INFINITE - The Playboy's Bedmate

Chapter 4 • Reunion

GYPYS’S knees were wobbling as she alighted from Reiford’s car.  He made her cum countless of times! Ni hindi rin naantala ang pagmamaneho nito kahit pa abala ang isang kamay nito sa kaniya. He’s an expert—no doubt about that. Napangiwi siya nang makitang basa ang passenger seat. Napakapit siya sa nakabukas na pinto ng kotse upang kumuha ng suporta, kundi paniguradong mabubuwal siya.
 
     “I, uh, I-I ruined your seat,” nagliliyab ang mga pisnging sambit ni Gypsy.
           
     His eyes sparkled naughtily. “But you enjoyed the ride, that’s all that matters.”
 
     “Hindi naman ako makalakad nang maayos,” bulong niya, ngunit hindi iyon nakaligtas sa pandinig ng binata.
 
     “Blame yourself for being irresistible,” he said, then licked his fingers—the same two digits he used to . . . to . . .
 
     Unbelievable, she thought, turning even more scarlet, her eyes popping out of her head. Nagsimula na siyang maglakad, pero dahil nanlalambot pa rin ang kaniyang mga tuhod, iika-ika siya. Daig pa niya ang napilayan. What the hell. But as much as she wanted to deny it, though, and despite her struggle to walk normally as she could, Reiford was right. She did enjoy the ‘ride’.
 
     Ano, papayag ka na ba? anang isang bahagi ng kaniyang isip.
 
     Gypsy shook her head firmly. Hindi, kahit pa ilang rurok ng kaligayahan ang iparanas sa kaniya ni Reiford, hindi siya bibigay. Kailangan niyang hindi bumigay. ‘Ika nga ni Spice, kailangan niyang prutektahan ang kaniyang puso. Ramdam niya na hindi ganoon katibay ang depensang pinalibot niya sa kaniyang puso. Kayang-kaya iyon salyahin ni Reiford lalo pa’t hawak-hawak nito ang alas.
 
     Narinig niya ang pagpipigil ng binatang matawa habang pinanonood siya, pero dahil siguro naawa na rin ito sa kaniya, hinawakan siya nito sa magkabilang siko at saka inalalayan.
 
     “Gusto mo bang ikuha kita ng wheelchair?” anito. Namumula ang mukha nito kakapigil na matawa.
           
     “Tinatawanan mo ako,” hindi napigilang saad ni Gypsy. Kung bayolente lang siyang babae, baka kahit mahal niya si Reiford, sinaktan niya na ito. Siya itong nagpalumpo sa kaniya, pagkatapos ay tatawanan siya? Hustisya naman.
 
     “No, baby, I’m not laughing at you,” he cooed. “Ang cute mo lang kasi. Isang round pa ba? Mukhang kaya mo pa naman.”
 
     Halos mabali ang leeg niya sa ginawang pagpaling dito. Gusto niya sanang kiligin sa paggamit nito sa kaniya ng endearment kahit pa sobrang gasgas na niyon, pero kasi, isang round pa raw?!
 
     Tuluyan na itong nagpakawala ng nakakalokong tawa. “You should’ve seen your face! Okay, fine, fine. Last na ‘yon . . .” inilapit niya ang bibig sa kaniyang tainga, “for today.”
           
     The hair on her neck rose and a chill zapped down her back upon hearing his sultry voice. He sounded so, so sexy she had to bit back her moan. Nasa labas sila ng supermarket, for Pete’s sake!
 
     “Ikukuha na kita ng wheelchair,” anito pa.

     “No!” tanggi niya. “I-I can walk.”
 
     With a dimple quirking the corner of his mouth, he said, “Then let me just carry you.”
 
     Bago pa man tuluyang rumehistro sa utak ni Gypsy ang sinabi ni Reiford ay buong-lakas na siyang pinangko nito. Bridal style.
 
     Nanlalaki ang mga matang nagpumiglas siya. “T-teka, what are you doing? Put me down, Reiford! Ibaba mo ako!”
           
     “Stay still, kapag nabitiwan kita, tuluyan ka nang hindi makakalakad,” utos nito habang naglalakad papunta sa entrace. He was carrying her as if she didn’t weigh anything.
           
     “Reiford, please, pakibaba ako,” pakiusap pa ni Gypsy. Luminga-linga siya sa paligid. May mga matang lumipad sa direksyon nila. Bagama’t karamihan sa mga ito ay nakatitig kay Reiford—na hindi naman niya masisisi dahil kung siya lang din, buong araw niyang tititigan ang binata—naiilang siya.
 
     “I did that to you, so I’ll take full responsibility for it.”
 
     “H-hindi naman kailangan.” Inangat niya ang magkabilang palad at itinakip sa mukha nang marating nila ang entrance. “Pinagtitingninan na tayo ng mga tao. Ibaba mo na ako. I can manage, really.”
 
     She heard Reiford chuckle. “Fine.” Finally, he brought her down and put her on her feet. “Pero ikaw na lang humawak ng cart para may suporta ka.”