug focuste op haar. "Anne, wat is er?" Vroeg ik direct, maar ze deed weer dezelfde actie. "Het is niet belangrijk," vervolgde en ik bleef haar aanstaren. Ik wist niet wat ik moest zeggen om haar te overtuigen, want ik wist dat zij hetzelfde bij mij probeerde te doen. We houden beide iets van elkaar, woorden die we niet willen spreken. Ik knikte gewoon zacht, waarna ik een shirt zocht uit mijn tas om te gebruiken als een pyjama. Ik viel vrijwel meteen daarna als een blok in slaap. Deze duurde jammer genoeg maar enkele uren, want nu lig ik hier, wakker. Starende naar het plafond waar wat lichtbalken van de straatlampen op reflecteerden. Anne was al ik een roes, maar ik kreeg mijn ogen niet meer gesloten.

Want elke keer als ik dat deed, lag ik terug op dat ander bed.

—
Volgend hoofdstuk is de epiloog!

Don't fail this day,
Staywithspeedy