Alexia | Short Story Fantasies

Proloog

|Mystiek= Type tovenares die zich exclusief bezighoudt met het helpen van anderen.|

DE REST VAN HET BOEK IS HEEL ANDERS DAN DIT HOOFDSTUK

(dat merkte ik even toen ik het doorlas)

Dus ja

Dan weet je dat even

Mesopotamië; Rigide Wereld, 1836 A.D.

Hij zat ineengedoken verstopt in zijn kast. Het licht viel vanuit de kamer, door een kier zijn jongensgezichtje op. Verschrikt opende hij zijn voormalig van angst dichtgeknepen ogen toen een krakend geluid zijn oren vulde. Zijn adem stokte toen klauwen over de houten trap schreden en hij drukte zichzelf dichter tegen de achterwand van de kast aan.

De trap gaf toegang tot een gang waar vijf deuren optie gaven om verschillende kamers binnen te treden. Dimitri's kamer was de eerste.

Het jongetje luisterde ineengedoken hoe het tikken van twee paar poten dichterbij kwam voor ze stilstonden. De wolf snoof de geur, zijn kop langzaam omhoogtrekkend, de lucht verkennend.

Zijn ogen lichten op bij het horen van een stem uit één van de laatste kamers. De wolf likte zijn lippen en een grimas deed zijn gele tanden ontbloten toen zijn lippen opkrulden bij het besef dat zijn prooi in de val zat.

Eadgythe had er alles aan gedaan haar zoontje buiten het bereik van de moordlustige roedel te houden die nu niet alleen al haar man, maar ook de rest van haar stad hadden uitgemoord. Koelbloedig en op zoek naar meer beten de wolven kelen door, klauwden ogen uit hun kassen en genoten van de angst die ze verspreidden.

Ze had haar zoon verstopt in zijn kamer, gezegd dat hij er pas uit mocht komen als ze hem kwam halen...

Kleine Dimitri liet een zucht van opluchting zijn mond uitblazen toen de wolf zijn kamer passeerde. Mama zou hem zo vast komen halen, dacht hij terwijl hij zijn wangen opbolde en zich stilletjes tussen zijn kleding en speelgoed nestelde, een knuffel in zijn knuistjes geklemd die hij tegen zijn gezicht trok. Het zou goed komen, mama zou komen.

Papa was weg, maar mama zou komen.

Eadgythes haar zwiepte om haar gezicht toen een grom vanachter de deur klonk gevolgd door krassende nagels. Ga weg, ga alsjeblieft weg!  Smeekte ze.

Ook al wist ze dat het verloren zaak was. Ze had haar baby net op tijd met een gemaskerde kamer kunnen zegenen. Hij was veilig, ze zouden hem niet kunnen ruiken, zouden zijn bestaan niet kunnen voelen. Ze had niet genoeg tijd en energie gehad haar eigen kamer ook te doen en de spreuk die over Dimitri's kamer lag was niet sterk genoeg voor twee,

"Ga weg.", fluisterde de vrouw tegen haar kamerdeur.

Een duister gegrinnik vulde haar hoofd en ze kneep haar ogen samen, "Je weet dat het niet zo werkt, Heks."

Met een klik opende de deur en met betraande ogen hield Eadgythe haar adem in toen ze de wolf herkende.

"žiaurus.", ademde ze, "Laat me alsjeblieft met rust."

De wolf keek haar enkel aan, zijn menselijke ogen glommen voor hij op de vrouw afschoot, kaken gespreid tot de max om haar slanke keel in één keer door te kunnen bijten.

Met een verstrengelde gil weerde de moeder zich. Licht schoot uit haar palmen die de wolfs borst zwart lieten blakenen. Huilend, maar de pijn negerend viel hij opnieuw aan, gele tanden doorboorden haar arm en lieten bloed langs zijn lippen stromen wat hij hongerig oplikte.

Het jongetje opende versuft zijn ogen toen er harde geluiden klonken. Hij wilde gelijk de kast openmaken om te gaan kijken, toen hij zichzelf tegenhield.