The Black Sheep

#1 It was fate

Πιστεύετε στη μοίρα;
Στο πεπρωμένο;
Ούτε εγώ δεν πίστευα...
Μέχρι εκείνη την ημέρα, η ημέρα που όλα άλλαξαν.

🔯

Περπατούσα στους διαδρόμους του λυκείου Πιρς μαζί με τις φίλες μου... την υποτιθέμενη παρέα μου.

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ολα κυλούσαν φυσιολογικά... Και κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τι θα γίνοταν σήμερα.

Φτάσαμε στο ντουλαπάκι μου, δύο κορίτσια που μιλούσαν αδιάφορες, μόλις με είδαν παραμέρισαν με θαυμασμό για να μπορέσω να περάσω. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η αίσθηση, δεν μου άρεσε να είμαι υπεράνω όλων και να μου φέρονται ξεχωριστά... Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ξεχωριστή, δεν είμαι καθόλου ξεχωριστή, είμαι συνηθισμένη μέχρι το κόκκαλο.

"Γεια σου μωρό μου." ακούστηκε η φωνή του Πητ από πίσω μου.

Γύρισα και του χαρισα το πιο αστραφτερο μου χαμόγελο...

Ο Πητ είναι τελειόφοιτος, όπως κι εγώ. Είναι ο αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου και οι γονείς του είναι από τους πλουσιότερους της πολιτείας. Αλλά δεν είναι από αυτούς που ψωνιζονται με την μεγάλη του φήμη... Ο Πητ είναι κάτι άλλο, καλοψυχος και αυθεντικός. Και αυτό το πήρε από τους γονείς του. Έχει έναν υιοθετημένο αδερφό, Τζέικ τον λένε.

Με τον Πητ είμαστε περιπου ενάμισι χρόνο μαζί και είμαι σχεδόν σίγουρη πως εκείνος το βλέπει σοβαρά. Αλλά εγώ δεν ξέρω τι θέλω ακόμα, γιατί νιώθω ένα μεγάλο κενό μέσα μου που εκείνος δεν μπορεί να αναπληρώσει. Όμως δεν θέλω να τον πληγώσω...

"Θα έρθεις μετά το σχολείο στου Τζόις;" με ρώτησε.

"Εμ, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, η μητέρα μου θέλει λίγη βοήθεια με τα έπιπλα..."

"Αν θέλεις μπορώ να φέρω την ομάδα να βοηθήσει στη μετακόμιση." απάντησε πρόθυμος.

"Μπα δεν πειράζει, θα βρω μια δικαιολογία και θα έρθω..."

Το κουδούνι διέκοψε την συζήτηση μας.

*ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ*

"Έχω λογοτεχνία στην αίθουσα Β3, πρέπει να φύγω..." είπα και του έδωσα ένα πεταχτό φιλί καθώς τον προσπερνουσα για να βρεθώ στον κεντρικό διάδρομο.