His Side, Her Side...

•26•

~•~
fijne rust waar ik al zo lang aan toe ben.. eindelijk..

Joost Bouhof

Ik kijk door het raam en zie Lois aankomen. Ze is vast naar het strand geweest zoals altijd als ze zich niet zo goed voelt. Ik begrijp het vanwege Renate.. ik slik omdat ik niet wil huilen. Het voelt zwaar om iemand te verliezen die als familie voelt. Iedereen voelt hier als familie, zelf Link, ik haat Link.. hij heeft een verleden.. en toen ik merkte dat hij met Merel had was ik woedend.. maar als Merel van iets of iemand houdt, kun je het niet afnemen. Ik vraag me af of ze er nog is. Ik sluit Mn ogen en probeer haar voor te stellen. Ze zou nu bijna 19 zijn. Nogsteeds waarschijnelijk net zo klein als Lois maar toch een doorzetter, ze zal als ze nog niet dood was vast een fijn iemand zijn om als vriendin of familie te hebben. Maar waarschijnelijk is ze dood.. als ik Mn ogen weer open doe licht Lois roerloos op de grond.. ik schiet omhoog en stoot daarmee Mn stoel op, ik ren het huis uit en ren nog harder naar Lois, daar kniel ik naast haar en trek ik haar omhoog. Lois hangt slap in Mn armen. 'NEE!' Ik wil niet schreeuwen maar ik doe het toch. Ik druk haar tegen me aan in de hoop dat ze reageerd, ik voel haar hart langzaam tegen mijn borst kloppen, te langzaam.. nee.. ze mag niet.. het mag niet.. 'LOIS!' Ze reageerd nogsteeds niet.. tranen vallen over mijn wangen op Lois haar schouder.. Lois haar ogen staan nogsteeds wijd open. Het is bijna eng.. ik til Lois op en loop langzaam opweg naar de ziekenpost, bang voor het ergste, bang voor dat ik vanaf nu echt alleen zal zijn...