I don't want to grow up. (On hold)

ziek

Zodra Peter met mij land in mijn kamer legt hij me op bed. Hij trekt het T-shirt weer wat omhoog zodat hij de wond weer kan zien en kijkt er even bezorgd naar. Dan ziet hij dat ik lig te rillen en legt snel en voorzichtig een deken over me heen.

Dan komt Femke de kamer binnen gestormd en vraagt buiten adem, wat is er gebeurd?
Zonder op een echt antwoord te wachten rent ze naar me toe, duwt peter aan de kant en legt haar hand op mijn voorhoofd en zegt, je hebt koorts. Peter trekt Femke een beetje aan de kant en zegt, het komt wel goed met haar. Maar terwijl hij dat zegt kijkt hij mij over Femkes schouder een beetje angstig aan.

Femke duwt Peter weg en zegt, dat maakt me geen barst uit, ze ziet er niet goed uit en heeft koorts. Zelfs ik  weet dat, gaat Femke verder. Femke wilt bij mijn bed gaan zitten maar op dat moment wordt de deur van mijn kamer open gedaan door Tijgerlily, achter haar staat een oude vrouw met om haar middel een soort riem met allemaal soorten kruiden daaraan. De vrouw loopt naar mij en Femke toe. ze knielt bij mijn bed neer en stelt zich voor als de sjaavrouw van het indianen dorp. Ze legt me uit wat ze gaat doen en vraagt uiteindelijk of ik dat goed vind. Ik knik even om toestemming te geven en dan begint de vrouw.

Ik weet niet hoeveel tijd er ondertussen verstreken is maar eindelijk weet de vrouw wat het gif is. Ze verteld me dat het gif uit de boom van angsten komt. Iedereen die in de kamer is hapt geschrokken naar adem als die dat hoort behalve Femke en ik. Voordat ik het kan vragen, vraagt Femke al, wat is de boom van angsten en waarom schrikken jullie daar zo van?

Peter kijkt heel even naar de oude sjaavrouw en daarna naar Femke. De vrouw knikt even en zegt tegen Femke, kom je zus heeft wat rust nodig dus wij gaan even weg. Verbaasd en verontwaardigt zegt Femke, en mijn vraag dan! De vrouw knikt en zegt, dat leg ik je dan ook zo uit. Heel even wil Femke er nog tegenin gaan maar als Peter een hand op haar schouder legt en zegt dat het wel goed komt gaat ze toch mee.

Peter gaat naast me zitten en kijkt me serieus aan. Voordat hij ook maar iets kan zeggen vraag ik hem al, ga ik dood? Ik zie een kleine glimlach door breken op zijn gezicht voordat hij zegt, niet door het gif in ieder geval. Opgelucht haal ik adem. Maar als zijn gezicht weer serieus wordt vraag ik, wat doet het gif? En hoe erg is de wond? Even denkt hij na maar zegt dan, dat gif zorgt ervoor dat je verschrikkelijke nachtmerries en hallucinaties krijgt over wat je hebt meegemaakt, eng vindt of een hekel aan hebt. Ook gaan er geruchten dat je er zo bang, vermoeid of ziek van kan worden dat je uiteindelijk niks meer kan en wilt doen door de angst.

Nadat Peter dat vertelt heeft blijft het even stil. Om eerlijk te zijn had ik wel wat ergers verwacht vanwege de reactie van de andere jongens, maar misschien onderschat ik dit gif. Dan herinner ik me dat ik nog een vraag had gesteld en vraag ik, en is de wond dodelijk? Peter schudt even zijn hoofd en zegt, we denken van niet. Ik knik even en stel gelijk mijn volgende vraag, wat is het tegengif van dit gif en hoe komen we eraan? Peters gaat nog bezorgder kijken dan hij al deed en zegt, het enige wat je kan doen is je angst overkomen, over je verleden heenkomen of het gene waar je een hekel aan hebt accepteren en respecteren.

Tja dat is dus het probleem aan dit gif. Dat zijn niet altijd de makkelijkste dingen om te doen. Dat zou bijvoorbeeld namelijk betekenen dat ik voor eeuwig zou moeten leven. Of alles wat ik heb meegemaakt vergeten, en je weet waarschijnlijk wel vergeven is niet moeilijk maar vergeten wel. En dan het gene accepteren en respecteren waaraan je een hekel hebt, tja waarschijnlijk niet mijn favoriete bezigheid. Moet je je voorstellen, ik die een piraat gaat accepteren en respecteren, zie je mij al met een beker Fanta tegenover een stel piraten gezellig zitten te praten? Nee? Mooi ik ook niet. Dus conclusie, behalve als er een wonder gebeurt wordt ik nooit beter, zal ik waarschijnlijk over zoveel tijd zo bang, vermoeid of ziek zijn dat ik niks meer kan of wil en zal ik sterven, ofzoiets.

Ik zucht even vermoeid en vraag aan Peter, wil jij Femke naar huis brengen? Het zal namelijk niet echt helpen als ze hier is en zich de hele tijd zorgen maakt of zich op de één of andere manier in de problemen voor mij gaat werken. Peter knikt en zegt, na het eten breng ik haar naar huis, maak je maar geen zorgen, ik zorg ervoor dat het met haar goed komt. Een beetje opgelucht knik ik. Hij aait even over mijn hoofd en zegt, ga nu maar slapen. Ik knik even, doe mijn ogen dicht en val al snel in slaap.

Met een gil, of nee met iets dat een gil had moeten zijn maar wat nu alleen nog maar een raspend schor geluid is schiet ik overeind. Er gaat een steek door mijn zij op de plek waar een grote wond zit omdat ik nu rechtop zie. Ondertussen zit ik helemaal te trillen omdat ik het zo koud heb en rollen er tranen over mijn wangen door de oneindige nachtmerrie die ik had. Naast mijn bed op een stoel schiet Rufio ook overeind, hij heeft donkere wallen onder zijn ogen alsof hij al een paar dagen niet goed heeft geslapen. Rufio komt naar mijn bed en zegt dat ik moet proberen te slapen. Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd bang voor wat er zal gebeuren als ik mijn ogen sluit. Hij komt naast me op het bed zitten en trekt me in een knuffel, ondertussen zegt hij allemaal dingen tegen me om me gerust te stellen. Plots komt er een jongen binnen met een beker water. Het is Felix en ook hij heeft donkere kringen onder zijn ogen alsof ook hij al dagen niet heeft geslapen. Hij kijkt me aan en zegt dan, je bent wakker? Dan is het maar goed dat ik wat water bij me heb, gaat hij verder. Hij geeft me het water die ik met mijn trillende handen vast pak. Ik neem een slok maar wanneer ik het wil door slikken lijkt het opeens heel dik en plakkerig te worden en stik ik erin. Wanhopige probeer ik te ademen. Geschrokken slaat Rufio op mijn rug als hij merkt dat ik aan het stikken ben, maar wanneer ik het "water" uitspuug is het gewoon water en niet eens dik of plakkerig. Buitenadem hap ik naar lucht. Nog half geschrokken van wat er net gebeurde vraagt Rufio, gaat het wel? Ik knik even en zeg dan met een schorre stem, ik wel naar beneden. Rufio kijkt me twijfelend aan en zegt, ik denk dat je toch beter kan gaan slapen. Ik schud mijn hoofd en zeg, ik weet wat dat gif doet en wil zo lang mogelijk fit blijven en dingen kunnen doen, en slapen zal ik toch niet meer lukken. Rufio kijkt me zuchtend aan en knikt dan.

——————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————