* POST APOKALİPTİK ROMAN
(Tanrisal bakış tekniği ile anlatım. )
Ben Anahita.
17 yaşında yuvam dediğim Lemurya'dan yüzlerce yıl önce atalarımın geldiği yer olan Dünya'ya sürgün ediliyorum.Orada beni bekleyen tek şey yalnızlık ve ölü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Anahita'nın arenaya geldiği ilk günü anımsadı içi burkularak. O gün talim için Atar'ın kılıç sallamaktan avuçlarında yaralar açıldığı uzun bir gündü.
Ustası Rato her fırsatta koruyucu olmak için eziyetli ve uzun bir eğitimden geçmeleri gerektiğini söylüyordu. O da işinin hakkını vermek için tüm sınırlarını zorluyor ve günden güne herkesten iyi oluyordu.
Arenanın geniş kapısı gürültü ile açıldığında usta Rato'nun yanında küçük bir kız vardı. Atar da tıpkı diğerleri gibi yaptığı işi bırakıp onlara bakmıştı merakla. Kız 8-9 yaşlarında olmalıydı.
Uzun, alfa ve beta kadınlarını kıskandıracak kadar güzel kızıl saçları vardı. Yeşil gözleri oval yüzünün ortasında iki küçük parlak taş misali parlıyordu.
Usta Rato, kızın omzundan kabaca tutmuş, ona eğitim aldıkları salonu gösteriyordu. Kızın zorla getirilmiş gibi bir hali vardı. Merakına engel olmayıp öğretmeninin yanına gitmişti Atar.
"Yeni mi?" diye sormuştu.
"Yeni."
Kız diğer ikisinin kendisinden bahsettiğini anlayıp iri yeşil gözleriyle Atar'a dik dik bakmıştı.
"Neden bu kadar öfkeli?"
"Burada olmak kendi seçimi değil. Komutan Kronas'ın emri ile buraya geldi."
"İyi de neden bu kız?"
Atar kendisinden yaşça küçük olduğunu anlayabildiği kızın kibrit çöpü inceliğinde bileklerini yukarı kaldırıp "Çok da zayıf." demişti. Kızsa bileğini Atar'ı sarsarak hızla çekmiş, onları izleyen diğer insanları güldürerek Atar'ı öfkelendirmişti.
"Teftiş sırasında komutan Kronas'a karşı çıkmış. Kronas ondan iyi bir asker olacağını düşündü."
"Daha çok küçük."
"Ben de aynı şeyi söyledim ama emir emirdir."
"Onu kim eğitecek?" diye sormuştu Atar.
"Sanırım bu iş için en uygun kişi sensin." demişti ustası. "Ona göz kulak olmanı, mümkünse ehlileştirmeni istiyorum."
Anahita'yla arkadaşlıkları işte böyle başlamıştı. Her an kavga etme potansiyeline sahip bu asi kızı zamanla sevmiş ve kısa bir süre öncesinde de ona âşık olduğunu fark etmişti. Anahita ona öyle güveniyordu ki; hislerini ona açıklarsa onu gücendireceğini düşünmüş ve kendine saklamıştı.
Atar, Beta yerleşkesinden Alfa yerleşkesine geçmek için bir diğer köprüye yürürken yüreğinin sıkıştığını hissetti. Sevdiği kıza verilecek muhtemel ceza sürgündü ve yüksek sesle söylenmese de herkes biliyordu ki sürgün cezası ölümle eşdeğerdi. Soğukkanlılığını korumaya çalışsa da bu gerçeği kabul etmekte güçlük yaşıyordu.
Dünya neredeyse bin yıldır yaşanılamaz haldeydi. Ara sıra gönderilen yaşam sondalarındaki veriler hep aynıydı. Hava ölçümlerindeki değerler bir insanın yaşaması için gereken değerlerden çok uzaktı. Bu şartlarda Dünya'ya sürgün edilecek olan Anahita'nın sonu mutlak ölümdü.
Kurucular tıpkı yok olmadan önce Atlantis'te olduğu gibi ölümü kesinlikle yasaklamışlardı. Bu gemideki herkesin bildiği kesin ve çiğnenemez kuraldı. Unutulmaması için gemideki her bölme, her kamarada yazıyordu.
"Yaşam bilgeliği kutsaldır."
Atar, önceleri atalarının en azından bu konuda adil olmasına şükrederdi. Ancak yıllar içinde çeşitli suçlardan birçok kişinin sürgün edilişine şahit olmuştu. Kurucular öldürmeme kuralını bir şekilde delmişler ve insanlara kanıksatmışlardı. Lemurya'da öldürmeme kuralı ismi değiştirilmiş olsa da deliniyordu! Genç koruyucu bunu onların yüzüne de haykırabilmek isterdi.
Alfaların bölgesinden de çıkıp geminin kalbine yürüdüğünde zamanın geldiğini belirten bir siren sesi duydu. Az sonra insanlar buraya doluşacaktı. Anahita'nın suçunu itiraf etmesi beklenecek ve ardından verilen hüküm gerçekleşecekti.
"Etraf kalabalıklaşmadan önce son bir kez onunla konuşmalıyım." dedi Atar. Hüküm salonundan içeri girdi ve Ana'nın tutulduğu hücreye ulaşmak için dar koridorlardan hızla geçti.
Yıllardır geçtiği ezbere bildiği bu yollar şimdi ona her adımda daha uzun gelmişti. İstediği yere nihayet vardığında ise onu bir sürpriz bekliyordu. Hücrenin lazer kilitlerinin hemen önünde Anahita ile konuşan kişi orada olmaması gereken bir alfaydı.
Buraya kadar ilk kez okumuş olan arkadaşlar,yorum yapmadan geçmeyin lütfen.Yeni bölüm yarın.Sevgiler...
