Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Ξαφνική συνάντηση....

Ο Ανδρέας έδενε αφηρημένος την μαύρη γραβάτα του προσέχοντας την παραμικρή λεπτομέρεια καθώς σήμερα ήταν άλλη μια σπουδαία βραδιά για την οποία είχε κοπιάσει στ'αλήθεια πολύ! Η διοργάνωση για τα χρηματικά βραβεία που θα έδιναν για πρώτη φορά σε ασθενείς και συγγενείς τους, τα περίφημα βραβεία που είχε επινοήσει ο ίδιος ο Γκονζάλες στην μίνι κρουαζιέρα τους πριν ένα μήνα, είχε έρθει η ώρα να δοθούν, με κανέναν από τους "νικητές" να μην γνωρίζει τον λόγο για τον οποίο βρίσκονταν εδώ σήμερα. Και θα ήταν πραγματικά μια μεγάλη οικονομική ανάσα για όλους εκείνους, αν φανταστεί κανείς το ύψος του αντίτιμου που θα λάμβαναν σήμερα....Ανάλογα πάντα με το σθένος, την δύναμη, το ήθος και το κουράγιο με το οποίο είχαν αντιμετωπίσει ή και αντιμετώπιζαν ακόμη την αρρώστια που λέγεται λευχαιμία....

Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέπτη ικανοποιημένος από ότι έβλεπε και έκανε να γυρίσει να φύγει όταν ένα επίμονο χτύπημα στο κουδούνι τον έκανε να πεταχτεί πάνω ξαφνιασμένος....Τί στην ευχή! Δεν περίμενε κανένα και ιδιαίτερα τώρα που έπρεπε να είχε φύγει ήδη για την εκδήλωση! σκέφτηκε αγανακτισμένος και άνοιξε βιαστικά την πόρτα, μα αμέσως έμεινε στήλη άλατος να κοιτά έκπληκτος τον απρόσμενο επισκέπτη.... Γιατί μπροστά του, ως δια μαγείας, από το πουθενά κυριολεκτικά, είχε εμφανιστεί ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός του, να τον κοιτάζει μάλιστα θριαμβευτικά με ανοιχτές αγκάλες!

"Αδερφάκι μου! Σε πεθύμησα ρε! Και είπα να πεταχτώ μέχρι εδώ να σε δω!" σαν μέσα σε όνειρο άκουσε τον Γουστάβο να του λέει και ανοιγόκλεισε τα μάτια έκπληκτος νομίζοντας πως ονειρεύεται...

"Γουστάβε;;; Εσύ;;; Ονειρεύομαι, πάει, το χα'σα! Τί στην ευχή κάνεις εδώ!" ρώτησε βαριά, δύσπιστος ακόμα για το αν έβλεπε καλά ή όχι.

"Αδέρφι! Ούτε τηλέφωνο έτσι; Με εγκατέλειψες κανονικά λίγο πριν τους πιο κρίσιμους αγώνες όλων των εποχών στην ιστιοπλοΐα μα εγώ, για να δεις πόσο καλός είμαι, δεν σου κρατώ καμία κακία! Έχε χάρη να ξέρεις που μου σύστησες τον Γκονζάλες και κάλυψες το κενό μια και μου κάνει και εκείνος παρέα πολλές φορές με το δικό του σκάφος, ένα σκαρί, σκέτο κουκλί άμα το δεις!" άρχισε και πάλι την ατέλειωτη φλυαρία του για την θάλασσα και την ιστιοπλοΐα του κάνοντάς τον να χαμογελάσει.

"Εντάξει, εντάξει, τα έχω ακούσει όλα αυτά χιλιάδες φορές και ειλικρινά, σήμερα ειδικά, δεν προλαβαίνω ν'ακούσω  τίποτε άλλο γι'αυτό το θέμα Γουστάβε! Ομως πες μου, εξήγησέ μου πώς βρέθηκες εδώ, τί καλός άνεμος σε φέρνει στα μέρη μας  ε; Σε πεθύμησα και εγώ ξέρεις!" τον έσφιξε τώρα στην αγκαλιά του σηκώνοντάς τον μερικά εκατοστά μακριά από το έδαφος, βάζοντας και οι δυο μαζί τα γέλια σαν μικρά παιδιά, ξεχνώντας αμέσως κάθε τους έννοια.