Bazen beynimizin her hücresinde kelimeler, kalbimizin her köşesinde duygular baskı yapar dilimize;
Konuş, anlat, hisset..
Bir ızdırap gibidir anlatılmayan düşüncelerin insanın ruhunu kemiriyor olması.
Söylenecek binlerce kelime uçuşurken havada hangisini seçip başlayacağını bilemezsin.
Derin bir nefes alıp diline yapışan ilk kelimeyi seçsen arkada kalanlara yaptığın haksızlık içine dert olur.
Hepsini söylemek istersin ama yine de eksik kalır diye korkarsın.
Çünkü bilirsin, her birinin arkasında saklanan yüzlerce cümle var.
Ve hiç biri içindeki fırtınayı anlatmaya yetmeyecektir.
Çaresizce kabul eder ve sessizliğe sığınırsın; herkesten, her şeyden daha da önemlisi sesinden dökülebilecek sözlerden kaçarsın.
Susar ve kaybolursun, kimsenin görmediği anlamadığı duygular içinde kıvranırsın. Başedemediğin kelimelerin beynini tırmalarken çıkardığı ses ruhuna batar.
Yeterli gelmemiştir gördüğünden kaçmak. Anlarsın ki esas kaçmak istediğin içindeki sestir.
Konuşmadıkça çığlıklar atan, duymamaya çalıştıkça hıçkırıklara boğulan, yokmuş gibi davrandıkça beyninin kapılarını çalan....
İçindeki ses!
Ne kadar yoksayabilirsin?
Konuşmadıkça geçer mi?
Düşünmesen susar mı?
Susmaz....
Susmadığı için geçmez...
Konuşmamak çare değil çaresizliktir.
Sessizliğine alıp tüm kelimeleri besler büyütür. Anlatılamayacak hale getirir.
Tam da bu yüzden; herkesten çok konuşmayan insanların anlatacakları vardır.
