Είναι αστείο το πως οι καιροί αλλάζουν, και ο άνεμος σε έφερε στο παλιό λιμάνι.
Σε εκείνο εκεί το λιμάνι, που με άφησες και δεν κοίταξες ποτέ πίσω.
Λάθος μου, που σε άφησα να μπεις στη ζωή μου για άλλη μια φορά, λάθος μεγάλο και τώρα το πληρώνω πικρά.
Και σε κάθε μου "δεν με νοιάζει" οι τοίχοι γελούν, και η μοίρα με κοροιδεύει.
Και αν παίζαμε σκάκι, θα είχα χάσει από την πρώτη και μόνο κίνηση.
Γιατί τώρα, βλέπω τα πιόνια να χάνονται μέσα από τα χέρια μου.
Και ο Βασιλιάς απειλείται απ'όλες τις πλευρές.
Μα σε βλέπω να φεύγεις πάλι, και αυτή τη φορά σπαζοκεφαλιάζω να βρω που έκανα το λάθος.
Αλήθεια, που το έκανα;
Γιατί δεν αντέχω να τελειώσω και αυτή τη παρτίδα με τα ίδια ερωτήματα.
Και τώρα μου φαίνεται πιο δύσκολο να τα παρατήσω.
Το λάθος "τάιμινκ" φταίει, λέω, μα ξέρω ότι αν ήθελες, το λεγόμενο "τάιμινκ" δεν θα εμπόδιζε τίποτα.
Ίσως δεν είναι γραφτό να γίνει, λέω, και γελάω μέσα μου γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι έδωσα μία πολύ σκληρή μάχη με την μοίρα για να σε φέρω πιο κοντά.
Μερικά απωθημένα, όσο και να προσπαθήσεις να τα κάνεις δικά σου-εστώ και για μια στιγμή-, μένουν για πάντα απωθημένα.
Και όσο είσαι ακόμα εδώ-γιατί σε νιώθω να απομακρύνεσαι πάλι- , σου ζητάω να μου εξηγήσεις τον λόγο που επέστρεψες εξ'αρχής.
Επειδή, δεν μπορώ να δεχτώ ότι ήρθες μόνο για να φύγεις.
Και μετά κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα, φύγε και άφησε με να παλέψω με τις γλυκόπικρες συνέπειες που τόσο αποζητώ.
