The Bachelor's Vices ( TBS 3 - Book 2 )

CHAPTER 1

(As much as possible ayaw kong mag-mute dahil kapag na-mute kayo ay hindi niyo na makikita ang profile ko at mga story kahit kailan. Again, if you don't want to read this one, you're free to leave at huwag ng mag-iwan ng negatibong comment. Iwan natin at respetuhin 'yung mga taong gustong magpatuloy. Salamat po.)

Chapter One

ZF Weiss Jianlin

"I'm sorry... I'm so sorry..." paulit-ulit na sambit at puno ng paghihinagpis na sabi ni Dr. Ramirez nang lumabas ito sa operating room wala pang kalahating oras.

Natanaw ko pa lang siya kanina ay humagulgol na ako dahil alam ko na ang dala niyang balita. 

Karsyn didn't make it. 

Alam kong maliit na tiyansa lang ang posibilidad na maisalba siya sa kamatayan sa pagkakataong ito pero umasa ako. Buong puso akong umasa na mabubuhay siya but she didn't. Hindi ko alam ang gagawin ko. I remember running towards the operating room and searched for her. Ang mga naroon ay hindi na ako napigilang lapitan ang walang buhay kong pinsan.

I cried, screamed and even beg for her to come back, but it's too late. Karsyn already left us and she chose herself this time. Pinili niyang mamahinga at mamaalam dahil alam kong pagod na pagod na rin siya sa labang ito. 

Gusto kong magalit. Gusto kong manumbat o magwala dahil alam kong kahit na pinili niya ang sarili laban sa buhay, hanggang sa dulo ay alam kong ginawa niya pa rin 'yon upang magsalba ng tao. That even in the end, she still chose to save another life. Binitiwan niya pa rin ang sarili para sa taong tingin niya'y mas karapat-dapat sa pusong sana ay tatanggapin niya.

Karsyn died selflessly with so much honor and dignity. Hinahapo kong hinalikan ang kanyang pisngi at paulit-ulit na umusal ng dasal para sa kanya bago ko hayaan ang kanyang ama na mamaalam rito.

Mabigat man sa loob naming lahat na pakawalan siya ay wala na kaming magawa. Ang pagkawasak ng puso ko ay maraming beses na naulit ng makita ang pighati ni Tito William habang yakap ang huling miyembro ng kanyang pamilya at ni Asher na hindi inasahan ang biglaang pamamaalam nito.

Everyone was left heart broken. Hindi lang sa loob ng aming pamilya't mga kakilala kundi pati na rin ang buong mundong nakakakilala kay Karsyn. She was an inspiration to all of us and it's really hard to let her go.

Tumingala ako sa payapang asul na langit na nababalutan ng mangilang ulap. Malungkot akong napangiti. It has been a month since she left us. Simula ng mawala siya ay tila tumahimik ang mundo. Nawalan ng kulay at bumagal ang mga segundo sa sakit. Ninanamnam, sinasariwa at tila ayaw ng umusad...

I never left her side during her wake. Marami ang pumunta upang magbigay ng respeto pero ni isang hibla ng buhok ni Asher ay wala akong nakita. Sa lahat sa amin ay siya ang mas apektado at hindi na 'yon nakapagtataka. Mahal na mahal niya ang pinsan ko at alam kong hinding-hindi 'yon mapapalitan ng kung sino kailanman.

Pumikit ako't hinayaan ang sarili kong yakapin ng pang-hapong hangin. Akala ko kahit paano'y matatanggap ko na pero malabong malabo pa pala. Sa lahat ng taong nawala sa buhay ko, ang kay Karsyn ang hindi ko matanggap.

I am now alone. Wala na akong masasabihan ng mga hinaing ko sa buhay. Wala na akong maiiyakan, makakapitan at magiging kakampi sa lahat. 

Tahimik kong pinunasan ang mga luha sa mata ko. Ilang minuto pa akong nanatili roon hanggang sa hindi ko na kayanin ang mga emosyon. Sa pagbalik ko sa aking kwarto ang nahinto ako ng makita ang mga box na nasa ibabaw ng aking kama. Nanghihina akong naupo roon habang nagpatianod sa paghila ng araw ng iyon.

"What's this?" nalilito kong tanong  ng makita ang mga box na nasa gilid ng kanyang kama.

Ngumiti siya ng buong tamis sa kabila ng hirap dahil sa mga tubong nakakabit sa kanyang katawan maging sa ilong. Kahit na nahihirapan, pinipilit niya pa ring maging matatag sa harapan naming lahat. Kinakaya niyang itago para hindi kami mag-alala kahit na alam ko ang hirap na muli niyang pinagdaraanan. She's tough. Alam kong kinakaya niya at pilit niyang ipinapakitang kaya niya para sa amin.