De herfstbladeren vielen langzaam op de grond. Een koud briesje ging door haar haren heen. Sterre schopte zachtjes tegen de bladeren aan en zuchtte diep. Ze had het zien staan in de krant. Het stond er zwart op wit. Tranen welden zich op in haar ogen, die ze driftig wegveegde. Ze wilde niet huilen. Niet waar iedereen het kon zien. Ze was niet meer het kleine verlegen meisje. Ze was veranderd. Maar misschien was ze wel teveel veranderd? Misschien was dat de reden dat ze haar vrienden uit het oog was verloren? Deze keer kon Sterre haar tranen niet bedwingen en ze vloeiden over haar wangen heen. Ze graaide in haar tas en bekeek het krantenbericht. 'Voormalig internaat Het Huis Anubis wordt gesloopt vanwege slechte staat.' Haar tranen vielen op het knipsel en maakten overal inktvlekken. Ze wilde het huis nog een keertje zien. Nee, ze moest het huis nog een keertje zien. Het was alsof een deel van haar werd weggenomen. Langzaam deed ze haar vestje naar beneden en bekeek ze haar schouder, waar nog altijd het teken van de vijf stond. Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht, maar deze glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Was dit dan echt het einde van het Huis Anubis?
Fabian werd wakker van de felle ochtendzon die door het raam scheen. Hij tastte naar zijn bril op het nachtkastje en sloeg de dekens van zich af. De vogels maakten samen een prachtige melodie, en alles zag er naar uit dat het een perfecte dag zou gaan worden, toch voelde dit voor hem anders. Deze dag zou alles veranderen. Fabian probeerde het vreemde gevoel weg te stoppen en liep naar beneden om een ontbijtje te maken. Het was wel leeg zo zonder Nienke, maar hij snapte natuurlijk dat ze die cursus dolgraag wilde doen. Een tijdje geleden had Nienke een brief gehad, waarin stond dat ze was uitgekozen om een speciale cursus te doen in New York voor haar opleiding in de zorg. Na haar opleiding verpleegkunde wilde ze hogerop komen en deze cursus was een geschikte kans! Toch miste hij haar ontzettend. Zijn Nienke. Zijn lieve Nienke. Ze waren nu al meer dan vijf jaar en samen en nog steeds hield hij zielsveel van haar, een gevoel wat nooit zou veranderen. Zijn dagdroom werd verstoord door de post die op de deurmat viel. Fabian keek even verward maar stond toen op en pakte de krant. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, las hij dat nou goed? Nu wist hij waar dat vreemde gevoel vandaan kwam. Hij had gelijk... deze dag zou alles veranderen. Tijd om na te denken had Fabian niet echt want er werd driftig op de deurbel gedrukt. Door het raam zag hij dat Amber en Appie zenuwachtig voor de deur stonden. Fabian slofte naar de deur en deed hem open, maar kreeg geen tijd om gedag te zeggen. 'Héhé kon je niet wat sneller de deur opendoen? We staan hier al eeuwen!' zei Amber geïrriteerd. Ze kwam met grote passen naar binnen stormen en begon voor zichzelf koffie te zetten. 'Ook hallo...' zei Fabian lachend. Appie kwam nu ook binnen, hij wilde steeds wat zeggen maar het kwam niet uit zijn mond. Hij zat zenuwachtig met zijn nagels te spelen. 'Wat komen jullie doen?' vraagt Fabian nog half slaperig. Amber dronk met grote geuten haar koffie op. 'Heb je het dan niet gehoord?! Ze gaan het huis Anubis slopen! Ons huis!' zei Amber terwijl ze nog een bak koffie aan het inschenken was, en ook deze met grote teugen opdronk. Fabian knikte zachtjes, en ging naast Appie zitten, die nog niks gezegd had. Appie wilde weer wat zeggen, maar steeds bedacht hij zich. Na een ijzige stilte begon hij met praten. 'Ze mogen het niet slopen Faab, dat mag gewoon niet.' Appie was zelf meestal degene die de andere opvrolijkte, maar deze keer kon er geen flauwe glimlach op zijn gezicht verschijnen. Ook Fabian probeerde zijn tranen door te slikken. 'Zullen we er anders nog even heengaan? Voordat het gesloopt word?' vraagt hij aarzelend. Amber stond op. 'Natuurlijk gaan we er heen! Al moet ik mezelf vastketenen aan het huis, ik laat dit niet gebeuren.' zegt ze boos. 'En dan ga ik bij je zitten!' zegt Appie, die nu toch wel een beetje kan lachen. Fabian lacht zachtjes. 'Wat willen jullie beginnen met zijn tweeën? Denk je dat jullie ze tegenhouden?' Ergens hoopt Fabian net zo hard als Amber en Appie dat het huis niet gesloopt wordt, maar hij heeft er een stuk minder vertrouwen in.
Marcel sjokte rond in het hotel van zijn vader. Hij verveelde zich dood. Hij had zelfs geen zin om te helpen in de keuken, wat hij normaal altijd met plezier deed. Hij plantte zichzelf op zijn bed en zette de televisie aan. Net op tijd om het nieuws te kijken. Marcel vond het niet heel interessant, maar ach, er was toch niks anders op tv. Op het scherm verscheen er ineens een foto van een plek die Marcel maar al te goed kende. 'Hey dat is het huis Anubis!' zei hij blij. Hij pakte de afstandsbediening en zette hem iets harder. 'Bewoners verrast over het feit dat het huis Anubis vandaag gesloopt wordt. Veel mensen zagen dit voormalige internaat als mooi monument voor de buurt. De laatste keer dat hier ooit mensen zijn geweest is nu ongeveer 3 jaar geleden. Niemand heeft het huis bijgehouden of verkocht. De voormalige eigenaren die het huis kochten nadat het internaat was gesloten hebben tot op de dag van vandaag niks van zag laten horen. Zijn zij het huis ontvlucht? Omdat het huis in zeer slechte staat is wordt het aankomende middag gesloopt.' Marcel staart naar zijn televisie. Na eventjes te hebben nagedacht pakt duikt hij onder zijn bed en haalt daar een stoffige doos onder vandaan. Hij blies het stof van de doos af en haalde de deksel eraf. Hij keek verdrietig naar zijn actionmannen. Marcel had ze bewaard omdat het één van de weinige dingen was die hem nog aan het huis lieten herinneren. Hij draaide zijn hoofd en keek naar het fotolijstje op de vensterbank. Op de foto stonden vijf lachende gezichten, een oude foto, van toen ze elkaar nog wel spraken. Eigenlijk vond hij het diep van binnen heel erg dat hij zijn vrienden niet meer sprak. Hij pakte zijn telefoon en toetste het nummer van Pim in. Hij hoefde niet lang te wachten, want Pim nam altijd heel erg snel op. 'Hallo, met Pim Versteeg.' zei hij kalm. Marcel glimlachte, 'Pimmie!' schreeuwde hij door de telefoon. 'Marcel?' vroeg Pim vragend aan de andere kant van de telefoon. 'Ken je me niet meer? Van Het Huis Anubis weet je nog?' zegt hij blij. Pim lacht. 'Natuurlijk ken ik je nog, ik ben gewoon verbaast. Waarvoor bel je?' vroeg hij. Marcel's blije gezicht verdwijnt en even is hij stil. 'Marcel ben je er nog?' vraagt Pim aarzelend. 'Pim, Het Huis Anubis wordt vandaag gesloopt.' zegt hij timide. Nu blijft het aan de andere kant van de lijn stil. 'Wil je vandaag mee naar het huis? Als een soort afscheid?' vraagt Marcel voorzichtig. Hij was bijna verbaast over zijn eigen voorstel, omdat hij nooit had gedacht dat een huis nog zoveel voor hem zou betekenen. 'Ja, dat is goed. Dan zie ik je daar?' vraagt Pim rustig. 'Oké..' antwoordde Marcel, en hij hing op. Zouden zijn andere vrienden ook komen naar het huis?
