Just a small town girl. (Dutch)

13. Why is this happening to me?

Ik word wakker de volgende ochtend en trek mijn sportkleding weer aan.

Wanneer ik naar beneden loop zie ik dat mijn ouders en zusje er niet zijn. 

Maar dan besef ik me dat mijn ouders werken zijn en mijn zusje bij een vriendinnetje bleef logeren.

Ik pak een appel van de keukentafel en neem een hap voor ik de deur uit wandel en langzaam begin te joggen.

Wanneer ik op de hoek van mijn straat ben stop ik mijn oortjes in mijn oren en ren snel verder.

Ik merk dat het erg rustig is op straat, en dat op een doordeweekse dag.

Na ongeveer 10 minuten joggen heb ik nog altijd niemand gezien en ren ik het park in, misschien is er iets te doen ergens.

Ik ren door het park heen en geniet van de warme ochtendzon die lichtjes op mijn licht gebruinde huid brandt.

Na een paar minuten besluit ik om even uit te rusten onder een boom in een gebied waar bijna nooit iemand komt.

Maar dan voel ik een hand op mijn schouder.

Ik draai me om en kijk recht in de ogen van Jim.

Mijn gedachten slaan op hol, wat doet hij hier? Hij zit toch in de gevangenis?

Ik grijp al snel naar mijn telefoon om de politie te bellen maar deze is leeg, ik wil roepen maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Jim pakt me vast en grijpt weer naar mijn borsten.

"Sarah! Sarah!" Roept hij heel hard naar me.

"Sarah, doe maar rustig, er is niks aan de hand, ik ben het maar." Vervolgt hij zich.

Ik kijk hem verbaasd aan maar voel me dan heel raar, ik wordt door Jim door elkaar geschud en sluit mijn ogen.

Wanneer ik mijn ogen open doe kijk ik tot mijn verbazing niet in de ogen van Jim, maar in de ogen van Ryan.

"Sarah? Rustig maar.. Je bent veilig." Zegt hij zorgzaam en geeft me een glas water.

Ik merk dat ik helemaal bezweet ben en neem trillend het glas water aan.

Ryan trekt voorzichtig het deken van me af om me wat af te laten koelen en kijkt me aan.

"Je had een nachtmerrie.. Je bleef maar schreeuwen dus ik moest je wel wakker maken, het spijt me." Zegt hij zacht

"Het maakt niet uit, ik ben blij dat je me hebt wakker gemaakt. Het leek zo echt, alsof het weer opnieuw gebeurde.." Zeg ik zacht nadat ik een paar slokken water heb genomen.

"Het is verschrikkelijk Saar, maar misschien wordt het minder als we eenmaal in New York gesetteld zijn. Daar herinnert niet alles je aan wat er is gebeurt." Zegt Ryan en helpt me uit bed.

Langzaam loop ik de trap af en ga ik op de bank zitten.

"James heeft je nog een berichtje gestuurd, maar ik heb gevraagd om je met rust te laten." Zegt Ryan wanneer hij naast me gaat zitten.

"Dankje. Ik hoef hem nooit meer te spreken." Zeg ik.

"Hij doet zo ontzettend mysterieus, en daar houd ik niet van. Dat hij maar mooi iemand anders vind om te verpesten." ga ik daarna boos door. 

Ik knijp in het kussen wat naast me ligt, ik voel niet eens meer verdriet. Het is alleen maar woede, woede tegen alle mannen die meiden zomaar aanraken, woede tegen alle manen die denken dat ze alles kunnen maken bij vrouwen. Tegen mannen die vrouwen pijn doen.

Ik wil deze woede kwijt.

Waarom gebeurt dit met me?!

A/n:

Hey guys, 

Iedereen superbedankt dat jullie mijn verhaal nog steeds lezen.

Ik doe dit voor mijn plezier, zodat ik iets doe met alle ideeën die in mijn hoofd ronddwalen.

Het gekke is, dat schrijven langzaamaan een soort therapie voor me is geworden.

Ik weet dat mijn verhalen niet de beste zijn, en dat zullen ze ook nooit worden.

Maar toch superbedankt voor het lezen!

En dan nog eventjes dit:

Sorry voor dit korte hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het een beetje spannend vinden allemaal.

Het spijt me ook dat dit verhaal meer op een misdaad dan op een roman begint te lijken, maar dit gaat allemaal helemaal veranderen over een aantal hoofdstukken.

Dan heb ik nog een klein vraagje aan jullie.

Ik zou het ontzettend fijn vinden als er iemand een reactie achterlaat, zo kan ik een klein beetje peilen wat jullie er van vinden.

En stemmen mag natuurlijk ook altijd ;) 

Nogmaals, bedankt voor het lezen.

Xx. M.