Onların hikayesi ufak bir kaza ile başladı.
Biri soğuktu hayata karşı "Ölüm" gibi. Tek gayesi kardeşini ve ablasının emanetini korumaktı, hayatı pahasına.
Diğeri ise daha karmaşıktı, bazen yakacak kadar sıcak, bazen de buz gibi soğuktu. Küçük yaşt...
-O adamdan intikamımı almadan iyi olamicam galiba.
-Öz geçmişini okudum. Annen için üzgünüm.
Gözlerim dolmuştu. Ağzımdan bir hıçkırık kaçınca bana baktı.
-Şşş gel buraya. diyip bana sarıldı.
Bende kollarımı boynuna doladım.
-O adamı bende arıyorum.
Dediği şeyle kaşkarımı çatıp ondan ayrıldım.
-N-neden ki?
-2 sene önce bizim şirketten yüklü bir miktarda para çaldı. Ve ortadan kayboldu. Şirket neredeyse batacakken bir dostla ortak olduk. Sonrasında şirket tekrardan düzene girdi. Ama o adamı hala bulamadık. Taki bugüne kadar.
-Madem artık burda. Onu bulmamda yardımcı olur musun? Bu sayede ikimizde intikamımızı alırız.
-Hmm olabilir. Pekala kabul ediyorum.
-Hadi şimdi. Yat dinlen yarın uzun bir gün olucak.
Kafa salladım. O odadan çıkarken ben arkasından bakmakla yetindim.
Bana sarıldığında neden kalbim dört nala koşar gibi oldu. Biriniz bana açıklayabilir mi?
Günün yorgunluğu ile kafamı yastığa koyup uykunun beni almasına izin verdim.
~~~~~~~~
Uyandığımda saate baktım. Oha 5 mi? Niye yaaa. Offf şimdi tekrar uyuyamam ben. Sinirle kalkıp banyoya gittim. Kısa bir duşun ardından. Çıkıp dolaba yöneldim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonra odamdan çıkıp Eylül'ün odasına girdim. Üstünde olması gereken örtü yerdeydi. Alıp üstünü örttüm. Sonra odadan çıkıp kapıyı kapattım. Sonra aşağıya inip bahçeye çıktım. Çardağa gidip oturdum.
Annem ölmeseydi nasıl olurdu acaba. Belki daha mutlu olabilirdik. Babam olmasaydı da olurdu. Annem ve ben birbirimize yeterdik. Ben her üzüldüğümde derdimi anneme anlatırdım. O da bana sarılır, ve bana her anne gibi nasihatlerini sıralardı.
