Member of the OUAT family✅

Hoofdstuk 7

Luna en Henry volgen Tinkerbel. Ze heeft goed de pas er in. 'Waar gaan we naartoe?' Roept Henry naar haar. 'Nou naar die lost boy.' Antwoord Tinkerbel zonder te stoppen met lopen. 'Dat snapte ik wel. Maar waar.' Roept Henry weer. Luna loopt ondertussen goed door. 'Jullie zien het Zometeen wel.' Zonder verder nog wat te zeggen lopen ze door. Luna loopt bijna volop tegen een plant aan. 'Kijk je wel uit.' Zegt Tinkerbel zonder om te kijken. 'Ik zal mij best doen.' 'Sommige planten zijn giftig.' Fluistert Henry tegen Luna. Luna loopt meteen voorzichtiger. Ze komen aan bij een plek met heel veel bomen. 'Hij moet hier ergens zijn.' Zegt Tinkerbel meer tegen zichzelf dan tegen Henry en Luna. 'Hallo.' Klinkt er vanachter een boom. Luna schrikt zich rot. Ze stond vlakbij die boom. Met een ruk draait ze zich om. Ze ziet alleen maar een donkere gestalte omdat hij in de schaduw staat. 'H  h hoi.' Hakkelt ze.

'Alle lost boy's verzamelen!' Schreeuwt peter pan. Gelijk komen ze aangerend. Peter zit op een boomstam en heeft net het kampvuur aangestoken. Ze komen ook om het kampvuur zitten. 'Ik moet
Jullie wat vertellen.' Zegt peter terwijl hij iedereen een voor een aan kijkt. 'Wat dan?' Vraagt een lost boy. Peter kijk even naar hem. 'We hebben een nieuweling.' Zegt peter. De jongens praten gelijk allemaal door elkaar. 'Stilte!!!' Roept peter heel hard. Meteen zijn ze stil. 'Alleen hij weet zelf nog niet dat hij een van ons is.' Zegt peter met een grijns. 'Waar is hij dan?' Vraagt een lost boy terwijl hij peter aan kijkt met zijn bruine ogen. 'Hij is op het strand. Hij is net aangekomen. Zometeen ga ik er naartoe.' Vertelt peter met ondeugende ogen. Een andere lost boy staat op 'ik meld me aan om mee te gaan.' Zegt hij. Peter schud zijn hoofd 'nee dit ga ik alleen doen.'

Tinkerbel gaat voor Luna staan ' Wil je uit de schaduw komen?' Vraagt ze aan de gestalte. Hij geeft geen antwoord maar doet een stap naar voren. Hij heeft een grote capuchon over zijn hoofd. Zijn ogen zijn niet zichtbaar. 'Dit zijn Luna en Henry. Ze hebben je hulp nodig.' Vertelt Tinkerbel. De lost boy grijnst even 'waarom vraag je dat aan mij?' Vraagt hij. 'Omdat jij het meest te vertrouwen bent en dit is je kans.' Tinkerbel kijkt hem doordringend aan. Ze bedoelt duidelijk iets met dit is je kans. Hij begrijpt het,  alleen Luna en Henry niet. De lost boy slikt even 'krijg ik er wat voor terug?' Vraagt hij. Tinkerbel doet haar armen over elkaar heen. 'Je weet zelf wat je er voor terug krijgt. Weet je nog wat ik zei een paar jaar geleden. Dat kans is groot dat je dat terug krijgt.' De lost boy denkt even na. 'Oké dan. Het moet dan maar.' Zegt hij na een tijdje. 'Nou dan laat ik jullie hier. Zelf moet ik er weer vandoor.' Zegt Tinkerbel en ze kijkt even naar Luna. Henry glimlacht naar haar. 'Was leuk om je te leren kennen.' Zegt Luna tegen haar als afscheid. Tinkerbel glimlacht en knikt. Dan loopt ze weg. Luna staat nog steeds tegen over de lost boy. 'Mijn naam is Luna. ' stelt ze zich voor. 'Oké leuk.' Antwoord hij. 'Jij bent wel echt enthousiast.' Zegt Henry sarcastisch. De lost boy  kijkt hem aan. Henry kijkt hem ook aan 'Doe je capuchon toch af. Het regent niet eens.' De lost boy zijn gezicht betrekt even 'Wil je nog dat ik je help of niet?' Vraagt hij fel. Luna springt tussen hun in 'Jongens! Laten we gewoon doen tegen elkaar. Henry leg jij maar uit waarom we hier zijn.' Henry snuift even boos maar kijkt dan naar de lost boy. 'We zijn op zoek naar onze moeder en Hook .' Legt hij uit. 'Hoe zien ze er uit?' Vraagt de lost boy. 'Emma onze moeder heeft blond haar en blauwe ogen. Hook heeft een haak zoals de naam al een beetje zegt. Hij heeft nogal veel zwart aan.' De lost boy denkt even na. 'Peter heeft ze.' Zegt hij dan na een tijdje. 'Nou breng ons er naartoe.' Zegt Luna. 'Zo makkelijk gaat het niet. Want ik weet wel dat hij ze heeft. Maar waar is de vraag.'

Een blonde jongen met fel blauwe ogen ligt op het strand. Hij heeft een schram op zijn knie. Met veel gejammer gaat hij zitten. 'Welkom in Neverland.' Zegt peter die uit het niets naast de jongen staat. De jongen schrikt erg. Met open mond kijkt hij naar peter. Peter grijnst naar de jongen en doet een buiging 'mijn naam is peter pan. Maar noem me maar peter of pan wat jij wil.' De jongen staat op. Hij wrijft even over zijn voorhoofd. 'Een schaduw ofzo had me meegenomen en hier neergegooid.' Vertelt hij. Peter grijnst alleen maar. 'Waarom deed dat ding dat?' Vraagt de jongen. 'Omdat je een lost boy bent.' Zegt peter ietsje te blij. 'Wat is dat nou weer?' Vraagt de jongen nieuwsgierig. 'Het beteken dat niemand van je houd. En je een wees bent. Ben je dat?' Vraagt peter aan de jongen. De jongen knikt langzaam. 'Ik woon alleen maar bij mijn oom. Die niet eens van me houd.' Legt hij uit. Peter doet een sprongetje 'Dan ben je nou op de goeie plek.' De jongen wrijft nog een keer over zijn voorhoofd. Peter komt wat dichterbij ' Wat heb je daar?' Vraagt hij. 'Ik ben zo hard gevallen.' Peter schud zijn hoofd. 'Nee dat is het niet. Je hebt een rondje ofzo op je voorhoofd.' Peter wil er aan zitten maar de jongen deinst achteruit. 'Laat me even kijken.' Commandeert peter. De jongen blijft stil staan en probeert geen kik te geven als peter er naar kijkt. 'Je bent vervloekt.' Zegt hij zacht. 'Wat!!' Roept de jongen luid. 'Als je ooit je ware liefde kust gaat het weg.' Mompelt peter. De jongen zucht. 'Het is nogal lastig want je bent nu in Neverland. Waar niemand de liefde kent.' Zegt peter. Peter denkt even na. Dan tovert hij andere kleren voor de jongen. Opeens heeft de jongen een te grote capuchon op waardoor je amper zijn ogen kan zien. 'Zo, nou kan je het amper meer zien.' Peter kijkt trots naar wat hij gedaan heeft. 'Dus eigenlijk ben ik hier opzettelijk naar toe gestuurd zodat niemand me vloek kan verbreken.' Zegt de jongen alsof hij het pas net allemaal snapt. Peter knikt 'denk het wel. Iemand wou je erg kwellen.' 'Hoe weet ik wanneer de ware liefde dicht bij is?' Vraagt de jongen. Peter haalt zijn schouders op 'ik ben geen goede fee. Dus mij moet je niet aankijken. Hey ik zie je in het kamp.' Met een grijns verdwijnt hij. De jongen blijft alleen achter op het strand. 'Welk kamp?' Vraagt Hij hardop.

Luna kijkt de lost boy aan 'kan je niet met peter praten?' Vraagt ze. De lost boy kijkt haar ook aan. Ook al zie je dat amper omdat zijn capuchon bijna helemaal over zijn ogen zit. 'Dat kan wel.Maar het moet niet opvallen' Zegt hij dan. 'Dan weet ik het ook niet meer.' Zegt Luna met een diepe zucht. Henry gaat naast de lost boy staan 'je bedenkt maar iets.' Zegt hij een beetje brutaal. Luna kijkt Henry een beetje boos aan. Henry kijkt onschuldig terug 'wat?'  De lost boy geeft geen kik maar maakt wel vuisten van zijn handen. 'Ik zal kijken wat ik voor jullie kan doen. Vanavond is het kampvuur. Dan zoek ik het wel voor jullie uit.' Zegt hij na een tijdje. Luna glimlacht even 'dat is lief.' Zegt ze. De lost boy gaat er niet op in. Hij richt zich nu op Henry. 'Morgen zelfde tijd hier verzamelen.' Zonder op antwoord te wachten loopt hij weg. Henry wacht even een paar minuten voordat hij begint met praten 'Wat een raar figuur.' 'Je kent hem pas net.' Zegt Luna een beetje verbaast. Henry kijkt even naar zijn voeten 'toch vind ik hem raar.' Luna schud even haar hoofd alsof ze denkt, jongens.... 'laten we naar de boot gaan.' Zegt ze tegen Henry. Henry knikt als antwoord.