I don't want to grow up. (On hold)

doorgaan

In de afgelopen paar dagen is trillend en schreeuwend wakker worden echt een gewoonte geworden voor mij. Ik zie telkens dezelfde beelden, dezelfde angsten. Slapen lijkt geen optie meer te zijn en etenslust heb ik ook niet meer. Alleen deze nacht had ik een andere nachtmerrie, eentje die ik nog niet had gehad.

 Ik zweefde, nee vloog boven Neverland. De controle over waar ik heen wilde vliegen had ik niet maar ik herkende wel de weg. Ik vloog door de wolken, het bos door tot ik bij de Boom aan kwam. Daar zie ik een lichaam liggen die op mij lijkt en daaromheen Peter, de jongens en zelfs mijn vader staan. Sommige keken geschokt naar het lichaam, andere waren zachtjes aan het huilen, mijn vader schudde ontkennend zijn hoofd alsof wat er was gebeurd niet had mogen gebeuren. Maar Peter hoe Peter erbij zit schokt me het meest. Hij kijkt naar het lichaam zonder de energie uit te stralen die hij normaal heeft. Hij zit er verslagen bij. Niet begrijpend wat eraan de hand is vlieg ik naar beneden ( opeens wel weer controle te hebben over waar ik heen wil ). Niemand kijkt om als ik land of laat ook maar merken dat ze doorhebben dat ik er ben. Ik vraag aan een paar wat er aan de hand is, maar niemand lijkt te merken dat ik er ben. Daarom loop ik maar dichter naar het lichaam en Peter toe. Ik leg mijn hand op zijn schouder en vraag wat er is gebeurd maar ook peter kijkt niet op. Dan kijk ik voor het eerst naar het lichaam dat daar ligt, als een schok komt het bij me binnen dat het lichaam niet op mij lijkt, maar dat het mijn lichaam is. Mijn lichaam ligt in een rare houding alsof ik van hoog heel hoog ben gevallen, of gesprongen. Dan voor het eerst spreekt Peter met een gebroken stem en onduidelijke stem, " Waarom moest je me verlaten? Ik kan niet zonder je. Alsjeblieft kom weer terug. Wat moet ik anders. Ik had je moeten helpen. " Achter me hoor ik geschuifel en zie mijn vader naast mij en Peter komen staan. Zonder enige emotie te lijken tonen vraagt mijn vader, " Wie heeft dit gedaan?" "Hook en Blackbeard." Antwoord Peter fluisterend. Mijn vader loopt weg terwijl hij mompelt, "Ik zal ze leren."

Ik wordt wakker door geschreeuw van beneden. Nog te verward van de nachtmerrie die ik had kan ik niet herkennen wie het zijn. Voorzichtig probeer ik voor het eerst in dagen te gaan zitten, wat moeilijk gaat aangezien ik in die tijd nauwelijks iets heb gegeten. Als ik eindelijk zit besef ik me wat ik zojuist heb gedroomd. Ik was doodgegaan omdat ik niet meer vocht tegen wat me er dan ook toe had gedreven om zelfmoord te plegen. En daarmee had ik iedereen die daar was zijn hart gebroken. Ook mijn vader. Langzaam begin ik me te beseffen dat in bed liggen en niet eten geen optie is en dat ik een oplossing moet zoeken om over mijn angsten heen te komen. moeizaam stap ik uit bed en met een deken om me heen geslagen loop ik naar buiten. 

als ik bij de eettafel ben aangekomen zie ik eindelijk Peter staan. ik kom naast hem staan en leg mijn hoofd op zijn schouder. Verbaasd kijkt Peter op en bezorgd maar toch met ook een sprankje hoop vraagt hij mij, "Je bent je bed uit! Voel je je beter?" "Nee, maar ik kan niet in bed blijven liggen. Als ik ooit beter wil worden moet ik ervoor vechten." Antwoord ik hem.  Hij slaat zijn schouder om mij heen, drukt een kus op mijn voorhoofd en mompelt, "Ik ben trots op je."

Terug denkend aan de afgelopen dagen besef ik me dat het gif echt iets met me doet. Ik heb nog nooit zo tegen mijn vader geschreeuwd als op de dag dat hij aankwam in Neverland. Waarschijnlijk heeft dat iets te maken met mijn dromen, mijn hekel naar de piraten en het bang zijn om op te groeien. Misschien ben ik wel bang dat hij net zo wordt als de piraten en wilt proberen mij te laten veranderen. Of zelfs te laten opgroeien. Langzaam begint het bij mij binnen te dringen dat er misschien een mogelijkheid is om te genezen door mijn vader weer te accepteren en in mijn leven te laten.  Ik kijk om me heen om te kijken of ik ergens me vader zie vanaf de plek waar ik sta, maar nergens zie ik hem staan. Daarnaast zie ik ook maar heel weinig jongens.

Ik kijk Peter goed aan en zie dat hij zenuwachtig aan met zijn vingers zit te frummelen. Langzaam begint er een kwartje te vallen. Mijn nachtmerrie die werd verstoord door lawaai van beneden, mijn vader die ik nergens zie, bijna geen jongens en Peter die zenuwachtig naast me staat. Argwanend vraag ik, "Waar is mijn vader?" Peter bevriest zodra ik de vraag stel en het duurt even voordat hij antwoord geeft, " Hij uh.. hij is achter Hook aan gegaan toen ik hem vertelde wie je zo ziek heeft gemaakt. Ik heb een deel van de jongens achter hem aan gestuurd.