So Stop The Time

FOUR

So Stop The Time
~•~

'ယြန္ဂီ ?  ပိတ္ရက္ႀကီးေစာေစာစီးစီး ပါလား ။
လာသား ။ ယာယာ ေတာ႕အိပ္ေနတုန္းပဲ'

'သူမထေသးဘူးလား အန္တီ၊စာသြားသင္ဖို႕ရွိတယ္ဆို'

'အဲ႕တာကဆယ္နာရီမွ သားရဲ႕'

ဧည္႕ခန္းထဲကိုဝင္ဝင္ျခင္း ယာယာ႕အေမကဘာစားခဲ႕ၿပီးၿပီလည္းဟုေမးသည္။မေန႕ကသြားႀကိဳေပးတာကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီးအေမ႕ကို အိမ္လာလည္ဖို႕စကားပါးခိုင္း၏။အိမ္အေပၚထပ္သို႕တက္ေသာေလွကားနားမွာသူေျခလွမ္းရပ္လိုက္ၿပီးအေပၚကိုေမာ႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ယာယာ႕အေမက ျပံဳး၍

'သြားႏိုးရင္ႏိုးလိုက္ပါလားယြန္ဂီ၊အန္တီ မနက္စာစားဖို႕ျပင္ထားေပးမယ္'

ေစာင္႕ေမွ်ာ္ေနေသာစကားၾကားလိုက္ရတာမို႕ျပံဳးၿပီးအေပၚကိုေျခလွမ္းမည္ျပဳလိုက္သည္။သို႕ေပမဲ႕ဟိန္းကနဲထြက္လာေသာယာယာ႕၏အေဖအသံကအေနာက္ကေနမထင္မွတ္ပဲေပၚထြက္လာတာမို႕သူမ်က္စိမွိတ္၍ျကိတ္ၿပီးစုတ္တစ္ခ်က္သက္လိုက္ရ၏။

'ဘယ္လဲအဲ႕တာက'

'က်ေနာ္..
ယာယာ႕ကိုသြားႏိုးရင္ေကာင္းမလားလို႕'

မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာၾကည္႕ေနေသာယာယာ႕အေဖေရွ႕မွာယြန္ဂီအေပၚကိုဆက္တက္ရမလိုေအာက္ျပန္ဆင္းရမလိုျဖစ္ေနသည္။

'ျပန္ဆင္းလာခဲ႕၊အခုခ်က္ျခင္း'

'ဘာလို႕လည္းအန္ကယ္၊က်ေနာ္အရင္တုန္းကလည္းႏိုးေနၾကပဲကို'

'အခုမႏိုးရဘူး။
မဟုတ္ဘူး။မင္းအခုခ်ိန္ကစၿပီးေတာ႕ယာယာ႕အခန္းထဲကိုလံုးဝမဝင္ရဘူး'

'...'

'နားမလည္ဘူးလား၊ခုခ်က္ျခင္းဆင္းလာလို႕ေျပာေနတယ္ေနာ္မင္ယြန္ဂီ၊ငါမင္းအေဖနဲ႕လွမ္းတိုင္လိုက္မွာ'

ယြန္ဂီ စိတ္ထဲကေနပဲစုတ္တစ္ခ်က္သက္လိုက္မိသည္။ဘာလို႕အရင္ကထက္စည္းကမ္းေတြပိုတင္းၾကပ္လာမွန္းမသိ။ဒါေပမဲ႕လူကလည္းမရေတာ႕မွပိုလိုခ်င္တတ္သည္ကဆိုးသည္။ငယ္ငယ္တည္းကလူႀကီးေတြၾကားတည္းခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုခံခဲ႕ရေပမဲ႕ယာယာ႕အေဖကေတာ႕သူ႕သမီးကိုလုယူသြားမဲ႕ေကာင္လို႕ေျပာၿပီးအၿမဲမၾကည္ၾကည္႕ၾကည္႕သည္။ကေလးလည္းမဟုတ္ေတာ႕တာကိုသမီးေမြးထားၿပီးေတာ႕