mijn redding

hoofdstuk 60.

Bella's POV:

Ze hebben me vanochtend eindelijk uit dit gekkenhuis laten ontsnappen, na heel veel overgehaal en beloftes dat ik niet zou praten.

Hoe dan ook, de tour liep een dag achter door mij. Ik voelde me een en al schuldig, maar Demi stelde me gerust dat het oke was. Being me, geloofde ik haar niet.

We waren in de bus, en we reden een straat uit. Ik kon alles krijgen wat ik wilde, maar het enigste wat ik wilde was slapen. De pijn begon ondragelijk te worden.

Ik bedoel, als ik met mijn vingers knipte zou er iemand voor me staan met ijs of met medicijnen.

Maar ik bedacht me, als ik aan ijs en medicijnen dacht zou het ook wel goed komen.

Mijn keel voelde alsof er een oorlog had plaats gevonden. Ik kreunde en gromde toen de pijn heviger werd.

Onmiddelijk, stond Demi naast me met een bezorgde blik.

"Ik ben oke" piepte ik.

"Shhhhhhh. Shhh. Je mag nog niet praten."

Ik kreunde, dramatisch met mijn ogen rollend. Demi stak haar tong uit.

"Waar heb je pijn?"

Ik staarde haar raar aan. Was ze dat serieus aan het vragen?

"Stomme vraag, sorry. Wil je iets?"

Ik wees naar mijn bed, legde mijn hoofd op mijn kussen en sloot mijn ogen, ik hoorde Demi zachtjes grinniken.

En toen ik dacht dat ze terug was gegaan, om verder te gaan met waar ze ook mee bezig was, kroop ze naast me in bed.

Ik wou mijn mond open doen, maar sloot het onmiddelijk weer met een zachte zucht.

Ze legde haar arm om mijn middel heen, trok me dichter naar haar toe en kusde mijn voorhoofd terwijl ze mij een simpel bevel gaf. "Ga slapen."

Dat had ze me niet twee keer hoeven vragen.

----------------------------------------------------------------------------------------

Ik werd wakker in een lege bus, overgelaten met alleen een briefje waarop stond dat ze later weer terug kwamen.

Wat een gezellig huishouden hé?

Er kwamen steeds meer fans bij op het plein voor de arena. En al snel hadden ze ook de bus ontdekt.

Next thing I know, de bus werd omsingeld met fans. Die zielige kindertjes denken dat Demi hier is.

Oh, nog beter, de deur wordt open gezwaaid. Serieus? Heeft niemand dat ding op slot gedaan?

Oh ja, ik was aan het slapen.

Maar het is niet een of andere fan die binnen komt stormen met pen en papier. Het is Selena, wie zich door de menigde worstelde en de deur open sloeg.

Weer op adem komend, groette ze mij met een zwaai, waarna ik ook terug zwaaide.

"Demi zei..... Dat....Ik jou....Eten moest.....Brengen."

Ik gromde toen ze een beker ijs liet zien. Nope, dat gaat niet gebeuren, sorry.

Ik probeerde het 'ik zit vol' trucje, maar dat was moeilijk zonder stem.

"Ze zei ook dat je dat waarschijnlijk zou proberen. Maar je gaat eten."

Ik schudde mijn hoofd.

"Kijk, mij maakt het geen ene reet uit WAT je eet, maar je gaat eten."

Ze deed de koelkast open, en pakde er trots een bakje appelstukjes uit.

Ik pakde het tegen mijn zin in aan, en zocht naar het voedings label, maar ik werd gestopt.

"Nope," besloot ze, en ze gaf me een vorkje.

Ik gromde en begon erin te prikken en naar mijn mond te brengen. en opnieuw. En opnieuw totdat drie kwart op was.

Ze lachte tevreden, pakde de rest en gooide het in de prullebak.

Ik kan niet zeggen dat die stemmen weg zijn, maar ze werden wel vervaagd door de engel achtige stemmen van de acteurs uit Pitch Perfect.

--------------------------------------------------------------------------

De meiden kwamer laat in de avond terug. Demi lachte naar mij terwijl ze met Selena praatte, waarschijnlijk over mijn enorme doorbraak. Het waren appelstukjes- doe rustig.

Maar hey, als zij er gelukkig van worden.

De meiden zette de Hunger Games op, en verzamelde zich om de TV. Het enigste wat er te zien was voor de tien minuten daarna was het start menu, want ze bleven maar discusiëren over wie hotter was: Josh of Liam.

Nadat ze allemaal gestemd hadden en eruit kwam dat Josh hotter was, begon de film. Demi trok me naar haar toe en legde mijn hoofd op haar schouder.

Ik geef het toe, ik had een beetje traanogen toen Katniss zich aanbood als tribute. Ik weet dat mijn broer nooit hetzelfde gedaan zou hebben voor mij.

--------------------------------------------------------------------------

Toen de film afgelopen was, was iedereen aan het slapen, behalve Demi en ik.

Ik stond snel op, sprong over de mensen heen op de vloer, en gaf Demi een welteruste-knuffel.

"Slaap lekker," zei ze vermoeid.

Ik knikte, om mijn stem te besparen, en liep naar mijn bed. Maar ze trok me terug.

"Ik ben trots op je," fluisterde ze.

En met dat, liep ik weg met de grootste-raarste-mallotigste lach ter wereld op mijn gezicht.

Waarom?

Omdat Demi trots was.

Op mij.

-----------------------------------------------------------------------