Girlfriends |✔️

Nightmares

Faye
❗️Heftig Deeltje❗️

'Kom binnen,' riep mijn vader.

Stilletjes aan stapte ik zijn kamer binnen. Ergens had ik het gevoel dat er iets fout was, maar ik zei of deed niets. Hij zat op zijn bed. Wanneer hij me zag, stond hij meteen op.

'Waarom moest ik komen?' piepte ik.

Zonder iets te zeggen, liep hij naar me toe. Mijn blik viel op de fles whiskey op zijn nachtkastje. Ik had meteen door dat hij weer eens gedronken had. Mijn vader zag er ook niet bepaald sober uit. Elke stap die hij dichter zette, deed me huiveren. Maar hij kwam niet naar mij toe, neen. Hij liep langs me heen. Even haalde ik opgelucht adem. Alleen verdween dat gevoel wanneer ik hem het slot dicht hoorde draaien. Ik had meteen spijt dat ik naar hier was gekomen. Ik draaide me om en stond oog in oog met hem. Hij pakte mijn polsen vast. Ik voelde me benauwd. Elke beweging maakte me banger en banger. Het was alsof er iets in me riep dat hij me iets wilde aandoen. Dat dit niet oké was.

'Wat ben je aan het doen?' kon ik er nog schraal uit brengen.
'Ik wil gewoon wat praten,' antwoorde hij met een grijns.

Ik probeerde me los te trekken, maar hij had me te stevig vast. Angst flitste door mijn ogen. Ik werd steeds banger en banger.

'Ik wil naar huis,' fluisterde ik en kneep mijn ogen stijf dicht.
'Als je een flink meisje bent, doet het straks geen pijn meer.'

Alle alarmbellen gingen in me af. Ik wist wat hij van plan was. Ik begon harder te trekken, te schoppen, te schreeuwen.

'Niemand gaat je horen, lieveling...'

Hij bracht zijn gezicht naar me toe en streelde met zijn baard over mijn nek. Ik verstijfde en tranen prikten in mijn ogen wanneer ik zijn tong tegen mijn huid voelde. Het voelde aan alsof mijn huid brande bij elke aanraking. Ik walgde van mezelf. Ik walgde van de man die zichzelf mijn vader noemde. Ik probeerde nog te schreeuwen.

'Laat me los! Iemand, help! Help!' schreeuwde ik uit het diepste van mijn longen.

Dan voelde ik iets zwaars tegen mijn wang. Het kostte me een tijdje om te realiseren wat er was gebeurd. Hij had me geslagen.

'Hoe je bek, domme hoer!'

Hij duwde me met een ruk op het bed. Ik viel achterover en belandde op het bed. Juist zoals hij wilde. Ik probeerde naar achter te kruipen. Maar ik zat gevangen tussen de muur en hem. Uiteindelijk pinde hij mijn handen tegen het bed en legde zich met heel zijn gewicht op me.

'Papa! Stop! Alsjeblieft!' smeekte ik hem.

Maar hij luisterde niet. Hij wilde verdomme niet luisteren...

Schreeuwend word ik wakker. Helemaal bezweet kom ik overeind. Mijn ademhaling is onrustig. Direct word Lara, die naast me ligt, ook wakker. Slaperig wrijft ze over mijn rug.

'Heb je weer die nachtmerrie?' fluistert ze zachtjes.

Ik knik moeizaam. Het ergste is dat het niet zomaar een nachtmerrie is. Het zijn mijn herinneringen. Ze omhelst me stevig. Mijn tranen krijgen hun vrije loop en mijn gesnik vult de hele ruimte.

'Ga terug liggen. Ik ben bij je.'

Ik ga weer neerliggen. Ze slaat haar armen om me heen en drukt zichzelf zo dicht mogelijk tegen me aan. Lara drukt kusjes op mijn kruin en speelt met mijn haar tot ik in slaap val. Mijn oogleden worden zwaarder. Na een tijdje dompel ik mezelf om in een diepe slaap...

~Shake me from my sleep. Whisper in my ear. Tell me it was all a dream and you're here to make the nightmares go away.~