„Romeo i Julia" W. Szekspira

Prolog

CHÓR

Daw­na na­mięt­ność już w ca­łu­nach le­ży,

W jej miej­scu wład­nie si­ła żą­dzy no­wej;

Pięk­ną prze­sta­ła być przy Ju­lii świe­żej

Pięk­ność, dla któ­rej umrzeć był go­to­wy.

Dziś jest Ro­meo ko­cha­ny i ko­cha,

W oczach oboj­ga żar jed­na­ki pło­nie;

Lecz on, w niej wro­ga przy­pusz­cza­jąc, szlo­cha,

A ona mi­łość z węd­ki gro­zy chło­nie.

On się nie zbli­ży i przed nią nie zło­ży

Przy­siąg ser­decz­nych, uwa­żan za wro­ga;

I jej, choć w ło­nie na­mięt­ność się sro­ży,

Zej­ścia się z lu­bym za­mknię­tą jest dro­ga.

Lecz w żą­dzy si­ła: po wiel­kich ka­tu­szach

Wiel­ką im ra­dość czas zgo­tu­je w du­szach.